27-05-12 (Εβδομαδιαία)

                     Προς νέα «νωπή λαϊκή εντολή»

  Αφού λοιπόν η θαυματουργή «νωπή λαϊκή εντολή» της 6^ης Μαΐου, αντί να λύσει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο, δεν είχαμε παρά να πάμε πάλι στη …λύση όλων των αδιεξόδων της Δημοκρατίας, που είναι …νέες βουλευτικές εκλογές. Αντιπαρέρχομαι το πιθανό ενδεχόμενο, και οι νέες εκλογές να δώσουν νέο αδιέξοδο, οπότε θα έχουμε ενδεχόμενο καταστροφής, και στέκομαι σε απλοϊκή ανάλυση της κατάστασης: Ο νέος ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε (προσωρινός) αποδέκτης του μεγαλύτερου μέρους των απογοητευμένων πασόκων, εννοεί πως λύση είναι ό,τι αυτός πρεσβεύει: Πλήρης αποδοχή και εφαρμογή του δικού του προγράμματος, «γιατί αυτό είναι το μήνυμα του ελληνικού λαού». Έτσι κάποιοι πιστεύουν πως όλος αυτός ο κόσμος, που απογοητεύτηκε και οργίστηκε από τα μέτρα που έχουν ληφθεί λόγω των μνημονίων, βρήκε στέγη σε κόμματα που λένε στον κόσμο αυτά που ακούγονται ευχάριστα: Κατάργηση των μέτρων, διορισμοί αντί απολύσεις, κατάργηση του λεγόμενου «χαρατσιού» και επιστροφή των εισπραχθέντων, μείωση ΦΠΑ, υπερφορολόγηση των πλουσίων, στάση πληρωμών των δανείων μας ή και μονομερής διαγραφή τους, και άλλα μέτρα που ακούγονται φυσικά ευχάριστα και έκαναν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ αλλά και «Ανεξάρτητους Έλληνες» -για το πώς θα λειτουργήσει το κράτος, αν κοπούν, όπως είναι βέβαιο, τα δάνεια, αν καταργηθεί το «κούρεμα» των οφειλών μας κλπ, λένε διάφορα, μάλλον παιδαριώδη.

  Έχουμε έτσι δυο θεμελιώδεις απόψεις: Αυτή που λέει πως χωρίς τους δανεισμούς και την περικοπή των δανείων (κούρεμα), οδηγούμαστε σε χρεοκοπία, και την άλλη που λέει πως, καταγγέλλουμε τη σύμβαση, αναστέλλουμε –ή και καταργούμε αν χρειαστεί -τις υποχρεώσεις μας κλπ. Κανείς, λένε, δεν τολμά να μας διώξει, θα πάθουν αυτοί μεγαλύτερη ζημιά (θα πεθάνουμε δηλαδή «μετά των αλλοφύλων») και άλλα τέτοια επαναστατικά και αφελή. Τώρα, αν αυτό είναι συνταγή ή όχι πλήρους χρεοκοπίας, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί αυτό τον κόσμο, που μάλλον θεωρεί εμάς τους άλλους, που θεωρούμε την άλλη άποψη ως τη μόνη λύση για να σωθεί η χώρα, όχι μόνο ως μαζοχιστές, αλλά ως δοσίλογους και προδότες!

  Αν επρόκειτο για μια οποιαδήποτε πολιτική αλλαγή, και ο δήθεν «νέος Ανδρέας!» -που κλέβει ακόμη και συνθήματα (όπως «χρονοντούλαπο της ιστορίας» κ. ά.)- γινόταν πρωθυπουργός, ας γινόταν αν ο λαός το ήθελε. Άλλωστε  οι αριστερές λύσεις είναι καλύτερες από τις δεξιές. Όμως τώρα δεν πρόκειται για απλή πολιτική αλλαγή. Πρόκειται για σωτηρία ή καταστροφή. Σωτηρία με αγώνα, καταστροφή με δήθεν ανακούφιση.

  Βέβαια, όλα αυτά θα κριθούν στις εκλογές του Ιούνη. Στο χέρι μας, κυριολεκτικά, είναι να συνηγορήσουμε στην καταστροφή ή να την αποτρέψουμε. Αυτό θα γίνει πριν την κάλπη και όχι μετά. Μετά θα είναι αργά.

  Αυτά που γράφω, δεν είναι κινδυνολογία. Είναι πραγματικός κίνδυνος. Επιτέλους, ας ψηφίσουμε αυτή τη φορά με το μυαλό. Στις 6 του Μάη ξεδώσαμε. Στις 17 του Ιούνη, ας αποφασίσουμε ψύχραιμα και με επίγνωση.

                                             Ντιμπέιτ και άλλα

  Όταν, πριν τις προηγούμενες εκλογές ο Βενιζέλος ζητούσε ντιμπέιτ με Σαμαρά, αλλά και με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ο μεν Σαμαράς «έστριψε δια του αρραβώνος», οι δε άλλοι αδιαφόρησαν. Κι αυτό γιατί κανείς δεν ήθελε να δώσει στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου την ευκαιρία να αντιπαρατεθεί με τους άλλους. Όλοι το είχαν βολικά ρίξει στον βάραθρο και ήδη διεμερίζοντο τα ιμάτιά του. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Θα μιλήσουν οι δυο «μεγάλοι», Σαμαράς και Τσίπρας! Τώρα ο Σαμαράς ζητά διάλογο! Αυτό κι αν είναι συνέπεια.

