27-10-12 (Εβδομαδαία)

                     Επίκαιροι εθνικοί εορτασμοί

  Εορτασμός αύριο της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου 1940. Με τα μεγάλα μηνύματα της αντίστασης και του αγώνα κατά των φασιστών εισβολέων –που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία λόγω της δραστηριότητας σύγχρονων θαυμαστών τους- ο εορτασμός έχει μεταβληθεί σε ελπίδα για αποτροπή του φόβου επεισοδίων, όπως τα περσινά που ματαίωσαν την παρέλαση της Θεσσαλονίκης – η οποία Θεσσαλονίκη εορτάζει φέτος τα εκατοντάχρονα από την απελευθέρωσή της. Αυτά τα εκατοντάχρονα εορτάζει και η Χαλκιδική στις 2 Νοεμβρίου, για τα οποία αναφερόμαστε σε άλλη σελίδα.

                             «Μερκελιστές» και «4^ο Ράιχ»

  Στα πλήρως διχαστικά πολιτικά μηνύματα που κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό, τα οποία, ανάλογα με τις εξελίξεις, μπορεί να μετατραπούν σε εμφυλιοπολεμικά, μπορεί κανείς να αναφέρει τον όρο «Μερκελιστές», που συνηθίζει τελευταία ο κ. Τσίπρας (εννοώντας βέβαια τους τρεις εταίρους που στηρίζουν την κυβέρνηση), αλλά και τον χαρακτηρισμό «4^ο Ράιχ», που εκτοξεύει οργισμένος ο, λόγω εποχής, αρχηγός κόμματος κ. Π. Καμμένος, εννοώντας τη σημερινή Γερμανία (ξεχνώντας ότι η Γερμανία δεν έχει στη Βουλή της φασιστικά κόμματα, ενώ η Ελλάδα έχει τη Χρυσή Αυγή, με την οποία άλλωστε ο ίδιος έχει σχεδόν τα ίδια συνθήματα). Όταν λοιπόν στη σημερινή Ελλάδα η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση χαρακτηρίζεται ξενόδουλη, πουλημένη, δοσίλογη, υποταγμένη στην Μέρκελ κλπ, και ότι δεν μπορεί να πάρει μέτρα που θεωρεί αναγκαία για να σωθεί η χώρα, ο πολιτικός διχασμός μεγαλώνει και χθεσινοί φίλοι αλληλοϋποβλέπονται ή και δεν μιλάνε μεταξύ τους, ποιος μπορεί να αποκλείσει πως εύκολα μπορούν να φτάσουν σε συνθήκες εμφυλίου; Και όταν, αρχηγός νόμιμου και κοινοβουλευτικού κόμματος χαιρετά ναζιστικά, με τη δικαιολογία πως «αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετούν έτσι, αλλά είναι καθαρά, δεν έχουν κλέψει», δεν περνά στον λαό η άποψη πως φτάνει να μην είσαι κλέφτης –έστω κατά δήλωσή σου- μπορείς όμως να περηφανεύεσαι πως είσαι φασίστας!, τότε ασφαλώς διολισθαίνουμε σε απαράδεκτες ατραπούς, αντίθετες προς τα δημοκρατικά κεκτημένα της πατρίδας μας, και υβριστικές προς τις χιλιάδες θύματα του πολέμου του 40-41 και της Κατοχής.

                           Ένας φωτισμένος Ιεράρχης

  Μέσα στην πολιτική θολούρα και την εκμετάλλευση συμβόλων (σημαία, θρησκεία κλπ) από άτομα και κόμματα, υπό την εύγλωττη σιωπή της Εκκλησίας, είναι παρήγορη η θαρραλέα φωνή του Σιάτιστας Παύλου, που διακηρύσσει πως η Χρυσή Αυγή, κυνηγώντας τους αδύνατους, είναι αντιχριστιανική. Μπράβο στην –έστω και μοναχική- αυτή φωνή.  

                                Αν είναι δυνατόν…

  Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν οι δηλώσεις του Π. Καμμένου, μετά τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των δικαστικών, ότι οι μειώσεις τών –απαράδεκτα υψηλών- αποδοχών των δικαστικών, είναι «συνταγματική εκτροπή»! Αν είναι δυνατόν. Αυτά που είπε, αποτελούν «πολιτική εντροπή».

                              Τα «θαύματα» της Αρναίας

  Βρέθηκα προχτές στην Αρναία για ένα μνημόσυνο, στον κυριολεκτικά «εκ της τέφρας του» επανενεγερθέντα ναό του Αγ. Στεφάνου. Όλοι όσοι συγκλονιστήκαμε τότε, όταν ξαφνικά, από μη διαγνωσθείσα αιτία, παραδόθηκε στις φλόγες ο μέγιστος στις διαστάσεις του περικαλλής ναός, νιώθουμε τώρα, που αποκαταστάθηκε πλήρως από την καταστροφική φωτιά, την ικανοποίηση που νιώθει κανείς όταν διαπιστώνει πως εκτός από τα θεία, υπάρχουν και τα ανθρώπινα θαύματα. Γιατί θαύμα είναι η «αναγέννησης εκ της τέφρας του», σε ελάχιστο μάλιστα χρόνο, αυτού του εκκλησιαστικού οικοδομήματος. Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις: Τη στιβαρή ξύλινη στήριξη της στέγης, το νέο υπέροχο, ξυλόγλυπτο, τεραστίων διαστάσεων τέμπλο, με τις τέσσερις σειρές εικόνων –μοναδικό στο είδος του ως προς αυτό∙ τα ξυλόγλυπτα στασίδια και καθίσματα∙ ή το μοναδικό δάπεδο, γυάλινο σε μεγάλο μέρος του, για να επιτρέπει να φαίνονται τα τυχαίως αποκαλυφθέντα μέρη δυο παλαιότερων ναών, πάνω στα οποία ήταν χτισμένος ο ναός που κάηκε. Αυτή την, λόγω της πυρκαϊάς, ανακάλυψη και αξιοποίηση αυτών των ανακαλυφθέντων υπολειμμάτων παλαιότερων ναών και την αξιοποίησή τους (με φωτισμό κλπ), θεωρούν ως θαύμα στην Αρναία, όπως βέβαια ως θαύμα θεωρούν την ταχύτητα, και την ποιότητα της αποκατάστασης του ναού. Θαύμα είναι και ο συναγερμός και η διάθεση προσφοράς του κόσμου της Αρναίας –και όχι μόνο- αν και αυτή η συμπεριφορά των Αρναιωτών δεν είναι η έκπληξη∙  είναι ο κανόνας.

  Αξίζει μια επίσκεψη στον νέο Άγιο Στέφανο της Αρναίας, αν μάλιστα συνδυαστεί με την παρουσία στο ναό –πράγμα καθόλου δύσκολο- του ακούραστου Παντελή Ζωγράφου, ο οποίος με έκδηλη χαρά ξεναγεί τους επισκέπτες. Ο κ. Παντελής, δεκαετίες τώρα πανταχού παρών, σε θέματα πολιτιστικά, εκκλησιαστικά, τοπ. αυτοδιοίκησης και όποιας άλλης μορφής θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, αποτελεί μιαν από τις πλέον σταθερές αξίες της Αρναίας. Παντελή, μπράβο σου, και σ’ ευχαριστώ. Και βέβαια, μπράβο στην ιστορική Αρναία και στους Αρναιώτες.

