22-9-12 (Εβδομαδιαία)

                     Μικρασία: 90 χρόνια

  Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη φέτος, κλείνουν 90 χρόνια από την ελληνική περιπέτεια στη Μικρασία, που άρχισε ως κορύφωση της υλοποίησης των ελληνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας και κατέληξε στην Καταστροφή και στον ξεριζωμό 1,5 εκατ. Ελλήνων και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Η απόσταση από τις 2 Μαΐου 1919, όταν ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη, ως το δεύτερο μισό του Αυγούστου 1922, όταν καταρρέει το ως τότε νικηφόρο ελληνικό στρατιωτικό μέτωπο και ακολουθεί η συρροή του πληθυσμού στη Σμύρνη, όπου ζητά σωτηρία και τρόπο φυγής προς την Ελλάδα, οι σφαγές, αλλά και η καταστροφή αυτής της πανέμορφης πολιτείας από την φοβερή πυρκαϊά, είναι όσο τα ουράνια με τα τάρταρα.

  Βέβαια, ενδιάμεσα είχαν προκύψει δυο σημαντικά γεγονότα: Η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, κορυφαίο επίτευγμα της ελληνικής πολιτικής και υπερδικαίωση των πόθων του Έθνους, τον Αύγουστο του 1920, αλλά και το κορυφαίο λάθος του ελληνικού λαού, να καταψηφίσει, το Νοέμβριο του ’20, τον πρωτεργάτη των επιτυχιών Βενιζέλο και όχι μόνο να δώσει την τύχη του Έθνους στους ανίκανους αντιπάλους του, αλλά και να ανατρέψει τις συμμαχικές ισορροπίες, με αλλαγή στάσης ιδιαίτερα της Γαλλίας, που επέτρεψαν έτσι σον Κεμάλ να ανδρωθεί στρατιωτικά και να νικήσει τελικά τους «εισβολείς»΄Ελληνες.

  Τη στρατιωτική καταστροφή ακολούθησε η «μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή», αυτή της ανταλλαγής των πληθυσμών, που έφερε στην Ελλάδα όλο τον όγκο των Ελλήνων της Μικρασίας, τους Πρόσφυγες, που κατάφεραν όμως, ξεκινώντας από το μπόγο που κουβαλούσαν, αλλά κυρίως από την ψυχική και πνευματική τους δύναμη, να ριζώσουν στους νέους τόπους τους και να τους μετατρέψουν σε στολίδια και εστίες προόδου, ενώ τον Ιούλιο του 1924 υπογράφηκε η τελική πράξη, η Συνθήκη της Λωζάννης.

            Τσίπρας: Έχουν δίκιο όλοι, είμαστε με όλους, ψηφίστε μας

  Τελικά, ή εμείς οι προσκυνημένοι είμαστε ανόητοι, ή εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι έξυπνοι και αγωνιστές.  Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, στις τελευταίες εκλογές, αποδέχτηκε να συνεχίσει η χώρα την προσπάθεια να αποφύγει τη χρεοκοπία, να εξασφαλίσει το πακέτο διάσωσης –καταβάλλοντας το βαρύ, συμφωνημένο ωστόσο, τίμημα- προσπαθώντας παράλληλα να εξαλείψει τους όντως βαρείς όρους της συμφωνίας. Αυτό το ψήφισε ο ελληνικός λαός. Μπορεί οι εκτός κυβέρνησης να μη συμφωνούν, αλλά δε μπορούν να αγωνίζονται με κάθε τρόπο να μην εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης συνεργασίας, την οποία ψήφισε ο λαός.

  Όμως, για να γίνει καλόπιστη συζήτηση, ας συζητήσουμε τις θέσεις της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα βέβαια του επίδοξου να κυβερνήσει ΣΥΡΙΖΑ. Μας είπε ο Τσίπρας: «Θα ζητήσουμε ακύρωση του μνημονίου, μορατόριουμ πληρωμής τόκων, διαγραφή μέρους του χρέους» κλπ. Επίσης, θα καταργήσει όλα τα μέτρα: Όχι περικοπές, αντίθετα αυξήσεις, όχι απολύσεις, αντίθετα προσλήψεις, αυξήσεις σε όλα –Υγεία, Παιδεία, Κοινων. Πρόνοια κλπ. Συνηγορία σε όλα τα αιτήματα των πάντων. Καμιά καταδίκη της πληγής, που είναι η φοροδιαφυγή (αντίθετα, και η ταβερνιάρισσα της Ύδρας, και όσοι εισπράττουν χωρίς να πληρώνουν φόρο, όλοι δικαιολογούνται, αφού δεν εισπράττεται πρώτα η μεγάλη φοροδιαφυγή κλπ.).

  Όλα αυτά που απλόχερα μοιράζει ο νεόπλουτος ΣΥΡΙΖΑ, απαιτούν βέβαια χρήματα πολλά. Πού θα τα βρει; Ε, αυτό είναι μια λεπτομέρεια, που την αντιπαρέρχεται χωρίς ξεκάθαρη απάντηση –αφού βέβαια δεν υπάρχει απάντηση. Να μην επιβάλεις μέτρα και ταυτόχρονα να κάνεις παροχές, αυτό είναι ένα θαύμα. Βέβαια, είναι το μορατόριουμ πληρωμής τόκων. Αυτό που …θα επιβάλει στους Ευρωπαίους, τους κακούς τοκογλύφους δανειστές, να μας χορηγήσουν.

  Αυτά, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν θέματα για ανέκδοτα. Να οδηγείσαι «αύτανδρος» στον βυθό της χρεοκοπίας και παράλληλα να κατηγορείς τους άλλους ότι χρεοκοπούν τη χώρα, αυτά θα ήταν για αστεία, αν δεν ήταν πολύ σοβαρά. Κρίμα. Η χώρα χρειάζεται σήμερα μεγαλύτερη υπευθυνότητα.

              Ελαιοπαραγωγή: πλούσια, αλλά…

  Πλούσια η εφετινή ελαιοπαραγωγή της Χαλκιδικής. Παντού οι ελαιώνες,  φορτωμένοι καρπό. Χαίρεσαι να βλέπεις τα λυγισμένα κλωνάρια. Όμως…

   Όμως, υπάρχουν διάφορες «λεπτομέρειες»: Κυρίως το μέγεθος της ελιάς. Ο πολύς καρπός και η παρατεταμένη ξηρασία, δεν άφησαν τον καρπό να χοντρύνει. Έτσι, η διάθεση της παραγωγής θα είναι δύσκολη. Κι αυτό για δυο λόγους: Ο πρώτος είναι η ρύθμιση της τιμής ανάλογα με το μέγεθος. Γιατί; Η ποιότητα, η γεύση και η θρεπτική αξία αυτού του ευλογημένου προϊόντος, δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Και όμως, το μέγεθος καταντά πρώτο στοιχείο «ποιότητας». Το δεύτερο είναι, πού και ποιος καθορίζει τις τιμές. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι παραγωγοί περιμένουν να ανακοινωθούν οι τιμές. Ποιοι θα τις καθορίσουν; Δεν θάπρεπε έγκαιρα, και με συμμετοχή των οργανώσεων των παραγωγών, με τη σύμπραξη βέβαια της κοινής λογικής, να καθορίζονται οι τιμές; Και όχι να αποφασίζονται σε αόρατα νυκτοσυμβούλια και απλά να ανακοινώνονται;