               Παρεμβάσεις και …δημοψήφισμα

  Συνεχίζονται οι παρεμβάσεις πλήθους ξένων, οι οποίοι τονίζουν πως μόνο η τήρηση των υποχρεώσεων από την Ελλάδα, μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή. Αυτό ακούγεται λογικό, είναι αμφίβολο όμως αν είναι και αποτελεσματικό. Μάλλον προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα, καθώς οι συμβουλές εκλαμβάνονται ως απαράδεκτες παρεμβάσεις.

  Όσο για τη συμβουλή για …δημοψήφισμα, θα τη σχολιάσουμε κάποια άλλη στιγμή.

                         Εξοργιστικοί οι Σκοπιανοί

  Μετά το τεράστιο άγαλμα του Αλέξανδρου, οι Σκοπιανοί έστησαν χθες ένα πολύ μεγαλύτερο άγαλμα του Φιλίππου! Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τελικά εξοργιστικό και επικίνδυνο.

 Ενδιαφέρουν: -- Άρχισαν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στα παιδιά και συμπάθεια σε όσους αποτύχουν, -αλλά και σε όσους πετύχουν, αφού τα πτυχία τους μάλλον θα είναι …χωρίς αντίκρυσμα.

  -- Όποιος δεν έχει δει τη μαγεία του μαγιάτικου Χολομώντα, ας σπεύσει. Χάνει. Το ίδιο χάνει και όποιος δεν έχει ακούσει το μαγιάτικο κελάδημα του αηδονιού. Αυτά είναι πάνω από όλα …τα μνημόνια!

19-05-12 (Εβδομαδιαία)

                     Σημαντικές επέτειοι

  Πολλές σημαντικές επετείους περάσαμε πρόσφατα. Κάθε μια απ’ αυτές θα ήθελε ένα ολόκληρο σημείωμα –και λίγο θα ’ταν. Αναφέρομαι λοιπόν επιγραμματικά:

 1. Πριν απ’ όλα βέβαια, αναφέρομαι στην επέτειο της Επανάστασης της Χαλκιδικής, της 17 Μαΐου 1821. Απλά και μόνο ο τίτλος του θέματος δείχνει και τη σοβαρότητά του. Μπορεί το γεγονός του ξεσηκωμού της Χαλκιδικής, που άρχισε στον Πολύγυρο τότε, να μην είναι γνωστό και να μην τιμάται στα εκτός Χαλκιδικής και Μακεδονίας μέρη, όμως, τουλάχιστον εμείς οι Χαλκιδικιώτες, πρέπει και να γνωρίζουμε και να τιμάμε ανάλογα αυτό το γεγονός.

  2. Μεγάλη αξία και σημασία έχει και η επέτειος της 22ας Απριλίου 1854. Ήταν η συμμετοχή της Χαλκιδικής στην επανάσταση του έτους αυτού, ενισχύοντας το απελευθερωτικό σώμα του Τσάμη Καρατάσιου, που αποβιβάστηκε στις αρχές Απριλίου στη Σιθωνία και προχώρησε νικηφόρα, πλην στην Ορμύλια συνάντησε σοβαρή αντίσταση τουρκικού στρατού. Μικρό τμήμα του Καρατάσιου έφτασε στον Πολύγυρο και οι Πολυγυρινοί –ξεχνώντας τι είχε γίνει το 1821- έσπευσαν και εντάχτηκαν στους ενόπλους, πλην η δυσμενής εξέλιξη της επανάστασης, άφησε τους Πολυγυρινούς στο έλεος της τουρκικής εκδίκησης, η οποία ήταν πολύ σκληρή, με τον σφαγιασμό κοντά 30 προκρίτων, των οποίων τα ονόματα είναι γραμμένα στο Ηρώο της πόλης. Και το γεγονός αυτό είναι ελάχιστα γνωστό και η ημερομηνία «22 Απριλίου 1854», όχι λίγους, τους παραπέμπει σε παραπλήσια, εντελώς αρνητική, ημερομηνία.

  3. Στις 2 του Μάη, είναι επέτειος  της πολυαίμακτης μάχης της Αγ. Αναστασίας,  η οποία έγινε στις 2 του Μάη 1905 μεταξύ του Σώματος Κρητών Μακεδονομάχων του Ι. Νταφώτη, και πολύ μεγάλου σώματος τουρκικού στρατού. Η σημασία του Μακεδονικού Αγώνα είναι γενικά αναγνωρισμένη, εν τούτοις ούτε καν αναφέρεται, ούτε είναι γνωστή αυτή η θυσία, ούτε και αναφέρεται το όνομα του σώματος στο οστεοφυλάκιο, στο μνημείο του Χάψα –μάλιστα κάποιοι, αντί να βοηθήσουν στην αποκατάσταση αυτής της αδικίας, φαίνεται ότι δεν θέλουν να κατανοήσουν το χρέος τους.

  4. Επέτειος του Μάη είναι και ο εορτασμός της λήξης του Β΄ Παγκ. Πολέμου, αυτού του διεθνούς σφαγείου με τα εκατομμύρια τους νεκρούς και τα ερείπια σε δεκάδες κράτη που δημιούργησε έντονα και διαρκή φιλειρηνικά αισθήματα σε όλους τους λαούς, οι οποίοι  θεωρούν πάντα ουσιαστική και σημαντική αυτή την επέτειο. 