  2 Νοεμβρίου 1912:

  επίσημη απελευθέρωση της Χαλκιδικής

                                                                                                Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης 

  

  Η επίσημη απελευθέρωση της Χαλκιδικής και η ένταξή της στο τότε Ελληνικό Βασίλειο, ήταν ένα μικρό επεισόδιο από το μεγαλούργημα των Βαλκανικών Πολέμων. Πραγματοποιήθηκε στον Πολύγυρο, στις 2 Νοεμβρίου 1912, όταν ο Ταγματάρχης Γεώργιος Κολοκοτρώνης, Δ/τής του 1^ου Ανεξάρτητου Τάγματος Κρητών, υπέγραψε και εξέδωσε την παρακάτω Προκήρυξη:

                                         Π ρ ο κ ή ρ υ ξ η

  Προς άπαντας τους κατοίκους των χωρίων και κωμοπόλεων Χαλκιδικής και

                                     Αγίου Όρους

  Εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄, καθιστώ υμίν γνωστόν ότι άπαντα τα καταληφθέντα μέρη υπό του Ελληνικού Στρατού, αδιακρίτως εθνότητος και θρησκεύματος, υπάγονται εφεξής υπό τους Ελληνικούς Νόμους, κατά τους οποίους θέλουσιν απολαμβάνει ισονομίας και προστασίας τιμής, ζωής και περιουσίας.

  Οι Μουχτάρηδες θέλουσιν εκτελεί τα καθήκοντα των Δημάρχων μέχρι ενεργείας των εκλογών, αφού προηγουμένως ομόσωσι τον νενομισμένον όρκον εις τον συνταγματικόν Βασιλέα των Ελλήνων.

                                                     

                                                                Εν Πολυγύρω τη 2^α Νοεμβρίου 1912

                                                              Ο Στρατιωτικός Διοικητής Χαλκιδικής

                                                              Γεώργιος Κολοκοτρώνης, Ταγματάρχης

  Ήταν μια ουσιαστικής σημασίας επίσημη πράξη του επίσημου εκπροσώπου του ελληνικού στρατού, η οποία νομιμοποιούσε την κατάληψη εχθρικού μέχρι τότε  εδάφους, το οποίο ωστόσο ήταν μέρος των  αλύτρωτων εδαφών, που η Ελλάδα θεωρούσε ότι είναι ελληνικά και για τα οποία είχαν γίνει, επίσημα και ανεπίσημα, σκληροί αγώνες: Εκτός από τις επαναστάσεις του 1821, του1854 και του 1878, εκτός από τον ατυχή πόλεμο του 1897, είχε προηγηθεί ο σκληρός όσο και ηρωικός Μακεδονικός Αγώνας, όχι τόσο για να εκδιωχθεί ο από αιώνων δυνάστης, η Τουρκία, όσο για να αντιμετωπισθεί ο περισσότερο επικίνδυνος εχθρός, η Βουλγαρία, που με προπαγάνδα αλλά και με όπλα και τρομοκρατία, προσπαθούσε, αρχομένου του 20ού αιώνα, να εμφανίσει τη Μακεδονία και Θράκη ως περιοχές κατοικούμενες από πληθυσμούς βουλγαρικούς, για να τις υφαρπάσει εν καιρώ.

  Όλα  τα γεγονότα, των τελευταίων επαναστάσεων και του Μακεδονικού Αγώνα, γίνονται παράλληλα και αλληλοεπηρεάζονται από τις εξελίξεις του Κρητικού Ζητήματος, των αλλεπάλληλων δηλαδή επαναστάσεων της Κρήτης, που προσπαθούσε, χωρίς καμιά διάθεση υποχώρησης, να διώξει από την ελληνική μεγαλόνησο τον Τούρκο κατακτητή. Όταν όμως, μετά το 1897, αποχώρησε οριστικά ο τουρκικός στρατός από την Κρήτη και προέκυψε η Αυτόνομη Κρητική Πολιτεία, η επίσημη Ελλάδα απέκτησε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, ενώ οι περισσότεροι ένοπλοι επαναστάτες της Κρήτης έσπευσαν στη Μακεδονία, όταν οι εθνικές ανάγκες για ενίσχυση του Μακεδονικού Αγώνα το επέβαλλαν.

  Αυτά όλα είχαν προηγηθεί, όταν στην ελεύθερη Ελλάδα έγινε μια σημαντική πολιτική αλλαγή: Τον Αύγουστο του 1909, ένα κίνημα κατώτερων αξιωματικών του ελληνικού στρατού, επέβαλε κυβερνητική αλλαγή, ανασύνταξη των ενόπλων δυνάμεων, και, το πιο αποφασιστικό, μετακάλεσε από την Κρήτη τον μεγάλο πολιτικό και επαναστάτη Ελευθέριο Βενιζέλο και τον κατέστησε –με εκλογές- κυβερνήτη της Ελλάδας. Και είναι ευτύχημα ότι, στους  Βαλκανικούς Πολέμους που με βεβαιότητα αναμένονταν στη Βαλκανική, στο τιμόνι της Ελλάδας βρέθηκε ο κατάλληλος κυβερνήτης, που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Όπως είναι και ευτύχημα ότι, στο τιμόνι του ελληνικού στρατού ο Βενιζέλος τοποθέτησε τον τότε Διάδοχο και από τον Μάρτιο του 1913 Βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος αποδείχθηκε άξιος ηγέτης του στρατεύματος. Σημαντικός ήταν επίσης ο ρόλος του Αρχηγού του Στόλου Π. Κουντουριώτη, ο οποίος ορκίστηκε επί του θρυλικού «Αβέρωφ», λίγο πριν αναχωρήσει ο στόλος, τον οποίο οδήγησε σε αλλεπάλληλες νίκες και τον κατέστησε κυρίαρχο του Αιγαίου, συντελώντας έτσι αποφασιστικά στην οριστική ήττα της Τουρκίας.

  Έτσι, αφού με ενέργειες των υπευθύνων του Στρατιωτικού Συνδέσμου και στη συνέχεια του Βενιζέλου, αναδιοργανώθηκαν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, και παρ’ όλον ότι η Ελλάδα επιθυμούσε την έκρηξη του πολέμου για την άνοιξη του 1913 –για να ολοκληρώσει την ανασύνταξη ιδιαίτερα του Ναυτικού- η Ελλάδα ήταν έτοιμη, το φθινόπωρο του 1912, για να μετάσχει, μαζί με τις άλλες βαλκανικές δυνάμεις, Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο, στον κατά της Τουρκίας απελευθερωτικό πόλεμο. Το κρίσιμο θέμα ήταν η συμμαχία με τη Βουλγαρία, η οποία επιβουλευόταν τη Μακεδονία και Θράκη –είχε μάλιστα υπογράψει κρυφή συμφωνία διανομής των εδαφών αυτών με τη Σερβία-, ωστόσο η συμμαχία έγινε, περισσότερο κάτω από την αλαζονική υστερόβουλη σκέψη της Βουλγαρίας ότι με τον, όντως πανίσχυρο στρατό της, θα επέβαλε, μετά την εκδίωξη των Τούρκων, την υπέρ αυτής διανομή των μακεδονικών εδαφών, ιδιαίτερα δε της Θεσσαλονίκης ή τουλάχιστον της Καβάλας και εκείθεν. Βέβαια, τα γεγονότα τη διέψευσαν, κι αυτό χάρις στον ηρωισμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και στην ικανότητα των ηγητόρων της χώρας.

  Έτσι φτάσαμε στις αρχές Οκτωβρίου του 1912, όταν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι εξερράγησαν ως αλυσιδωτή αντίδραση. Ήταν αδύνατο στην Τουρκία, όσο και αν ήταν ακόμη μια αυτοκρατορία, έστω και «ασθενής», να αντιμετωπίσει τους Βαλκάνιους, οι οποίοι πραγματοποιούσαν έναν αποφασιστικό απελευθερωτικό πόλεμο. Από την πλευρά της Ελλάδας, ο ελληνικός στρατός, αφού νίκησε τις τουρκικές δυνάμεις στην Ελασσόνα, κατέλαβε μετά σκληρόν αγώνα το «άπαρτο» Σαραντάπορο, νίκησε στα Σέρβια, συνέτριψε την τελευταία αντίσταση των Τούρκων στα Γιαννιτσά, και έφτασε και κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη, λίγες μόνο ώρες πριν φτάσει εκεί και την καταλάβει ο βουλγαρικός στρατός.

