ΝΕΑ, ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ

               Φωνή βοώντος … εν τη ερήμω;

    Μέσα στο γενικότερο κλίμα μαρασμού των πάντων, έγινε κι αυτό: Κλείνει και η Εβδομαδιαία! Το τελευταίο εβδομαδιαίο έντυπο της Χαλκιδικής, που επέμενε να κυκλοφορεί σε πείσμα των καιρών, δεν άντεξε τελικά. Κάτω από το βάρος ανείσπραχτων δικαιωμάτων, αναστέλλει την έκδοσή της.

  Σε ό,τι με αφορά, μαζί με την αναστολή της έκδοσης της Εβδομαδιαίας, χάνω και εγώ την τακτική μου στήλη, «από τη θέση του πολίτη», την οποία επί πολλά χρόνια «υπηρετούσα» -παλιότερα στην «Γνώμη της Χαλκιδικής» και τα τελευταία 6-7 χρόνια στην Εβδομαδιαία. Στη στήλη μου αυτή, πάντα, και στις δυο εφημερίδες, έγραφα, εντελώς ελεύθερα, τις προσωπικές μου απόψεις και σκέψεις, ως ένας απλός πολίτης, χωρίς ποτέ να μου γίνει η παραμικρή υπόδειξη ή διαμαρτυρία, από μέρους των εκδοτών, και αυτό ασφαλώς αναδεικνύει ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής αντίληψης –αυτονόητο είναι βέβαια ότι και εγώ δεν θα δεχόμουν υποδείξεις. Οφείλω βέβαια πολλά ευχαριστώ στους εκδότες.

  Να πω ακόμη ότι, εκτός από τη στήλη μου, συχνά δημοσίευα εκτενή αφιερώματα σε επίκαιρα ή γενικά σοβαρά θέματα, συμβάλλοντας πιστεύω σε μια πλουσιότερη και ποιοτικότερη εμφάνιση περιεχομένου των εφημερίδων –μόλις πρόσφατα δημοσίευσα αφιερώματα στα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Χαλκ/κής, στη σημασία του Πολεμικού Ναυτικού μας στους Βαλκανικούς Πολέμους, νωρίτερα στον Ν. Καζαντζάκη, στον (επάρατο) Σούμπερτ, κ. ά. π.

  Βέβαια, μιλώντας γι’ αυτά, θυμήθηκα μια άλλη εφημερίδα, που ανέστειλε επίσης την έκδοσή της τώρα και κοντά δυο χρόνια: Την «ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ σήμερα», του Π. Τσιολάκη. Εκεί κι αν είχα «βήμα» φωνής βοώντος. «Πέτρο, κράτησέ μου 1 ή 2 σελίδες», έπαιρνα τηλέφωνο τον φίλο Πέτρο. Και να οι σελίδες έτοιμες, και να οι τίτλοι μεγάλοι και προσεγμένοι.

  Όλα τα παραπάνω μοιάζουν –και είναι- κάτι σαν ρέκβιεμ. Γινόμαστε πραγματικά ολοένα και πιο φτωχοί, παντού. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και  πολιτιστικά. Όμως, προσωπικά πιστεύω πως το τούνελ δεν είναι ατέλειωτο. Αυτή η πίστη μου είναι ισχυρή.

                 Και το zografakis.blogpost.com;

  Ύστερα από τα παραπάνω, αναλογίζεται κανείς αν έχει μέλλον αυτή εδώ η ιστοσελίδα. Λογικό επόμενο φαίνεται να είναι πως, αφού θα λείπει το τακτικό «βήμα», ο χώρος αυτός χάνει τον λόγο ύπαρξής του.

  Πράγματι, αυτό το ενδεχόμενο με προβλημάτισε σοβαρά. Ως εδώ ήταν, σκέφτηκα με κάποια απογοήτευση. Όμως τελικά, πιστεύοντας πάντα στη σπουδαία ρήση του Ν. Καζαντζάκη –αυτού του Μεγάλου πνευματικού ανθρώπου, που με επηρέασε στα νιάτα μου όσο κανείς – πως «μακάριος όποιος μπορέσει να πει έστω μια λέξη μοναχά, που να είναι δική του», αποφάσισα να κρατήσω ζωντανή αυτήν εδώ τη στήλη. Να γράφω δηλαδή, όποτε η ζωή και η καθημερινότητα με τσιγκλούν, την άποψή μου. Καθώς μάλιστα δεν θα έχω το άγχος του χώρου –στον ορισμένο χώρο της Εβδομαδιαίας δε έπρεπε να ξεπερνώ τις 700 λέξεις, έφερνα άγχος στην Κατερίνα- θα μπορώ πλέον να γράφω μικρά ή μεγάλα κείμενα. Ή και ολόκληρα αφιερώματα.

  Λόξες; θα πείτε. Γεροντάματα; Μπορεί. Και θα τα διαβάζει κανείς; Ίσως κάποιοι. Αν όχι, θα τα διαβάζω μόνος μου. Άλλωστε, πάντα υπάρχει το αναπάντητο ερώτημα: Για ποιον γράφει ένας συγγραφέας; Για ποιον ζωγραφίζει ένας ζωγράφος; Για ποιον γράφει μουσική ένας συνθέτης; Για τους άλλους, βέβαια, ναι, όμως πιο πολύ γράφει για τον εαυτό του.

  Έτσι, λοιπόν, μην …αγωνιάτε. Η στήλη θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Και το 2013. Και βλέπουμε. Η «φωνή» θα «βοά», έστω και «εν τη ερήμω…»!

        

                              Γιώργος Ζωγραφάκης , Πολύγυρος 31-12-2012.

  (Τελευταία ανάρτηση για το 2012. Για το 2013, θα τα πούμε από αύριο)