                  Οι εκλογές έδωσαν …λύση: Νέες εκλογές!

  Την περίφημη «λύση», που θα έδινε η «νωπή λαϊκή εντολή», κάθε άλλο παρά την είδαμε. Ο λαός –σοφός ή όχι, όπως το πάρει κανείς- έστειλε πολλά μηνύματα: Ένα, ότι θέλει να αποτινάξει ή έστω να τροποποιήσει τις υποχρεώσεις που του επιβάλλονται με τις δανειακές συμβάσεις –τώρα το πώς αυτό θα γίνει, ψήφισε πολλές εκδοχές. Είχαμε δηλαδή μια πολυδιάσπαση απόψεων και αυτό είναι επίσης ένα σοβαρό μήνυμα του λαού: Πολλές απόψεις, θα πει συνεργασία, αφού σκοπός των εκλογών είναι πρωτίστως να κυβερνηθεί η χώρα. Αυτό είναι το σοβαρότερο μήνυμα των εκλογών.

  Όμως, συνεργασία θα πει συγκερασμός απόψεων και θέσεων. Κανείς δε μπορεί να απαιτεί απόλυτη επιβολή μόνο των δικών του θέσεων και όλοι οι άλλοι συμβαλλόμενοι να δεχτούν τις δικές του θέσεις. Αυτό το πράγμα είδαμε να το κατανοούν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, όχι όμως κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ που, από την αρχή υποστηρίζει πως το μήνυμα των εκλογών είναι ότι ο λαός συντάσσεται με τις δικές του θέσεις. Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο γρήγορα και ξαφνικά βρέθηκε στα ψηλά σκαλοπάτια, άλλο τόσο γρήγορα άρχισε να εφαρμόζει παλαιοκομματικές πρακτικές, βλέποντας μόνο το κομματικό του συμφέρον, και μάλιστα στο όνομα του δήθεν αυθεντικού μηνύματος των εκλογών. Αφού περιέφερε τη διερευνητική εντολή μεταξύ Λούκας και διαφόρων συνδικαλιστών, αρνήθηκε κάθε συνεργασία, αποβλέποντας από την αρχή να οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές, όπως και έγινε. Και οι νέες εκλογές, καθόλου δεν είναι βέβαιο πως θα δώσουν λύση, αν και πάλι κάποιοι θα βάζουν οδηγό το κομματικό συμφέρον. Πάλι έξοδα, χαμένος χρόνος, το κράτος ξεχαρβαλωμένο, τα προβλήματα πολύ σοβαρά και άμεσα. Έτσι εχόντων των πραγμάτων, πώς να αισιοδοξεί κανείς; Το αντίθετο.

  Αισιόδοξος μπορώ να δηλώσω, παρακολουθώντας εκδηλώσεις, όπως αυτή του Γυμνασίου Πολυγύρου που έγινε στις 15 και 16 Μαΐου, για την οποία θα αφιερώσω χωριστό σημείωμα. Μπράβο στους καθηγητές και μαθητές του Γυμνασίου!

 

  Είδηση: Έχω στα χέρια μου το ΦΕΚ, για «Έγκριση σύστασης κοινωφελούς ιδρύματος Στεφάνου Κότσιανου», αρ. 1492/4 Μαΐου 2012! Είναι γεγονός! Προσπάθειες και αγωνίες τόσων χρόνων δικαιώνονται. Θα γίνουν φυσικά σχετικές ανακοινώσεις.

12-05-12 (Εβδομαδιαία)

                           Οι εκλογές έδωσαν αδιέξοδο

  Έγιναν λοιπόν οι εκλογές της 6^ης Μαΐου. Οι εκλογές που τόσο επίμονα τις ζητούσε τώρα και πάνω από ένα χρόνο η Ν. Δημοκρατία, και ακόμη νωρίτερα κάποια άλλα μικρότερα –ή μικρομεσαία, τέλος πάντων- κόμματα. Όλοι είχαν μια ατράνταχτη λογική: «Τη λύση στο πρόβλημα θα δώσει ο λαός με νωπή λαϊκή εντολή». Ο λαός που είναι σοφός, που είναι αλάνθαστος.

  Βέβαια, κάποιοι καθόλου «ειδικοί», καθόλου σοφοί, όπως ο υποφαινόμενος, από καιρό τώρα έλεγαν πως οι εκλογές, όχι μόνο δεν θα δώσουν λύση, αλλά θα περιπλέξουν το πρόβλημα. Υπήρχε νόμιμη σύνθεση της Βουλής, που μπορούσε να δώσει λύσεις νόμιμες και ασφαλείς.

  Όμως, όλα τα εκτός ΠΑΣΟΚ κόμματα, βλέποντας την τεράστια φθορά που είχε υποστεί το τότε κυβερνών κόμμα, λόγω των μέτρων τα οποία, κάτω από την πίεση και τις συνθήκες, πήρε, θεώρησαν όλοι πως ήταν ευκαιρία να αρπάξει καθένας όσο μεγαλύτερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ γινόταν.