  Έτσι η Θεσσαλονίκη, σύμβολο του Μακεδονικού Ελληνισμού, υποδεχόταν τον ελευθερωτή ελληνικό στρατό, και άρχιζε η υλοποίηση των ελληνικών απελευθερωτικών ονείρων. Κατά σύμπτωση μάλιστα, το πρώτο τάγμα που μπήκε, στις δυτικές παρυφές της πόλης, το βράδυ της 26^ης Οκτωβρίου, ήταν το 1^ο Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών, το οποίο, κατά σύμπτωση επίσης, ήταν το τάγμα του ελληνικού στρατού που η VIIη Μεραρχία έστειλε να καταλάβει τη Χαλκιδική, στην επείγουσα προσπάθεια του στρατού να καταλάβει όσο μεγαλύτερο μέρος της πέραν της Θεσσαλονίκης ενδοχώρας, αφού και οι Βούλγαροι, όπως ήταν φυσικό, έκαναν κάτι ανάλογο. Όμως, το Τάγμα Κρητών –το οποίο διοικούσε ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης, γιος του Πάνου Κολοκοτρώνη και εγγονός του στρατηλάτη του ’21 Θεόδωρου- είχε άμεσο και επείγοντα προορισμό να καταλάβει, μαζί με τη Χαλκιδική και το Άγιον Όρος, το οποίο ενείχε σπουδαίο συμβολισμό, ως κέντρο της Ορθοδοξίας, και ήταν επίσης από τους πρώτους στόχους της Βουλγαρίας, ιδιαίτερα μετά την απώλεια του μεγάλου στόχου της, αυτού της κατάληψης της Θεσσαλονίκης. Αυτό φαίνεται και από την εντολή του Γενικού Αρχηγείου, προς τον δ/τή της VIIης Μεραρχίας υποστράτηγο Καλάρη: «Η κατάληψις της Χαλκιδικής, ούσα εκ των πρώτων μελημάτων του Τμήματος Στρατιάς, θ’ ανατεθή εις εν τάγμα της VIIης Μεραρχίας. Τούτο, μεταβαίνον εις Πολύγυρον, θα εγκαταστήση εκεί την έδραν αυτού και έναν Ουλαμόν εις το Άγιον Όρος. Εκ Πολυγύρου το Τάγμα, θα σημειώση την ελληνικήν κατοχήν επί της Χαλκιδικής. Την αναχώρησιν των ως άνω τμημάτων θα διατάξητε αμέσως από αύριον.

                                                                Θεσσαλονίκη, 29-10-1912, Κωνσταντίνος».     

  Μετά τη διαταγή αυτή του Γ. Αρχηγείου, ακολουθεί ανάλογη διαταγή του Μεράρχου προς τον δ/τή του Τάγματος Κρητών Γ. Κολοκοτρώνη, με ημερομηνία 30-10-12. Το Τάγμα αναχωρεί λίαν πρωί της 31^ης Οκτωβρίου και το βράδυ φτάνει στα Βασιλικά, όπου διανυκτερεύει, ενώ το βράδυ της 1^ης Νοεμβρίου διανυκτερεύει στη Γαλάτιστα. Παντού το υποδέχονται οι κάτοικοι με ενθουσιασμό, γίνονται δοξολογίες, ενώ στα Βασιλικά φτάνοντας, το υποδέχεται και παρουσιάζει …όπλα(!) τμήμα Προσκόπων*, οι οποίοι έχουν από πριν ουσιαστικά διώξει από τη Χαλκιδική τους Τούρκους στρατιώτες και λοιπούς ενόπλους. Στις 2 Νοεμβρίου, από την περιοχή του Αγ. Προδρόμου, το Τάγμα χωρίζεται από έναν Ουλαμό, ο οποίος, υπό τον ανθυπολοχαγό Ι. Αλεξάκη**, σπεύδει προς Άγιον Όρος. Το βράδυ ο Ουλαμός φτάνει στην Αρναία, όπου του γίνεται παλλαϊκή υποδοχή και την επομένη διανυκτερεύει στην Ιερισσό, όπου  το πρωί της 4^ης Νοεμβρίου, εν πορεία, πληροφορείται ότι το Όρος ήδη, από τις 2 Νοεμβρίου, έχει καταληφθεί από αγήματα του Πολεμικού μας Ναυτικού και έτσι επιστρέφει στον Πολύγυρο. Εν τω μεταξύ, από τις 2 Νοεμβρίου, το υπόλοιπο Τάγμα έχει φτάσει στον Πολύγυρο, όπου ο Γ. Κολοκοτρώνης εκδίδει την απελευθερωτική Προκήρυξη που αναφέραμε.

  Το Τάγμα Κρητών παρέμεινε στον Πολύγυρο ως τα μέσα Δεκεμβρίου –αφού διένειμε τμήματά του σε διάφορα σημεία της Χαλκιδικής- και στη συνέχεια μετέφερε την έδρα του σε διάφορα σημεία κοντά στη Θεσσαλονίκη, ανάλογα με τις στρατιωτικές ανάγκες και εν όψει του μετά βεβαιότητος αναμενόμενου πολέμου με τη Βουλγαρία. Αργότερα το Τάγμα αυτό παίρνει μέρος και μεγαλουργεί, στις μάχες του Λαχανά, του Σιδηροκάστρου και τέλος στις προ της Τζουμαγιάς ηρωικές όσο και φονικές αλλά νικηφόρες μάχες, στις οποίες έχασε το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του: Έμεινε με 50! μάχιμους άνδρες, ενώ ο Κολοκοτρώνης σκοτώθηκε στην Τζουμαγιά και οι λοχαγοί του Ζητουνιάτης, Λυμπέρης, και Παπαδόπουλος σκοτώθηκαν επίσης, ενώ ο άλλος λοχαγός Αλεξάνδρου –όπως και ο ανθυπολοχαγός Αλεξάκης- τραυματίστηκαν βαριά, αλλά επέζησαν. Το Τάγμα χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα ηρωικότερα του ελληνικού στρατού.

  Έτσι λοιπόν, ζούμε σήμερα τα εκατοντάχρονα από την απελευθέρωση της Χαλκιδικής, επέτειο ιδιαίτερης σημασίας, καθώς στις 2 Νοεμβρίου 1912 μπήκαν τα θεμέλια του ελεύθερου βίου του τόπου μας, πάνω στα οποία χτίστηκε η σύγχρονη Χαλκιδική, αυτό το ξεχωριστό στολίδι στον εθνικό κορμό της Ελλάδας.

  * Οι Πρόσκοποι ήταν ένοπλοι αντάρτες, συχνά οδηγούμενοι από μόνιμους αξ/κούς του ελληνικού στρατού, οι οποίοι, με την έναρξη του κατά της Τουρκίας πολέμου ή και λίγο πριν, εισέδυσαν στην ακόμη τουρκοκρατούμενη Μακεδονία –στη Χαλκιδική, αλλά και σε άλλες περιοχές- και με επιθέσεις εξουδετέρωναν τις τουρκικές  φρουρές και ουσιαστικά απελευθέρωναν τις περιοχές, διευκολύνοντας έτσι το έργο του επερχόμενου ελληνικού στρατού.

