8-12-12 (Εβδομαδιαία)

                                                Ερανίσματα

  Από το δίτομο έργο του ανθυπολοχαγού του 1912 Ι. Σ. Αλεξάκη «Πολεμικαί Αναμνήσεις…», με βάση το οποίο έγραψα το δικό μου πρόσφατο βιβλίο «Βαλκανικοί Πόλεμοι …», επιλέγω δυο σημεία, χαρακτηριστικά της εποχής αυτής της μεγάλης εθνικής μας εξόρμησης, την οποία χρέος μας είναι, εκατό χρόνια μετά, να φέρνουμε στο νου, γιατί χωρίς τον αγώνα και την αυτοθυσία εκείνων, εδώ πιθανότατα θα ήταν σήμερα Βουλγαρία. Στη σελίδα 318 (δική μου 19) λοιπόν, ο Αλεξάκης γράφει: « Μεταξύ των 16 (κατ’ άλλους 30) τραυματιών –στη μάχη της Κατερίνης- και των θανόντων εκ του τραύματος, ήτο και εις νεαρός στρατιώτης Κονταξάκης, όστις, ενώ δεν ήτο ακόμη στρατεύσιμος και δεν εγίνετο δεκτός ως εθελοντής, πέτυχε δια τεχνάσματος να καταταγή. Μαθών δηλαδή ότι κάποιος στρατεύσιμος, ονόματι Βαλισμάς, δεν είχε παρουσιαστεί προς κατάταξιν εις το 20όν Σύνταγμα Πεζικού, ευρισκόμενος εις την Αμερικήν, παρουσιάσθη αυτός με το όνομα του απόντος και το επέτυχε. Το τέχνασμά του αυτό ανέφερε δι’ επιστολής εις τον έφεδρον υπολοχαγόν Καλαντζήν ίνα, εάν φονευτή, να αναγγελθή τούτο εις τους γονείς του. Τούτο και συνέβη. Ο υπολοχαγός Καλαντζής, πλησίον του οποίου έπεσεν ο εν λόγω Κρητικός, ανήγγειλε τον ηρωικόν του θάνατον εις τον πατέρα του» -«τι να σχολιάσει κανείς!», το δικό μου σχόλιο…

  Το άλλο σημείο (Αλεξάκης 923, δικό μου 143): «Κατά την μετακίνησιν εκείνην -2^η ημέρα της μάχης του Λαχανά- εφονεύθη δι’ οβίδος μεταξύ των στρατιωτών μας και ο εθελοντής ιδιώτης Αντώνιος Αλμέιδα, 40νταετής περίπου. Ούτος είχε προσέλθει εις το Τάγμα μας μετά την μάχην των Γιαννιτσών (20-10-12) και παρεκάλεσε τον Ταγματάρχην μας Γ. Κολοκοτρώνην, του οποίου ήτο φίλος, να πολεμήση μαζί μας. Ο Ταγματάρχης τον εδέχθη, του έδωσε τυφέκιον και τον είχε έκτοτε ομοτράπεζόν του εις το επιτελείον του Τάγματος. Μετά την είσοδόν μας εις την Θεσσαλονίκην (27-10^ου) και Πολύγυρον (2-11^ου), παρέμεινεν αλλού, ίσως εις την Θεσσαλονίκην, αλλά αμέσως με την έναρξιν του κατά της Βουλγαρίας πολέμου, προσήλθεν ούτος πάλιν εις το Τάγμα, επολέμησεν με αυτοθυσίαν και έπεσε σήμερον μαχόμενος». Και συμπληρώνω: «Σε υποσημείωση ο Αλεξάκης γράφει ότι, όπως πληροφορήθηκε αργότερα, ο παππούς του Αλμέιδα, με το ίδιο όνομα, ήταν Πορτογάλος Φιλέλληνας, ήρθε και πολέμησε το 1821 στον ελληνικό στρατό, έγινε φρούραρχος Ναυπλίου και εξελίχθηκε σε στρατηγό. Παντρεύτηκε Ελληνίδα, έζησε στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε ο εγγονός του το 1874. Ο Αλμέιδα πολέμησε εθελοντής στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, και το 1912, όταν άρχισαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, αν και βρισκόταν στο εξωτερικό, ήρθε στην Ελλάδα και πολέμησε εθελοντικά, ώσπου σκοτώθηκε στον Λαχανά, στις 20 Ιουνίου 1913». Και το δικό μου τελικό σχόλιο: «Αυτοί δεν ήταν φιλέλληνες, ήταν περισσότερο από Έλληνες!».  

                                        Έχουμε υπερβεί τα όρια!

  Χτες βράδυ, ακούγοντας την είδηση πως κάποιοι αφαίρεσαν την προτομή του ήρωα αεροπόρου Κώστα Ηλιάκη, από το μικρό βάθρο που ήταν τοποθετημένη, προφανώς για να πουλήσουν με το κιλό τον μπρούτζο που είναι κατασκευασμένη, ένιωσα ένα φριχτό αίσθημα, αυτό που μας πιάνει μπροστά σε αποτρόπαια γεγονότα και ισοδυναμεί με μια γροθιά διαρκείας στο στομάχι. Προ πολλού έχω ξεπεράσει ανάλογα αισθήματα, με ειδήσεις όπως ότι άνοιξαν το παγκάρι ενός ξωκλησιού, ή ότι αφαίρεσαν εικόνες από μια εκκλησία. Ή ακόμη την αγανάκτηση από ειδήσεις όπως ότι ξήλωσαν τα καλώδια του προαστιακού σιδηροδρόμου ή κατέβασαν καλώδια από κολόνες της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Όμως αυτό, να αφαιρούν την προτομή ενός νέου ανθρώπου, που έδωσε τη ζωή του, μαχόμενος με τον Χάρο, γι’ αυτό που λέμε πατρίδα, με σκοπό να τη λιώσουν και να πάρουν λίγα ευρώ, αυτό ξεπερνά τα όρια αυτού που λέμε «άνθρωπος» και «πολίτης». Ασφαλώς το πρόβλημά μας δεν είναι η οικονομική κρίση, μόνο. Το πρόβλημά μας είναι πλέον ηθικό. Η εγκληματικότητα είναι πλέον κανόνας, ηθικά όρια δεν υπάρχουν. Βουλιάζουμε ολοένα. Και δεν το καταλαβαίνουμε…

                                 Όχι πολιτικά σήμερα

 Δεν ασχολήθηκα καθόλου με πολιτικά σήμερα. Καλύτερα και για μένα, και για τους αναγνώστες. Άλλωστε, στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους: «Η κυβέρνηση οφείλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, για να έρθουμε εμείς να σώσουμε τη χώρα»!. Έτσι σεμνά. Το έλεγαν βέβαια και πριν τις πρόσφατες –χθεσινές κυριολεκτικά- εκλογές. «Η λύση για τη χώρα είναι μια νωπή λαϊκή εντολή». Έγιναν δυο εκλογές και ο λαός έδωσε αυτή τη «νωπή λαϊκή εντολή». Όμως, ο επίδοξος νέος πρωθυπουργός, ο Αλ. Τσίπρας εννοώ, απαιτεί: Όχι τέτοια νωπή λαϊκή εντολή. Θέλουμε την άλλη. Αυτή που θα μας φέρει εμάς στην εξουσία!

  Πόσο κατώτεροι των περιστάσεων είμαστε. Και πόσο έχουμε αντιστρέψει τις έννοιες. Λέμε την καταστροφή σωτηρία, και τη σωτηρία καταστροφή!

  Αλλά, είπαμε: Όχι …πολιτικά σήμερα…