  Πιο πολύ σ’ αυτό απέβλεπε η ΝΔ του Σαμαρά. Παίζοντας από την εκλογή του το χαρτί του σκληρά αντιπολιτευόμενου και φέρνοντας δήθεν συνταγές σωτηρίας της χώρας, πίστευε πως θα πείσει  πως το κόμμα του και ειδικά ο ίδιος ήταν η σωτηρία της χώρας. Με τα συνήθως συμβαίνοντα, μια κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ σήμαινε  αυτόματα νίκη της ΝΔ και –κυρίως- δική του πρωθυπουργοποίηση. Γι αυτό, με περισσή αμετροέπεια και αλαζονεία, πρόβαλλε τη δική του λύση, αδιαφορώντας για το πώς θα πάρει ο λαός και τις δικές του θεαματικές τούμπες.

  Όμως, τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν ήταν τα αναμενόμενα. Ο λαός ψήφισε τελικά τιμωρητικά και στράφηκε σε κόμματα που εύκολα υπόσχονται πράγματα, που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά οδηγούν σε αλβανοποίηση της χώρας. Το μεν ΠΑΣΟΚ γνώρισε συντριβή. Όμως και η Ν. Δημοκρατία, παρ’ ότι αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αν και με «βραχεία κεφαλή», γνώρισε ανάλογη συντριβή. Τα δυο λοιπόν (πρώην) μεγάλα κόμματα πλήρωσαν τεράστιο κόστος για τη στήριξη του Μνημονίου, ενώ ο κόσμος που τα εγκατέλειψε φούσκωσε τα πανιά του κ. Τσίπρα –που ήδη πνέει σε πέλαγος επαναστατικής πολιτικής ευδαιμονίας- αλλά και του κ. Καμμένου, ο οποίος, ασήμαντος πολιτικά ως τώρα, αναδείχθηκε σε αρχηγό και πρόεδρο με υπολογίσιμο αριθμό ψηφοφόρων, και βουλευτών.

  Παράλληλα, έγινε και άλλο κακό, ίσως το μεγαλύτερο. Η «Χρυσή Αυγή», που όχι μόνο δεν κρύβει, αλλά και διακηρύσσει τα φιλοναζιστικά της πιστεύω, από 0,3% του 2009, ανέβηκε στο 7,1%!!! –δηλαδή ανέβηκε κοντά 25 φορές πάνω! Βέβαια, το παρήγορο είναι πως, αν το κόμμα αυτό είναι φιλοναζιστικό, η συντριπτική πλειοψηφία από τους ανθρώπους που το ψήφισαν δεν είναι φιλοναζιστές. Είναι άνθρωποι με προβλήματα εργασίας, ασφάλειας, μείωσης εισοδήματος κλπ, οι οποίοι, σε ένα κλίμα επιπόλαιης οργής, ψήφισαν Χ.Α. Είναι εντελώς πλασματικό αυτό το ποσοστό. Οπωσδήποτε, η παρουσία του κόμματος αυτού στη Βουλή, θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα, χωρίς να λύσει κανένα.

  Αφού σημειώσω ακόμη πως είναι κρίμα η Ντόρα και οι Οικολόγοι να μένουν εκτός Βουλής –για τον Καρατζαφέρη δε λέω, καλά να πάθει-, θέλω να σχολιάσω την εκρηκτική αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ, οργισμένοι κυρίως πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, κατέφυγαν στον συνασπισμό κομμάτων του Τσίπρα, όχι μόνο για να τιμωρήσουν το πρώην κόμμα τους, αλλά και γιατί πίστεψαν την «επαναστατική», όσο και ευχάριστα αποδεκτή άποψη πως το πρόβλημα της χώρας λύνεται εύκολα και απλά, με καταγγελία του Μνημονίου, με όσο μας βολεύει  μονομερή απομείωση του χρέους, με υπερφορολόγηση των πλούσιων και με επιβολή των δικών μας όρων στους …δανειστές μας! Ακούγονται ευχάριστα και απλά όλα αυτά, μαζί με το σύνθημα –δόλωμα για κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω και αν οι διάφοροι αριστεροί δεν τα βρίσκουν –οι μεταξύ «συντρόφων» διαφορές, δεν λύνονται ποτέ, ιδιαίτερα όταν ένας παράγοντας της Αριστεράς είναι το αρτηριοσκληρωτικό και δογματικό ΚΚΕ.

  Κάπως έτσι φτάσαμε στα αποτελέσματα των εκλογών. Στην περίφημη «νωπή λαϊκή εντολή». Και το αποτέλεσμα; Αν σκοπός των εκλογών είναι να προκύπτει κυβέρνηση και όχι απλά να καταγράφονται τα ποσοστά των  κομμάτων, κυβέρνηση δεν φαίνεται να προκύπτει. Κυρίως, γιατί είναι σε αύξουσα εξέλιξη ένας νέος διχασμός, που έντεχνα καλλιεργείται: Αυτός των δήθεν μνημονιακών και των σφόδρα αντιμνημονιακών. Οι μνημονιακοί θεωρούνται προδότες, και δοσίλογοι. Πώς θα συνυπάρξουν σε μια κυβέρνηση; Με τις δηλώσεις μετανοίας, εντός 24ώρου μάλιστα, των Βενιζέλου –Σαμαρά, στον Αλέξη Τσίπρα! Και ένταξή τους στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ;

  Θα καταλήξουμε κάπου; Μάλλον όχι. Πάμε για νέες εκλογές, με επανάληψη ίσως του αδιεξόδου.