  Στη Χαλκιδική, στις ανατολικές ακτές της, αποβιβάστηκε, από τις 5 Οκτωβρίου, σώμα υπό τον Αγιομαμίτη(;) ανθυπολοχαγό Βασ. Παπακώστα, και τον επίσης ανθυπολοχαγό Γεώργ. Γαλανόπουλο, αποτελούμενο από 40 περίπου άνδρες και το οποίο ενισχύθηκε από πολλούς ντόπιους ενόπλους, ειδικά από όσους φυγοδικούσαν, αφού δεν είχαν προσέλθει στην τουρκική επιστράτευση. Έτσι σχηματίστηκαν 4 σώματα ανταρτών, τα οποία διεσπάρησαν προς διάφορες κατευθύνσεις, συγκρουόμενα με τουρκικές φρουρές, οι άνδρες των οποίων συγκεντρώθηκαν τελικά στον Πολύγυρο. Η σπουδαιότερη σύγκρουση έγινε στον Άγιο Πρόδρομο, με μεγάλη επιτυχία των Ελλήνων.  Και από τον Πολύγυρο τελικά, φοβούμενοι οι Τούρκοι έφοδο των δήθεν χιλιάδων ενόπλων ανταρτών, με παρότρυνση και βοήθεια του Ειρηναίου, έφυγαν ομαδόν στις 22 Οκτωβρίου και την επομένη οι Πρόσκοποι μπήκαν θριαμβευτικά στον Πολύγυρο, ο οποίος ήδη  ελεύθερος υποδέχτηκε τον ελληνικό στρατό στις 2 Νοεμβρίου.

  ** Είναι ευτύχημα ότι ο τότε νεαρός ανθυπολοχαγός Ι. Σ. Αλεξάκης –μετέπειτα αντιστράτηγος, με πλούσια δράση σε πολλά μέτωπα- κρατώντας λεπτομερείς σημειώσεις, έγραψε αργότερα ένα δίτομο έργο με τίτλο «ΠΟΛΕΜΙΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912 -13 ΚΑΙ ΤΟ 1^Ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ (ΤΑΜΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ)», το οποίο είναι πολύτιμο ντοκουμέντο για τα γεγονότα της εποχής αυτής.

  

                  (υπόψη κ. Μ. Καρτσιώτη)

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: ΠΡΟΣΩΠΑ

                Γεώργιος Κολοκοτρώνης – Ιωάννης Αλεξάκης

                                                Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης

  Ο Πολύγυρος και ολόκληρη η Χαλκιδική απελευθερώθηκαν επίσημα στις 2 Νοεμβρίου 1912, όταν το 1^ο Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών έφτασε στον Πολύγυρο και σε άλλα μέρη της Χαλκιδικής, ενώ το βράδυ της 1^ης Νοεμβρίου είχε διανυκτερεύσει στη Γαλάτιστα. Μόλις έφτασε στον Πολύγυρο, ο Δ/τής του Τάγματος Γεώργιος Κολοκοτρώνης εξέδωσε την Προκήρυξη, με την οποία απελευθέρωνε επίσημα τη Χαλκιδική: «Προς άπαντας τους κατοίκους των χωρίων και κωμοπόλεων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους: Εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄…», υπογράφοντας ως Στρατιωτικός Διοικητής Χαλκιδικής. Έτσι συνδέθηκε το όνομα του Γ. Κολοκοτρώνη, όπως και του Τάγματος Κρητών που διοικούσε, με την απελευθέρωση του τόπου μας.

  Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης, Ταγματάρχης του ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους, ήταν γιος του υστερότοκου γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Πάνου, που είχε γεννηθεί στο Ναύπλιο το 1836, και πήρε το όνομα του πρωτότοκου γιου του Κολοκοτρώνη Πάνου, που είχε δολοφονηθεί το 1824 από κυβερνητικούς, στην περίοδο του εμφυλίου. Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης φοίτησε στην Σχολή Ευελπίδων και έγινε ανθυπολοχαγός το 1888. Ωστόσο δεν ήταν αξιωματικός των σαλονιών, αλλά από πολύ νέος έσπευδε εθελοντικά όπου η Ελλάδα το ζητούσε: Στην επανάσταση της Κρήτης του 1896-97, γεγονός που τον «έδεσε» με την ιστορία της Κρήτης και την ψυχολογία των Κρητικών, και στον Μακεδονικόν Αγώνα, σε μικρό αντάρτικο σώμα, αποστολή της ελληνικής κυβέρνησης –μαζί με τον Παύλο Μελά, τον Αλ. Κοντούλη και τον Αναστ. Παπούλα- την άνοιξη του 1904, για να εισηγηθούν, ως ομάδα, τον τρόπο με τον οποίο η ελεύθερη Ελλάδα έπρεπε να ενεργήσει, ώστε να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη τρομοκρατική δραστηριότητα των Βούλγαρων κομιτατζήδων.

  Όταν, μετά την επιστράτευση στην Ελλάδα, εν όψει της έναρξης των Βαλκανικών Πολέμων, άρχισε να δημιουργείται στον Πειραιά το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών, ο Γ. Κολοκοτρώνης ζήτησε και έγινε δ/τής του 1^ου Τάγματός του, λόγω της σχέσης του με την Κρήτη και τους Κρητικούς. Αγαπούσε πολύ τους άνδρες του και τον αγαπούσαν και αυτοί. Το Τάγμα του είχε μικρή συμμετοχή στον 1^ο Βαλκανικό, αφού άλλωστε ήταν εφεδρικό, ωστόσο μπήκε πρώτο στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της 26^ης Οκτωβρίου και στη συνέχεια, παίρνοντας επείγουσα εντολή, το οδήγησε στη Χαλκιδική, προς κατάληψη της περιοχής, ιδιαίτερα δε προς κατάληψη του Αγίου Όρους, προς το οποίο οι Βούλγαροι, προσωρινοί σύμμαχοι με την Ελλάδα, προσπαθούσαν να φτάσουν πρώτοι, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία τους να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη.

  Ο Γ. Κολοκοτρώνης στη Χαλκιδική έμεινε ως κοντά στα Χριστούγεννα του ’12, αργότερα δε το Τάγμα του βρέθηκε στην πρώτη γραμμή στον ελληνοβουλγαρικό πόλεμο του ’13, αγωνίστηκε ηρωικά και έχασε το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του, σε στελέχη και άνδρες, ο ίδιος δε ο Κολοκοτρώνης σκοτώθηκε στις 12 Ιουλίου 1913, σε ηλικία 48 χρονών, στις προ της Τζουμαγιάς φονικές μάχες με υπεράριθμες βουλγαρικές δυνάμεις. Τάφηκε επί τόπου, σε έδαφος που έμεινε στην βουλγαρική επικράτεια, η προτομή του ωστόσο στήθηκε στον χώρο του μνημείου της μάχης του Λαχανά, όπου επίσης στήθηκαν προτομές των φονευθέντων αξ/κών του Τάγματος Κρητών:

     Λυμπέρη Καλοπόθου (σκοτώθηκε στον Λαχανά, στις 21 Ιουνίου 1913)

     Ιωάννου Ζητουνιάτη (σκοτώθηκε ομοίως στον Λαχανά, την ίδια μέρα)

     Γεωργίου Παπαδόπουλου (σκοτώθηκε στη μάχη του Σιδηροκάστρου, στις 27

     Ιουνίου 1913).

  Ο άλλος λοχαγός του Τάγματος Γεώργιος Αλεξάνδρου τραυματίστηκε σοβαρά τη 2^η μέρα της μάχης του Λαχανά, στις 20 Ιουνίου.

  Ο Ιωάννης Αλεξάκης, είναι ένα δεύτερο πρόσωπο που συνδέεται με την απελευθέρωση της Χαλκιδικής. Γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας, υπηρέτησε στην Κρητική Πολιτοφυλακή και αργότερα σπούδασε στη Σχολή Υπαξ/κών Αθηνών. Ήταν νέος ανθυπολοχαγός (26 ετών τότε) του Τάγματος Κρητών, υπό τον Λοχαγό Καλοπόθο Λυμπέρη και ήταν ο επικεφαλής του Ουλαμού, τον οποίο ο Ταγματάρχης Γ. Κολοκοτρώνης έστειλε, το πρωί της 2ας Νοεμβρίου, από τη Γαλάτιστα, να σπεύσει προς κατάληψη του Αγίου Όρους, για να προλάβει τους Βούλγαρους, που έσπευδαν επίσης από την περιοχή της Νιγρίτας. Ο Ουλαμός του Αλεξάκη, κινούμενος δρομαίως, αφού διανυκτέρευσε στις 2 Νοεμβρίου στην Αρναία και στις 3 στην Ιερισσό, διέκοψε την πορεία προς το Όρος το πρωί της 4^ης Νοεμβρίου, όταν πληροφορήθηκε πως το Άγιον Όρος, ήδη από τις 2 Νοεμβρίου, είχε καταληφθεί από αγήματα του υπό τον «Αβέρωφ» πολεμικού μας Ναυτικού και έτσι ο Ουλαμός επέστρεψε, μέσω Αρναίας, στον Πολύγυρο, όπου ήταν η έδρα του Τάγματος.

