24-11-12 (Εβδομαδιαία)

                            Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα και χάνουμε το δάσος;

  Η διαθεσιμότητα και περισσότερο η απόλυση κάποιων υπαλλήλων του δημοσίου –έστω και αν είχαν «τρυπώσει» στο δημόσιο με αναξιοκρατικό τρόπο – είναι σοβαρό πρόβλημα, τόσο για τα θύματα, όσο και για όσους άλλους φοβούνται πως αργότερα μπορεί να έχουν την ίδια τύχη. Όμως, στον ιδ. τομέα, κάθε μήνα χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν με ελάχιστες αμοιβές, έχουν μήνες να πληρωθούν και υπομένουν, με το φόβο ότι διαφορετικά θα βρεθούν στην απέραντη, αλλά και βουβή – λόγω μη δυνατότητας συνδικαλιστικής κάλυψης- τάξη των ανέργων. Γι’ αυτούς ελάχιστοι ασχολούνται. Μήπως, λοιπόν, βλέπουμε τα λίγα δένδρα και χάνουμε το απέραντο δάσος;

                                    Ουδέν κακόν…

  Εικόνες από τα παλιά, μου έφεραν στο νου τα τζάκια που καπνίζουν, ολοένα και περισσότερα, στον Πολύγυρο. Όπως και η ξεχασμένη μυρωδιά του  ξύλου που καίγεται. Αιτία, η στροφή του κόσμου στο ξύλο, και σε άλλες μορφές θέρμανσης, μακράν του πετρελαίου, στις οποίες στρέφεται, λόγω της μεγάλης αύξησης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Ο κόσμος, μέσα σε συνθήκες πανικού, σπεύδει να λύσει το πρόβλημα θέρμανσης, ξαναβάζοντας τις σόμπες και τις μασίνες στα σπίτια –εκεί όπου υπάρχουν ακόμη τα τζάκια και δεν τα χάλασαν οι ιδιοκτήτες, ως περιττά και άχρηστα. Ταυτόχρονα, ανθεί ξαφνικά το εμπόριο διαφόρων θερμαντικών σωμάτων ξύλου, στην κλασική του μορφή ή ως «πέλετ», σε βαθμό μάλιστα ώστε να δημιουργείται πλήρης σύγχυση στον κόσμο, που δεν ξέρει τι να επιλέξει. Όλα παρουσιάζονται ως θαυματουργά. «Με ένα ξύλο κάνει λουτρό όλο το σπίτι», μας έλεγε προχτές μάλλον αφελής κυρία. Με ένα ξύλο, «λουτρό» ένα διαμέρισμα 120 τετραγωνικά! Μάλλον καλός ο πωλητής.

  Προφανώς, πολλοί θα πέφτουν θύματα κατάλληλων πωλητών που προωθούν διάφορες θαυματουργές σόμπες και άλλους μηχανισμούς θέρμανσης. Έτσι, πολλοί θα πληρώσουν ίσως περισσότερα, απ’ όσα θα έδιναν πριν στο πετρέλαιο.

  Οπωσδήποτε, η στροφή σε άλλες μορφές θέρμανσης, πέραν του πετρελαίου, ιδιαίτερα με ανανεώσιμα ξύλα, είναι ευτυχές αποτέλεσμα της αύξησης της τιμής του μη ανανεώσιμου πετρελαίου. «Ουδέν κακόν, άνευ καλού», που έλεγαν οι αρχαίοι. Όμως, επειδή και «ουδέν καλόν άνευ κακού» επίσης, πρέπει να επισημάνω αυτό που συμβαίνει σε ανησυχητικό βαθμό: Η λαθροϋλοτόμηση, τόσο σε δασικά δένδρα, όσο και σε αγροτικές καλλιέργειες, όχι μόνο σε εγκαταλειμμένους ελαιώνες, αλλά συχνά και σε φροντισμένες καλλιέργειες. Τώρα μάλιστα που υπάρχουν τα γρήγορα αλυσοπρίονα και τα 4Χ4 αυτοκίνητα, ούτε καταλαβαίνεις πότε εξαφανίζονται ολόκληρα δένδρα. Πιο πολύ βέβαια τα κομμένα και έτοιμα ξύλα, αν τα έχεις εκτός σπιτιού! Έχω προσωπική πείρα. Γι’ αυτό, φυλάξτε τα ξύλα, στο μπαλκόνι ή και στο …σαλόνι σας, γιατί …πετάνε! Κι αν πετάξουν, μην πάτε καν για καταγγελία. Το πολύ να δώσετε 100 ευρώ για μήνυση, που κι αυτά θα …πετάξουν, χωρίς αποτέλεσμα.

  Είπαμε: «Ουδέν κακόν…», αλλά και «ουδέν καλόν…».    

   Επι-σημάνσεις: Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ: 1. «ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΡΑΥΤΑ»: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον χρυσαυγίτη, ο οποίος κακοποιεί έναν μελαψό μικροπωλητή στη Ραφήνα και στον συνδικαλιστή της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ο οποίος προπηλακίζει τον γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη; Καμία! Η βία είναι φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Οι χθεσινές εικόνες ντροπής έκαναν τον γύρο του κόσμου, διαμορφώνοντας για την Ελλάδα μία εικόνα μίνι Λιβύης, όπου σήμερα οι ξένοι διπλωμάτες και αύριο οι ξένοι τουρίστες καλά θα κάνουν να κλείνονται στο ξενοδοχείο τους! Επειδή όμως η Ελλάδα δεν είναι αυτή που θέλει να παρουσιάζει η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η Αστυνομία οφείλει να αναγνωρίσει και να οδηγήσει πάραυτα ενώπιον της Δικαιοσύνης όσους πρωτοστάτησαν στα θλιβερά επεισόδια (σημ.: και όμως οι δράστες αυτοί βρήκαν υποστήριξη, όχι μόνο από τους συναδέλφους τους, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τους ονομάζει «αγωνιστές» και τους δικαιολογεί απόλυτα! Μάλλον, βρίσκεται πίσω τους.).

  2. «Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ»: « Κατάκτηση για το ελληνικό πανεπιστήμιο αποτελεί η χθεσινή εκλογή του διακεκριμένου καθηγητή του Κέμπριτζ Ρίτσαρντ Χάντερ ως προέδρου του Συμβουλίου Διοίκησης του Αριστοτελείου. Αποτελεί ταυτόχρονα η εκλογή του –όπως και εκείνη σημαντικών ελλήνων καθηγητών του εξωτερικού στο Πανεπιστήμιο Κρήτης –την πρώτη μεγάλη δικαίωση του νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτές οι εξελίξεις θα έπρεπε να οδηγήσουν σε δεύτερες σκέψεις τις ολιγάριθμες ομάδες (και όσους τους υποκινούν) οι οποίες επιχειρούν, συχνά δια της βίας, να εμποδίσουν τις εκλογές στα πανεπιστήμια. Αλλά, βεβαίως, ουδόλως τους πτοούν: οι άνθρωποι κρατούν δέσμιο είτε της ιδεοληψίας τους είτε των συμφερόντων τους το ελληνικό πανεπιστήμιο. Και πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν τον νόμο!».

  …………..

Χρόνη Μίσιο, στο καλό. Έφυγες, Μένει ζωντανή η μνήμη σου και το παράδειγμα της ζωής σου.