5-05-12 (Εβδομαδιαία)

                          Ο λαός σε σύγχυση

  Σκεφτόμουν να μην αναφερθώ στα εκλογικά σ’ αυτό το φύλλο. Και γιατί αυτά που γράφω μικρή σχετική αξία έχουν, αλλά πιο πολύ γιατί ήθελα να αναφερθώ σε δυο επετείους που, και σημαντικές είναι και απαρατήρητες δυστυχώς περνούν. Εννοώ, την επέτειο της 22ας Απριλίου 1854 και τη σφαγή των προκρίτων του Πολυγύρου, αλλά και στη μάχη της Αγ. Αναστασίας, του Σώματος Κρητών Μακεδονομάχων του Ι. Νταφώτη, στις 2 Μαΐου 1905. Τελικά, επειδή θεωρώ τις εκλογές αυτές πολύ σημαντικές και επειδή για τις επετείους θα γράψω σε επόμενα φύλλα (με την …ανοχή της Εβδομαδιαίας), θα αναφερθώ και πάλι στις εκλογές.

  Σκέφτομαι, λοιπόν, τώρα που γράφω, πως ο λαός, ο κόσμος, που καλείται να δώσει «νωπή λαϊκή εντολή» για το μέλλον του τόπου μας, πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ακούει τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά και αντίθετα μεταξύ τους , για το τι είναι σωστό και τι πρέπει να γίνει, ώστε, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι, δε μπορεί εύκολα να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του το «δέον γενέσθαι».

  Υπάρχουν κατ’ αρχήν δυο εντελώς αντίθετες απόψεις. Από τη μια μεριά είναι η άποψη πως, στην κατάσταση χρέους που βρίσκεται η χώρα, ο μόνος τρόπος να σωθεί, είναι να δεχτούμε το, πρωτοφανές σε όγκο, δάνειο που μας δίνει, όχι μόνο το ΔΝΤ, αλλά και τα ευρωπαϊκά κράτη, με τα οποία είμαστε «εταίροι». Αυτά τα κράτη, αυτοί οι λαοί, μας δίνουν τα χρήματά τους, που σε πολλούς δεν τους περισσεύουν καθόλου, για να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά προβλήματα που έχουμε. Δεν είναι ούτε ιμπεριαλιστές, ούτε σκληροί καπιταλιστές, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εκπροσωπούν το μεγάλο κεφάλαιο, και άλλα τέτοια που τόσο εύκολα λέγονται.

  Βέβαια, για να δώσουν αυτά τα δις ευρώ, σε μια χώρα που πολλοί τη θεωρούν ήδη χρεοκοπημένη, βάζουν και τους όρους τους. Θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Αυτό είναι παράλογο; Είναι βαρβαρότητα; Είναι εκμετάλλευση; Και οι όροι που έβαλαν, με πρωτοβουλία του ΔΝΤ, είναι όντως σκληροί. Πρέπει –και γι’ αυτούς και προ παντός για μας- να καταστεί το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο. Αν όχι, και η χώρα μας θα βουλιάξει, και αυτοί θα χάσουν τα χρήματα που θα μας δανείσουν.

  Η μια άποψη, λοιπόν, λέει πως είναι ευτύχημα που μας δίνονται αυτά τα δάνεια, γιατί αλλιώς θα ήμασταν ήδη στο φούντο. Και πρέπει να κάνουμε προσπάθεια, να τα βγάλουμε πέρα. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Είναι δυνατό, είναι εφικτό, αλλά με την προϋπόθεση πως θα κάνουμε αυτά που πρέπει. Και ότι, στο χέρι μας είναι, να πιάσουμε το σωσίβιο που μας πέταξαν και να σωθούμε ή το αρνηθούμε και να βουλιάξουμε.

  Η άλλη άποψη, εντελώς αντίθετη, υποστηρίζεται από τους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς», αριστερούς και δεξιούς. Όχι, λένε. Να μην πληρώσουμε το χρέος (μονομερής διαγραφή, λέει κυρίως το ΚΚΕ), έξοδος από την (επάρατη) ΕΕ, να διώξουμε την Τρόικα, να φορολογήσουμε το μεγάλο κεφάλαιο, να περάσει ο πλούτος στο λαό –πώς θα γίνει αυτό, δε μας λένε. Με επανάσταση;

  Για το αν θα έχει η χώρα τη δυνατότητα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επιδόματα, νοσοκομεία, σχολεία κλπ, δεν μας λένε. Ή λένε ομιχλώδη και αόριστα. Θα βρούμε. Αυτό που φαίνεται ως βέβαιη καταστροφή, ως αποπομπή από την ΕΕ, ως άτακτη επιστροφή στη δραχμή, κάποιοι, πολλοί, χωρίς βέβαια να το ομολογούν, το παρουσιάζουν ως τη μόνη λύση! Και όχι μόνο αυτό: Χαρακτηρίζουν τους αντίθετους ως προδότες, ως συνεργάτες κατακτητών, ως δοσίλογους. Μιλάει ο Μαν. Γλέζος σα να έχει μια νέα σβάστικα να κατεβάσει από την Ακρόπολη!