  Ο Ιωάννης Αλεξάκης εξελίχθηκε σε έναν από τους ικανότερους αξ/κούς του ελληνικού στρατού. Πολέμησε ηρωικά στον 2^ο Βαλκανικό Πόλεμο, όπου και τραυματίστηκε δυο φορές, την δεύτερη, στη μάχη για τα υψώματα 1378, προ της Τζουμαγιάς, βαρύτατα. Ανδραγάθησε στη μάχη του Σκρα (Μάιος 1918), όπου τραυματίστηκε επίσης, όπως και αργότερα (Ιούλιος 1921) τραυματίστηκε  στις μάχες προ  του Σαγγάριου, της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

  Ήταν ο δεύτερος αξ/κός της Κρήτης που έγινε αντιστράτηγος (1937), μετά τον Γ. Κατεχάκη, -τον γνωστό «καπετάν Ρούβα» του Μακεδ. Αγώνα. Έγινε στρατιωτικός Δ/τής Κρήτης την περίοδο του πολέμου του ’40 και της «Μάχης της Κρήτης». Η προσφορά του, πέραν της στρατιωτικής δράσης, στους Βαλκανικούς Πολέμους, ήταν η συγγραφή μιας ογκώδους εργασίας, που εκδόθηκε από τον ίδιο, σε δυο τόμους 1452 σελίδων, υπό τον τίτλο «ΠΟΛΕΜΙΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ 1912-13, και ΤΟ 1^ΟΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΝ ΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ (ΤΑΓΜΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ)»*, έργο το οποίο, πέραν του πλήθους των στοιχείων που περιλαμβάνει, είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για τα γεγονότα και τα πρόσωπα της ηρωικής αυτής του Έθνους μας εποχής. Πέραν τούτου, εξέδωσε 28 ακόμη βιβλία, αναδεικνυόμενος έτσι σε σημαντικό πνευματικόν άνθρωπο.   

  Φέτος τον Μάιο, ως εορτασμό για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσσαλονίκης, έγινε στο Ηράκλειο μεγάλη εκδήλωση προς τιμήν του Στρατηγού Ι. Σ. Αλεξάκη, ενώ ο ανηψιός και συνονόματός του Ιωάννης Η. Αλεξάκης, επίσης Αντιστράτηγος Ε.Α., εξέδωσε προσεγμένο τεύχος υπό τον τίτλο «ΕΓΚΩΜΙΟΝ, γενναίου Στρατηγού, ενάρετου Πατριώτη ΙΩΑΝΝΗ ΣΩΤ. ΑΛΕΞΑΚΗ».

  * Το σύγγραμμα αυτό του Ι. Αλεξάκη επεξεργάστηκα και, μαζί με άλλα στοιχεία, ετοίμασα ένα βιβλίο με τίτλο: «ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ – Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ και ΤΟ 1^Ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ (ΤΟΥ Γ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ)», το οποίο ο Δήμος Πολυγύρου αποφάσισε να εκδώσει με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας.

20-10-12 (Εβδομαδιαία)

     Τρόικα: Αν δεν δει αίμα, δεν ικανοποιείται

  Αυτή η σκληρή στάση της Τρόικας, να παρθούν μέτρα έτσι που αυτή τα εννοεί, έστω και αν πραγματικά η κοινωνία δεν τα αντέχει πλέον, και να φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση, η οποία θέλει να πάρει επώδυνες αποφάσεις, για να σωθεί η χώρα, να μείνει στο ευρώ και να μην χρεοκοπήσει, φτάνει και ξεπερνά τα όρια της λογικής, αλλά και της πολιτικής. Αν, υποτίθεται, οι δανειστές μας θέλουν όντως να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση –μετά την οποία θα υπάρξει χάος- τότε πρέπει να επιδείξουν στοιχειώδη πολιτικό ρεαλισμό. Έτσι όπως πολιτεύεται η τρόικα, ρίχνει νερό στο μύλο των αντιευρωπαϊστών και των ανεύθυνων πολιτικών δυνάμεων και προκαλεί αισθήματα μίσους και αντιπάθειας στον λαό, ακόμα και σε αυτούς που κατανοούν πως πρέπει να πιούμε ένα ακόμη πικρό ποτήρι –που πιστεύουμε πως θα είναι το τελευταίο- αλλά θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Αυτό δεν το καταλαβαίνει η τρόικα και τα αφεντικά της;

              «Χυτήριο»: Ένα ακόμη σύμπτωμα

  Τα γεγονότα μπροστά από το θέατρο «Χυτήριο», όπου λίγες δεκάδες «αγανακτισμένοι Χριστιανοί», και δυο τρεις ιερωμένοι με σταυρούς στα χέρια ασχημονούσαν και εξύβριζαν ηθοποιούς και θεατές, ενός θεατρικού έργου, που θεωρούν ότι υβρίζει τον Χριστό, είναι μια ακόμη επιστροφή στον Μεσαίωνα, τότε που η περί τα θεία άποψη που ξέφευγε από τη γραμμή των ιεροεξεταστών του καθολικού δόγματος, οδηγούσε τον δήθεν υβριστή στην πυρά. Βέβαια, κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εκφράζει την αντίθεση και τη δυσαρέσκειά του εναντίον βιβλίων και θεαμάτων, με τον περιορισμό ότι αυτό θα γίνεται μέσα στους κανόνες της δημοκρατίας, η οποία πρέπει να είναι ο υπέρτατος νόμος, μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να εκφράζεται κοινωνικά. Η βία, η προσβολή και οι ασχημίες κατά δημοσίων θεαμάτων, είναι απαράδεκτη οπισθοδρόμηση, η οποία δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή.

  Το χειρότερο είναι πως, τώρα πια αυτά τα σκοταδιστικά φαινόμενα, έχουν αποκτήσει και πολιτικό προστάτη και ενθαρρυντή. Κι αυτός είναι η κοινοβουλευτική πια Χρυσή Αυγή, η οποία, για μια ακόμη φορά, καταπατεί τους νόμους και δεν κρύβει πως θέλει να επιβάλει τις φασιστικές της απόψεις με οποιονδήποτε τρόπο (εκτός του ότι συμπαραστεκόταν στις βίαιες αντιδράσεις κατά του θεατρικού έργου, βουλευτής της απέσπασε βιαίως; από τα χέρια των αστυνομικών συλληφθέντα και τον απομάκρυνε!). Ήμουν πολύ μαλακός πρόσφατα όταν έγραφα πως, αφού η Χρυσή Αυγή μπήκε νόμιμα στη Βουλή, κουβαλώντας κοντά 500 χιλιάδες ψήφους Ελλήνων πολιτών –οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε φασίστες, ούτε ναζιστές είναι-, έγραφα λοιπόν ότι οφείλει να συμπεριφερθεί ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού (κάποιοι μάλιστα με κατηγόρησαν πως «πολύ με το γάντι φέρεσαι στους φασίστες»). Φαίνεται όμως ότι η Χ. Α. θα εξακολουθήσει να πολιτεύεται το ίδιο ακραία και αντιδημοκρατικά, όπως όταν ήταν περιθωριακό αντιδημοκρατικό μόρφωμα. Και αυτό είναι πολύ σοβαρό, σοβαρότερο ίσως από την οικονομική κρίση, η οποία μάλιστα μας εμποδίζει να δούμε αυτό το ζήτημα δημοκρατίας στις σωστές του διαστάσεις.

                           Ελιά: Αντί ευλογίας, καταστροφή

  Ξαναέγραψα πρόσφατα πως, έτσι όπως ορίστηκε εκβιαστικά η τιμή της α΄ ποικιλίας της ελιάς στα 80 λεπτά και δεδομένου ότι, λόγω της υπερπαραγωγής αλλά και της ξηρασίας, το μεγαλύτερο μέρος του καρπού ήταν πολύ μικρές σε μέγεθος, το τελικό εισόδημα των παραγωγών θα ήταν ασήμαντο, χωρίς να λείπουν οι περιπτώσεις που πολλοί «μπήκαν μέσα». Βέβαια, η ελιά ευτυχώς έχει και τη δυνατότητα ελαιοποίησης, όμως, τόσο η τιμή του λαδιού, όσο και τα έξοδα   έκθλιψης, αποθήκευσης και διάθεσης του λαδιού, είναι εξαιρετικά δύσκολα και δαπανηρά.

  Έτσι, η ευλογία της φετινής παραγωγής, αντί να φέρει ικανοποιητικό εισόδημα στους παραγωγούς και να βοηθήσει στην ανάσταση της τοπικής οικονομίας, κατέληξε να γίνει  απογοήτευση και αγανάκτηση. Και αυτό το φετινό κατάντημα, καλό είναι να ωθήσει τους παραγωγούς σε από τώρα συζήτηση και αντιμετώπιση του προβλήματος για την επόμενη χρονιά, Για να μην καταλήξουμε να δούμε τους θαλερούς και καρποφόρους ελαιώνες της Χαλκιδικής να εγκαταλείπονται και να αφανίζονται.

                Καλοκαιρία: Ευτυχώς

  Μπροστά στην απειλή του «βαρέως χειμώνα» που επέρχεται, με δεδομένη τη δυσκολία της εξίσωσης «μείωση εισοδήματος, αύξηση εξόδων –ιδιαίτερα θέρμανσης», η συνεχιζόμενη καλοκαιρία μάλλον βοηθά ώστε να μειωθεί το οξύ οικονομικό πρόβλημα της φτωχής ελληνικής οικογένειας. Αφού μάλιστα η καλοκαιρία συνδυάζεται με κάποιες ικανοποιητικές βροχές, οι καιρικές συνθήκες είναι πολύ θετικές. Άλλα χρόνια τέτοιες μέρες ήταν σχεδόν χειμωνιάτικες, ενώ φέτος κοντεύει να φύγει ο Οκτώβρης με κοντομάνικα. Μήπως μας λυπήθηκε ο Ύψιστος;

13-10-12 (Εβδομαδιαία)

                Μέρκελ: Δυνάστης ή συμπαραστάτης;

  Ήλθε, είδε, κάτι είπε και απήλθε. Ο λόγος για την κυρία Μέρκελ, καγκελάριο της Γερμανίας, απλό μας εταίρο στα χαρτιά, αλλά ουσιαστικά «άρχουσα» της Ε. Ένωσης –λόγω γιγαντιαίας οικονομίας.

  Πολλοί έλεγαν, ανάμεσά τους κι’ εγώ, πως τι ήθελε τώρα, μέρες ατέλειωτης κουβέντας με την θρυλική τρόικα, να μας έρθει κι αυτή. Για να βρίσκουν να λένε όσοι ψάχνουν να βρουν πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς; Λέω πραγματικούς ή φανταστικούς, γιατί εδώ έχουμε πλήρη διχασμό. Όπως λέμε «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» -και οι πρώτοι μάλιστα θεωρούνται προδότες και δοσίλογοι και οι δεύτεροι αγωνιστές και αντιστασιακοί- έτσι και όσοι έχουν σχέση με το μνημόνιο θεωρούν ότι είναι φυσικό ή και χρήσιμο να ανταποδώσει η καγκελάριος της Γερμανίας την επίσκεψη του δικού μας πρωθυπουργού. Ακόμη θεωρούν, και σωστά, πως μια επίσκεψη της Μέρκελ, ύστερα από ουσιαστική απομόνωση της Ελλάδας τα τελευταία 2-3 χρόνια, είναι θετική και αποκλείεται να δώσει αρνητικά αποτελέσματα. Αυτά λέει η λογική. Έλα όμως που υπάρχει και η άλλη λογική, που αντιμετωπίζει τους Εταίρους μας ως τοκογλύφους και την Μέρκελ περίπου όπως τον Χίτλερ, όπως τον κατακτητή που έρχεται να μας μαστιγώσει και να μας πιει το αίμα.

  Κι αυτό, ξαναλέω πως είναι το δράμα: Ο πλήρης διχασμός απόψεων. Γι’ αυτό και ο ξεσηκωμός κάποιων κομμάτων, συνδικάτων και άλλων. Και οι ασχήμιες που σοφίζονται ορισμένοι, να φορούν στολές Ες Ες, να υψώνουν σβάστικες και να παριστάνουν την Μέρκελ ως σύγχρονο θηλυκό Χίτλερ, γνωρίζοντας ότι αυτές τις εικόνες θα τις πάρουν τα διεθνή ΜΜΕ και θα τις προβάλουν σε όλον τον κόσμο. Και πως, κυρίως οι Γερμανοί, που έτσι ή αλλιώς θεωρούν πως με τα δικά τους λεφτά η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, τώρα βλέπουν τους Έλληνες να τους υβρίζουν μ’ αυτό τον τρόπο και φυσικά οργίζονται και μας διαολοστέλνουν. Άλλωστε, εμείς έχουμε δώσει στην φασιστική Χρυσή Αυγή 500 χιλιάδες ψήφους, ενώ αυτοί, οι δήθεν χιτλερικοί, δεν έχουν κάτι ανάλογο. Παραλογισμός.

                                              Περί λιστών….

  Γεμίσαμε από λίστες τελευταία. Βέβαια, κάποιες είναι παλιές, αλλά δεν τις δίναμε και ιδιαίτερη σημασία, σε βαθμό που δικαιολογημένα να υπάρχουν υποψίες για σκόπιμη αποσιώπηση. Όμως, μερικές βοούν. Πιο πολύ η λεγόμενη «λίστα Λαγκάρ». Μπορεί να ήταν όντως προϊόν υποκλοπής, δηλαδή παράνομη, όμως, όταν βρισκόμαστε ουσιαστικά «σε συνθήκες πολέμου», η προσήλωση στη νομιμότητα είναι πολυτέλεια. Ειδικά για πολιτικά πρόσωπα. Έτσι ελέγχονται και ο Π/κωνσταντίνου και ο Βενιζέλος. Ας το παραδεχτούν. Αυτοί δίνουν το δικαίωμα στον Τσίπρα να μιλά για «ομερτά». Καμιά σκοπιμότητα και νομιμότητα δεν πρέπει να σταματά το κράτος ώστε να κυνηγά τη φοροδιαφυγή –αυτή τη γενεσιουργό αιτία του οικονομικού χάους που βρισκόμαστε.

                                         …και ληστών

  Γιατί, όταν οι αμέτρητοι φοροφυγάδες επινοούν χίλιους όσους τρόπους να φοροδιαφεύγουν, το κράτος, η κοινωνία πρέπει να αμυνθούν, χωρίς προσκόλληση στη λεγόμενη νομιμότητα. Δυστυχώς, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής, η φοροδιαφυγή οργιάζει και η πολιτεία, είτε αδρανεί είτε πάει με το σταυρό στο χέρι.