  Επίσης, ο νεόκοπος αρχηγός, ο κ. Τσίπρας, που νομίζει πως είναι ακόμη στα μπλόκα και στις καταλήψεις, χρήζει πρωθυπουργό την Αλέκα! ή τον εαυτό του!, και όχι μόνο απαιτεί «εντολή», αλλά δηλώνει ότι αν αποτύχει δεν θα την καταθέσει αλλά θα απαιτήσει από την Βουλή –με τον εκβιασμό της παρουσίας 500.000 λαού- να του δώσει εμπιστοσύνη η Βουλή!! Το θέμα έχει χοντρύνει πολύ. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τελικά πολύ σοβαρό. Κάτι ανάλογο ακούγεται και από τον άλλο σωτήρα, τον κ. Καμμένο, δημιούργημα της «αντιμνημονιακής» ρητορείας και στάσης του κ. Σαμαρά, -που άλλαξε βέβαια άρδην, όταν οι Ευρωπαίοι φίλοι του του τράβηξαν τ’ αυτιά. Και τώρα, αυτός ο άνθρωπος, που νομίζει πως το πρόβλημα της χώρας είναι αν θα γίνει ή όχι ο ίδιος πρωθυπουργός, μας λέει, κολλημένος στις εμμονές του: «Δώστε μου τη δύναμη ενός Έθνους, για να κερδίσουμε τη μάχη της Πατρίδας»! –ενώ ούτε σε ένα ντιμπέιτ δεν τόλμησε να πάει.  Παράλληλα εξορκίζει κάθε πιθανότητα να συνεργαστεί η καλή ΝΔ με το κακό ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση συνεργασίας.

  Όλα αυτά προκαλούν μια δικαιολογημένη σύγχυση στον κόσμο και είναι πιθανό να ρίξει ψήφο την Κυριακή για την οποία θα μετανιώσει τη Δευτέρα.

28-04-12 (Εβδομαδιαία)

         Να ψηφίσουμε σαν  π ο λ ί τ ε ς  και όχι σαν οργισμένοι  ο π α δ ο ί.

  Την άποψή μου για τις εκλογές της 6^ης Μαΐου την έχω γράψει πολλές φορές. Και επειδή τις θεωρώ, ενδεχομένως τόσο καταστροφικές όσο τις εκλογές του 1920, ξαναλέω πως δεν έπρεπε να γίνουν, αλλά η Βουλή που μόλις διαλύθηκε έπρεπε και μπορούσε να δώσει νόμιμες και ισχυρές κυβερνήσεις μέχρι τέλους της τετραετίας της. Ωστόσο, στο όνομα της νωπής λαϊκής εντολής, που δήθεν θα λύσει το πολιτικό πρόβλημα –ενώ φοβάμαι πως, αντίθετα, η νωπή λαϊκή εντολή θα δώσει μια πολιτική χάβρα στο Κοινοβούλιο- προκηρύχθηκαν τελικά εκλογές.

  Αναμφίβολα, οι εκλογές σε μια δημοκρατία είναι, κυριολεκτικά, η ώρα του λαού. Τα εκατομμύρια των Ελλήνων θα προσέλθουν στις κάλπες και θα επιλέξουν κόμματα και πρόσωπα. Ωστόσο, έτσι όπως είναι τα πολιτικά πράγματα σήμερα, έτσι όπως μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης στράφηκε συλλήβδην κατά του πολιτικού κόσμου, με εκδηλώσεις που πολλές φορές ήταν άδικες αλλά και επικίνδυνες –γιατί όταν καταδικάζεις συνολικά το πολιτικό σύστημα, στο κενό που δημιουργείται μπορούν να φυτρώσουν κάθε λογής «λουλούδια»-, τώρα λοιπόν, στην ώρα του λαού, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο πολίτης να ψηφίσει μόνο για να τιμωρήσει και όχι για να διαμορφώσει το πολιτικό σκηνικό που θα επωμιστεί, από τις 7 του Μάη, την ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα στο δύσκολο δρόμο που έχει να διανύσει τα επόμενα κρίσιμα 2-3 χρόνια.

  Δικαίωμα βέβαια του ψηφοφόρου είναι να τιμωρήσει με την ψήφο του. Όμως και χρέος του είναι να λειτουργήσει ως πολίτης και όχι απλά να εκτονωθεί και να ικανοποιηθεί συναισθηματικά και προσωπικά. Δηλαδή να ψηφίσει ως υπεύθυνος πολίτης και όχι ως φανατικός οπαδός. Να ψηφίσει, όχι μόνο με το βλέμμα στο παρελθόν, αλλά, πιο πολύ με το βλέμμα στο μέλλον. Γιατί η Ελλάδα πρέπει να έχει μέλλον και αλίμονο αν δεν έχει…

   Επισήμανση: Ο υπουργός εργασίας ανακοίνωσε πως πάνω από 200.000 συντάξεις και επιδόματα μαϊμού δίδονταν στη χώρα μας. Οργή και θλίψη, όχι μόνο για τη «μαγκιά» αυτή, όσο και πιο πολύ για την αδιαφορία των ΜΜΕ μπροστά σ’ αυτό το έγκλημα.