                       Η Στρατονίκη τίμησε τον Μιχάλη Καρτσιώτη

  Μπορεί να άργησε 35 χρόνια, αλλά δεν ξέχασε η Στρατονίκη τον δάσκαλό της , της περιόδου 1963-1977, τον πολυτάλαντο και πάντα ακούραστο Μιχάλη Θεμιστοκλή* Καρτσιώτη, για την ευεργετική και πολύπλευρη παρουσία και δράση του οποίου στη Στρατονίκη (εντός και εκτός του Σχολείου), έχω προσωπική γνώμη –ήταν από τους πρώτους δασκάλους που γνώρισα από κοντά, όταν άγνωστος ήρθα στη Χαλκιδική την ίδια περίοδο. Αντί άλλων χαρακτηρισμών για τον Μιχάλη Καρτσιώτη, αντιγράφω τα όσα είπε στη βράβευσή του ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χρ. Μπρίκος:

  «Για όλη αυτή την προσφορά, ο κ. Μιχ. Καρτσιώτης τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων από το Υπουργείο Παιδείας, από το Υπουργείο Πολιτισμού, από την Ακαδημία Αθηνών, από τους εκάστοτε Νομάρχες Χαλκιδικής, από τους Μητροπολίτες μας, κηρύχθηκε ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ του Δημοτικού μας Σχολείου, της Εκκλησίας μας, με αποφάσεις των Επιτροπών των δύο φορέων και το όνομά του είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στις εντοιχισμένες μαρμάρινες πλάκες στο νάρθηκα της Εκκλησίας και στην αίθουσα τελετών του Σχολείου. Σήμερα, αν και πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε, 35 ολόκληρα χρόνια, το έργο του φαντάζει αξεπέραστο, δεν ξεχάστηκε, η μνήμη της προσφοράς του παραμένει νωπή και ζωντανή και η τοπική Κοινότητα του απονέμει πλακέτα ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ για παντοτινή ανάμνηση».

  Συμφωνώ απόλυτα. Σπάνια τιμητικά λόγια έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα  

* Πάντα ο Μιχάλης, γράφοντας το όνομά του, βάζει το «Θεμ.», τιμώντας έτσι τον πατέρα του Θεμιστοκλή.

                                     

6-10-12 (Εβδομαδιαία)

                                    Οι ευεργέτες …

  Ήταν σωστό να αφιερωθεί μια μέρα στους εθνικούς ευεργέτες, στους ευγενείς αυτούς ανθρώπους, που δώρισαν στην πατρίδα μεγάλο μέρος ή και ολόκληρη την περιουσία τους, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του τόπου, αλλά και αφήνοντας δημιουργήματα στολίδια, όπως είναι για παράδειγμα το Στάδιο, το Πολυτεχνείο, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Ζάππειο και άλλα κοσμήματα της πρωτεύουσας, αλλά ανάλογα έργα και σε άλλες πόλεις∙  ή σημαντικά κινητά όπως το «Αβέρωφ» και άλλα ανάλογα  αποκτήματα του έθνους.

  Όμως, εκτός από τους ευεργέτες πανελλήνιου βεληνεκούς, υπάρχουν και τοπικοί ευεργέτες ή έστω απλοί δωρητές, που έχουν προσφέρει στα κοινά (στους δήμους και στις κοινότητες, στα σχολεία, στις εκκλησίες ή σε ιδρύματα) μεγάλα δώρα, σε χρήμα και σε περιουσιακά στοιχεία, έστω και αν ο κόσμος εύκολα τους ξεχνά ή ακόμη, το χειρότερο, ορισμένοι –όχι λίγοι, δυστυχώς- προσπαθούν να αρπάξουν αυτές τις δωρεές.

  Το λιγότερο, λοιπόν, που έχει να κάνει η πολιτεία και γενικά το κοινωνικό σύνολο, είναι να τους αφιερώσει μια μέρα για να τους τιμήσει. Αυτό έγινε και την περασμένη Κυριακή, οπότε αναπέμφθησαν σχετικές δεήσεις στις εκκλησίες και ακούστηκαν κατάλληλοι λόγοι. Είναι βέβαια λυπηρό ότι αυτό έγινε υπό την εύγλωττη αδιαφορία του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στην επιμνημόσυνη δέηση και στην κατάθεση στεφανιού στο Ηρώον Πολυγύρου, που ακολούθησε, πέραν των πέντε επισήμων και του ιερέα, παρέστη ένας μόνον πολίτης, πράγμα που τόνιζε περισσότερο το μηδενικό ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Και, επειδή αυτός ο ένας πολίτης έτυχε να είμαι εγώ, και σε κάποια μπλογκ γράφηκαν ορισμένα που περίπου με κατέστησαν …απολογούμενο, θέλω να πω ότι, ελάχιστα φίλος του εκκλησιασμού, και παρόλον ότι είχα σοβαρή δουλειά την Κυριακή, πήγα στην εκκλησία για να τιμήσω, εκτός από τους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες, τους δικούς μας «μικρούς» τοπικούς ευεργέτες. Γιατί, ο Πολύγυρος ειδικά, εκτός από τους προ αιώνος και πλέον, ευεργέτες Φραντζή, και Τρ. Παυλίδη, έχει και σύγχρονους ευεργέτες, όπως, και κυρίως, τον Στέφανο Κότσιανο, ο οποίος με τη διαθήκη του πρόβλεπε τη δημιουργία στο σπίτι του Λαογραφικού Μουσείου, όπως επίσης και τη σύσταση Ιδρύματος βοήθειας σε μαθητές σχολείων Β/θμιας εκπαίδευσης –το οποίο Ίδρυμα, ύστερα από «θάψιμο» πολλών χρόνων, κατορθώσαμε, με μύρια όσα εμπόδια, να συσταθεί, να αναγνωριστεί και να αρχίσει να λειτουργεί, προς όφελος του τόπου, αλλά και προς τελική ανάπαυση της ψυχής του ευγενούς δωρητή, η οποία ασφαλώς δε μπορούσε να αναπαυθεί, βλέποντας την αδυναμία μας να υλοποιήσουμε την δωρεά του.

  Αυτόν, λοιπόν, τον δωρητή, πριν απ’ όλα, ήθελα να τιμήσω με την παρουσία μου, τόσο στην εκκλησία, όσο και στο Ηρώον, γι’ αυτό και συνειδητά παραβρέθηκα, έστω και μόνος – η αλήθεια δεν ένιωθα και πολύ άνετα. Αυτά ως …απολογία μου, γιατί έχουμε φτάσει κάπου σ’ ένα σημείο, με την ευκολία των ανώνυμων σχολίων στα μπλογκ, να επικρίνεται κανείς από «άσπονδους φίλους», όσο αγαθές προθέσεις και αν έχει.

                        … και οι κλέφτες

  Όμως, μιλώντας επαινετικά για τους ευεργέτες και αναλογιζόμενος στο τι συμβαίνει σήμερα στην, όπως την καταντήσαμε, ψωροκώσταινα, ήθελα να τονίσω πως, σε αντιδιαστολή με τους ευεργέτες, σήμερα στην Ελλάδα ανθούν και χαίρονται οι αντι-ευεργέτες. Αυτοί δηλαδή που, όχι μόνο δεν βάζουν χέρι στις «κασέλες με τα τάληρα» για να βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, αλλά κάνουν το εντελώς αντίθετο: Την κλέβουν με χίλιους τρόπους. Κυρίως αποφεύγοντας να πληρώνουν τους φόρους που οφείλουν. Ή εξάγοντας τα «τάληρά» τους στο εξωτερικό, είτε κρυφά και παράνομα είτε και νόμιμα, στερώντας όμως τις ελληνικές τράπεζες από το ζωτικό χρήμα που χρειάζεται η οικονομία για να κινηθεί και η χώρα για να μην εκπνεύσει.

  Όλοι αυτοί, συνειδητά εγκληματούν κατά της πατρίδας, κινούμενοι επί πτωμάτων, φτάνει να κερδίζουν. Όχι εθνική συνείδηση δεν έχουν, αλλά είναι συνειδητοί καταστροφείς. Εννοώ βέβαια κυρίως τους μεγαλοφοροφυγάδες, αυτούς που η κλοπή των φόρων τους, βαρύνει πολύ στο χωρίς πάτο βαρέλι της ελληνικής οικονομίας, το οποίο η τρόικα προσπαθεί να γεμίσει με «μέτρα» χωρίς τέλος. Όμως, κοντά σ’ αυτούς είναι και οι χιλιάδες μικρο- ή μεσαιο-φοροφυγάδες, όλοι εμείς δηλαδή που, όσοι και όσο μπορούμε, φοροδιαφεύγουμε. Έτσι, η φοροδιαφυγή ανθεί και βασιλεύει και συνεχίζει να αποτελεί την κύρια αιτία της κακοδαιμονίας της ελληνικής οικονομίας.

  Γι’ αυτό, η ημέρα των ευεργετών του Έθνους, καθιστά περισσότερο έντονο το θέμα των κλεφτών των εισοδημάτων του κράτους. Είναι η μέρα και η νύχτα. Είναι το φως και το σκοτάδι. Είναι το παράδειγμα προς μίμηση και το παράδειγμα προς αποφυγή. Ο καθένας μας ας τοποθετηθεί στην πλευρά που τον εκφράζει.   

29-9-12 (Εβδομαδιαία)

          Το πολιτικό παιγνίδι «χοντραίνει»

  Όσοι περιμέναμε πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί με τις εκλογές, με την περίφημη «νωπή λαϊκή εντολή», μάλλον κάναμε λάθος. Ενώ ενώπιον του λαού κυριάρχησε το ζήτημα «εντός του Μνημονίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται –λήψη μέτρων 11,5 δις κλπ» -ή «εκτός Μνημονίου, άρνηση μέτρων, βέβαιη χρεοκοπία κλπ», και ο λαός αποφάσισε το πρώτο, τώρα υπάρχει ξεσηκωμός να μην περάσουν τα μέτρα –πράγμα που βέβαια σημαίνει ακύρωση της λαϊκής ψήφου, ανατροπή όλου του σεναρίου «διάσωσης», δηλαδή μη χορήγηση των δανείων και φυσικά ουσιαστική κατάρρευση και χρεοκοπία της χώρας. Και αν αυτό συμβεί –όπως θεωρείται βέβαιο – τότε θα γίνει χαμός. Ο ένας θα ρίχνει την ευθύνη στον άλλο και η πολιτική κατάσταση θα οδηγηθεί σε ζούγκλα, δυστυχώς πραγματική. Όμως, αντί να σας κουράζω με τις δικές μου «αναλύσεις» και «προβλέψεις», παραθέτω μέρος του άρθρου ενός αξιόλογου δημοσιογράφου, γνωστού για τα σπουδαία άρθρα και βιβλία του, από το «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», του Αντώνη Καρακούση, με τίτλο «Μεταξύ Τσίπρα και Μιχαλολιάκου», το οποίο παρακαλώ να προσέξετε: «…Αν παραταθεί η σημερινή κατάσταση, το πολιτικό κεφάλαιο των διπλών εκλογών θα αναλωθεί, η εμπιστοσύνη θα χαθεί και οι όποιες προσδοκίες θα εξανεμισθούν. Μια σπίθα θα αρκεί για να πάρει φωτιά ο ξερός ο κάμπος. Ένα τυχαίο γεγονός θα είναι αρκετό.

  Οι κκ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν κάθε λόγο να επιταχύνουν και να λύσουν την εκκρεμότητα. Να αναλάβουν το όποιο κόστος και να βαδίσουν στον δρόμο που έχουν επιλέξει, με την ελπίδα της εξομάλυνσης των συνθηκών και κινητοποίησης των βασικών συντελεστών της οικονομίας. Όσο μένει παγωμένη θα κάνουν πάρτι ο Τσίπρας και ο Μιχαλολιάκος.

  Είναι μαθηματικώς βέβαιον πάντως πως, αν η κυβέρνηση Σαμαρά αποτύχει, ο Τσίπρας θα μονοπωλήσει την Κεντροαριστερά και ο Μιχαλολιάκος θα επιχειρήσει να εκπορθήσει τη δεξιά παράταξη, να τη φέρει στα χουντοφασιστικά μέτρα του, να την καταστήσει εθνικιστική και λαϊκιστική μαζί.

  Και τότε όλα είναι πιθανά να συμβούν. Όσοι επιβιώσουμε θα έχουμε τη δυστυχία να ζήσουμε μια αρχέγονη σύγκρουση, βγαλμένη από τις χειρότερες στιγμές του Ελληνισμού, η οποία με βεβαιότητα θα οδηγήσει σε εθνική κρίση πρώτου μεγέθους. Γι’ αυτό όλοι έχουν ευθύνη και υποχρέωση να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να ομαλοποιηθεί το ταχύτερο η οικονομική ζωή της χώρας και να ξαναβρεί ο ελληνικός λαός τη χαμένη ελπίδα του».

  Ποιος αρνείται πράγματι ότι το παιγνίδι «χοντραίνει» πολύ και πως μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σε καταστροφή, όχι μόνο οικονομική, αλλά κοινωνική και εθνική. Βέβαια, η πρώτη απάντηση είναι πως αυτό είναι «καταστροφολογία» κ. ά. τ. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατο να μιλήσουμε πλέον λογικά «όμορφα κι απλά». Κι αυτό είναι το χειρότερο. Χάθηκε η λογική.

     Ελιά Χαλκιδικής: Αντί ευλογίας, εξαθλίωση

  Η περίφημη ελιά της Χαλκιδικής, αυτός ο τοπικός θησαυρός, ιδιαίτερα φέτος που υπάρχει μια πρωτοφανής παραγωγή, θα μπορούσε να είναι πραγματική ευλογία για τον τόπο, να δώσει σημαντικό εισόδημα στους καλλιεργητές και να κινήσει γενικότερα την τοπική οικονομία. Αυτό θα γινόταν, αν οι έμποροι και γενικά οι μεταποιητές, αποφάσιζαν να αγοράσουν την παραγωγή σε λογικές τιμές. Όμως, για άλλη μια φορά, ιδιαίτερα βέβαια φέτος που υπάρχει παραγωγή, άρα προσφορά, οι έμποροι φαίνεται πως αποφασίζουν να «βγάλουν λάδι» τους παραγωγούς. Γιατί, όταν προσφέρεις 80 λεπτά στην πρώτη ελιά και γνωρίζεις ότι, λόγω της αυξημένης παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος είναι «τρίτες» και κάτω, τότε αποφασίζεις να δώσεις στον παραγωγό 50 λεπτά στο κιλό. Το πολύ.

   Αυτό δεν είναι έντιμο και σύμφωνο με τις σχέσεις συνεργασίας και αλληλοεκτίμησης, που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ παραγωγών και εμπόρων. Έγραφα και πέρυσι πως, αν οι έμποροι απαξιώσουν και εξευτελίσουν το προϊόν, τότε εξευτελίζουν και το δικό τους προϊόν, αυτό που προσφέρουν στο εμπόριο και χάρις στο οποίο υπάρχουν ως επιχειρηματίες. Αυτό θάπρεπε να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Όμως, οι άνθρωποι κινούνται μόνο ως ψυχροί επιχειρηματίες και, αφού μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων, το κάνουν.

  Πότε θάρθει η μέρα που όλοι οι παραγωγοί θα αποφασίσουν, έστω για μια χρονιά, να μη δώσουν ούτε κιλό στους εμπόρους. Ούτε κιλό. Να βγάλουν όλες τις ελιές λάδι. Κι ας χάσουν. Για να καταλάβουν οι έμποροι ότι αυτοί υπάρχουν χάρις σε μια παραγωγή, που με κάθε ευκαιρία, εξευτελίζουν.