                                             Αποδοκιμασίες

  Καλά έκαναν όλα τα κόμματα και καταδίκασαν τις απαράδεκτες αποδοκιμασίες και βιαιοπραγίες, οπαδών της φασιστικής Χρυσής Αυγής σε βάρος του κ. Πέτρου Ευθυμίου σε καφετέρια της Αθήνας. Όχι μόνο γιατί, ειδικά σε προεκλογική περίοδο, θα πρέπει να υπάρχει ηρεμία και συνθήκες ελεύθερης επιλογής, αλλά και γιατί αυτό το μικρό μεν φάσμα της πολιτικής είναι απροκάλυπτα αντιδημοκρατικό και απροκάλυπτα φιλοφασιστικό. Όμως, πολλοί από αυτούς που αποδοκίμασαν την ενέργεια αυτή, δεν είχαν κάνει το ίδιο όταν, δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες –στην πραγματικότητα εκτελούντες κομματικό καθήκον – ασχημονούσαν κατά πολιτικών του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, με γιαούρτια και άλλες ασχήμιες, εξίσου φασιστικές όπως κι εκείνη των χρυσαυγιτών. Τότε, όχι μόνο δεν αποδοκίμαζαν, αλλά ουσιαστικά ανέχονταν, αν όχι κρύβονταν πίσω από τους «αγανακτισμένους».

                             Η Γαλλία  α λ λ ά ζ ε ι. Μαζί και η Ευρώπη;

  Οι κάλπες, στις προχθεσινές εκλογές του πρώτου γύρου στη Γαλλία, για την εκλογή νέου Προέδρου, επιβεβαίωσαν όχι μόνο τα γκάλοπ, αλλά και τη γενική αίσθηση, ότι η πλειοψηφία του γαλλικού λαού αποδοκιμάζει την πολιτική και το πρόσωπο του απερχόμενου προέδρου Σαρκοζί, και στη θέση του τοποθετεί τον σοσιαλιστή υποψήφιο Φρ. Ολάντ.  Αυτή η επιβεβαίωση δεν προεξοφλεί μόνον την πολιτική αλλαγή στη Γαλλία, αλλά πρόκειται να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα και τις πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μέχρι τώρα εικόνα, των αλλεπάλληλων συναντήσεων του δίδυμου Μέρκελ –Σαρκοζί, οι οποίοι αποφάσιζαν, όχι μόνο για τις μεταξύ των κρατών τους σχέσεις, αλλά ουσιαστικά αποφάσιζαν για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ενοχλήσει πολλούς στην Ευρώπη και ήταν φυσικό να ενοχλεί και τους Γάλλους, οι οποίοι εκδήλωσαν την ενόχλησή τους καθαρά στον πρώτο γύρο και είναι βέβαιο ότι θα αποφασίσουν ανάλογα και στον δεύτερο γύρο. Παρατήρηση (ασήμαντη): Το γαλλικό ΚΚ βγήκε δημόσια και δήλωσε πως και στον β΄γύρο θα ψηφίσει κατά του Σαρκοζί, δηλαδή υπέρ του Ολάντ. Μελανό σημείο: Η άνοδος των λεπενιστών.

  Δεν είναι βέβαια παράλογο να πιστεύουμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα, αλλά και οι μεγάλες μάζες των ευρωπαϊκών λαών, ότι η αλλαγή στη Γαλλία θα επηρεάσει θετικά  τη μέχρι τώρα συντηρητική πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Αυτό είναι σύμφωνο και με τις πολιτικές θέσεις του Ολάντ, που φαίνεται πως έχουν ενοχλήσει σφόδρα την κ. Μέρκελ.

  Στις 6 Μαϊου, λοιπόν, δεν θα περιμένουμε μόνο τι θα δώσουν οι ελληνικές κάλπες. Εξ ίσου αγωνία θα έχουμε και για τις γαλλικές κάλπες.

 

21-04-12 (Εβδομαδιαία)

                Νωπή λαϊκή εντολή –και μετά;

  Σ’ όλη τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μικρά και μεγάλα, υπάρχοντα και νεοσύστατα, μιλούσαν σε όλους τους τόνους για την ανάγκη πρόωρων εκλογών, ώστε να προκύψει μια νωπή λαϊκή εντολή, η οποία υποτίθεται θα έδινε λύση στο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Η σκέψη να στηριχθεί η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, δεν περνούσε από το μυαλό κανενός. Περνούσε βέβαια, αλλά την εξόρκιζαν ως κατάρα.

  Αυτό βόλευε όλο το πολιτικό σύστημα το οποίο, όχι μόνο δεν αντιμετώπιζε ουσιαστικά τη δεινή θέση της χώρας, αλλά έβλεπε ως ουρανοκατέβατο δώρο την κατάσταση που διαμορφωνόταν: Το μόλις κραταιό ΠΑΣΟΚ, που ήρθε θριαμβευτικά στην κυβέρνηση το 2009, βυθισμένο στο τέλμα που προκάλεσε η ανάγκη για τη λήψη μέτρων, υφίστατο μια ραγδαία φθορά και σκόρπιζαν τα ιμάτιά του δεξιά και αριστερά, όπου παραμόνευαν πολιτικοί άρπαγες. Πότε άλλοτε, διασκορπίστηκαν τόσο πλούσια λάφυρα;

  Τότε λοιπόν όλοι οι ένθεν και ένθεν κομματικοί σχηματισμοί, είδαν την κατάσταση, όχι ως εκτυλισσόμενη νεοελληνική τραγωδία, αλλά ως πολιτικό μάνα εξ ουρανού, το οποίο το είχαν τόσο πολύ ανάγκη. Η Ν. Δημοκρατία, αποδιωγμένη μόλις από την εξουσία, με νέο ουρανοκατέβατο αρχηγό, πίστεψε ότι, ανέλπιστα, ήρθε η ώρα της, όχι μόνο να ξεχαστούν τα ανομήματά της, τα οποία είχαν προκαλέσει πρωτοφανή ελλείμματα, αλλά και να διεκδικήσει να κυβερνήσει και πάλι! Τα αριστερά κόμματα, άρπαξαν την ευκαιρία, ώστε να εμφανίσουν μια εκλογική δύναμη, ασήμαντη μεν, αλλά που αύξανε σημαντικά τα συνήθη μίζερα ποσοστά ανταπόκρισής τους στην κοινή γνώμη. Παράλληλα, νεοσύστατοι πολιτικοί σχηματισμοί, θεώρησαν πως βρήκαν πολιτικό έδαφος ύπαρξης.

  Όλοι, λοιπόν, από δω κι από κει, διεμερίσαντο τα ιμάτια του μέχρι χτες κραταιού ΠΑΣΟΚ και κανένα δεν είδε το πραγματικό πρόβλημα: Πώς δηλαδή θα κυβερνηθεί η χώρα, ώστε να δώσει με πιθανότητες επιτυχίας τον αγώνα της επιβίωσης που είχε ανάγκη. Έτσι, απ’ όλες τις πλευρές, άρχισε να προβάλλει το αίτημα για ανάγκη άμεσων εκλογών, ώστε να προκύψει νωπή λαϊκή εντολή, που θα είναι δήθεν, από μόνη της, η λύση στο όλο πρόβλημα. Και ενώ υπήρχε μια ξεκάθαρη σύνθεση στη Βουλή, που θα μπορούσε να δώσει βιώσιμα κυβερνητικά σχήματα, καταλήξαμε με χίλια βάσανα στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που κάποιοι την υπονόμευαν συνεχώς, ως «ειδικού σκοπού», με ελάχιστο ορίζοντα ζωής μπροστά της, -όριζαν μάλιστα επίμονα τις εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου- και μιλούσαν συνεχώς πρωί βράδυ για εκλογές. Όλοι, λοιπόν, από τον κ. Σαμαρά που προβάλλει συνεχώς τον εαυτό του ως «μεσία» και θεωρεί πως πρόβλημα της χώρας είναι αν θα γίνει ή όχι ο ίδιος πρωθυπουργός, ως τους πλήθος πλέον προφήτες, όλοι ζητούν νωπή λαϊκή εντολή, η οποία θα είναι πανάκεια στο πρόβλημα της χώρας.

  Τελικά, η ώρα της «νωπής λαϊκής εντολής» πλησιάζει. Ο «σοφός» ελληνικός λαός, σε δυο βδομάδες από σήμερα, θα εκφραστεί με την ψήφο του. Και ύστερα; Αυτό θα είναι η λύση; Φοβάμαι πως όχι. Πιθανότατα θα είναι το αντίθετο. Θα είναι επιδείνωση της πολιτικής κατάστασης, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Αν είναι –πράγμα αδύνατον- αυτοδυναμία του Σαμαρά, πιστεύει άραγε και ο ίδιος πως μια αυτοδύναμη κυβέρνηση μπορεί να σταθεί; Εδώ διαλύθηκε μια όντως ισχυρή πλειοψηφία 160 εδρών του ΠΑΣΟΚ και υποχρεώθηκε ο Παπανδρέου, από το ίδιο του το κόμμα, να παραιτηθεί, θα σταθεί μια κυβέρνηση με μικρή πλειοψηφία; Αν όχι αυτοδυναμία, η απαίτηση νέων εκλογών, θα είναι λύση; Όταν, όπως είναι τα πράγματα, επιβάλλεται να συνεργαστούν, ειλικρινά και χωρίς υστεροβουλίες, όσο γίνεται περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, και αντί γι’ αυτό προβάλλονται μονόπλευρες θέσεις και αδυναμία και απροθυμία συνεργασίας, τι λύση θα δώσει η νωπή λαϊκή εντολή; Μήπως συνεργασία των αριστερών δυνάμεων; Μα εδώ δεν λένε καλημέρα μεταξύ τους, θα τα βρουν να κυβερνήσουν. Ούτε στις μονοεδρικές δε μπορούν να συνεργαστούν –ευτυχώς βέβαια, αφού μια ουσιαστική και άτακτη χρεοκοπία, μακριά από την Ευρώπη και το ευρώ, που ουσιαστικά προτείνουν, θα ήταν καταστροφή -όσο για τη νέα Βουλή προβλέπεται να είναι μια πολυπρόσωπη Βαβέλ!

  Συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που φαίνεται να είναι λύση; Μα αυτό το εξορκίζει ο Σαμαράς και τα …σαμαράκια. Ο Σαμαράς ολοένα κόβει τις γέφυρες γύρω του, όντας εκτός πραγματικότητας. «Λύστε μου τα χέρια να κυβερνήσω!», λέει και ξαναλέει. Μιλά σε πρώτο πρόσωπο, θέλοντας να προβάλει ως «εξ ουρανού». Κρίμα.

  Φοβάμαι πως οι εκλογές αυτές θα είναι καταστροφικές. Ισοδύναμες με τις εκλογές του 1920. Μακάρι να διαψευστώ.

  Ένας Ιάπωνας Τσοχατζόπουλος θα είχε κάνει χαρακίρι. Ο δικός μας χασκογελά!