Μέτρα: Το πακέτο έκλεισε, απομένει η ψήφιση
Τελικά, ύστερα από μακρά και δύσκολη διαπραγμάτευση, με αρκετές βελτιώσεις από τις αρχικές θέσεις των δανειστών μας, η διαπραγμάτευση έληξε και ο Στουρνάρας, με το τελικό πακέτο στη βαλίτσα του, πηγαίνει στις Βρυξέλλες, για να αποσπάσει το τελικό οκ για τη μεγάλη δόση, χωρίς την οποία η Ελλάδα χρεοκοπεί, ίσως και αποθνήσκει.
Βέβαια, απομένει τα μέτρα αυτά να ψηφιστούν από τη Βουλή, πράγμα δύσκολο για τον κάθε βουλευτή –όπως ήταν δύσκολο και για τις ηγεσίες των κομμάτων να τα αποδεχτούν. Αυτή η διαδικασία της ψήφισης, θα έχει βέβαια τα θύματά της, ελπίζουμε ωστόσο να μην τεθεί σε δοκιμασία η τρικομματική κυβέρνηση, απαραίτητη σήμερα όσο ποτέ για την επιβίωση της χώρας. Γιατί, μια κατάρρευση της κυβέρνησης συνεργασίας, θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, στις οποίες τα εντός και εκτός Βουλής άκρα, διογκωμένα από τον αυξανόμενο λαϊκισμό τους, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν τη χώρα ακόμη και σε εμφύλια κατάσταση, οπωσδήποτε σε καταστροφή.
Αυτό οφείλουν να δουν τα κυβερνητικά κόμματα, όσο και αν είναι δύσκολο, ιδιαίτερα για την ΔΗΜΑΡ, που έχει μπροστά της την κόκκινη γραμμή των εργασιακών, την οποία χάραξε η ίδια. Είναι όντως σε δύσκολη θέση η ΔΗΜΑΡ, της οποίας ωστόσο η συμβολή στη στήριξη της κυβέρνησης είναι ιδιαίτερα σημαντική χωρίς να υποτιμούνται οι δυσκολίες και των άλλων κομμάτων.
Τσίπρας: Έχετε όλοι δίκιο. Ακόμη και οι δικαστικοί
Στον απίστευτο λαϊκισμό, στον οποίο έχει επιδοθεί ο κ. Τσίπρας, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των δικαστικών. Ναι, και αυτοί έχουν δίκιο. Μπορεί βέβαια να τους έκοψαν αρκετά, αλλά έπαιρναν τόσα πολλά –και μάλιστα καθόριζαν τις αμοιβές τους με …δικές τους αποφάσεις!-, ώστε και μετά τις περικοπές να αμείβονται πολύ ικανοποιητικά, τουλάχιστον συγκριτικά με τους δ. υπαλλήλους. Βέβαια, οι ίδιοι οδύρονται γιατί θα «υπαλληλοποιηθούν», ως εάν η ιδιότητα του δ. υπαλλήλου είναι κατάντια. Ακούς, λοιπόν, τους εκπροσώπους τους, εσύ ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος και ο χαμηλοσυνταξιούχος, να ισχυρίζονται ότι θα καταλήξουν να αγοράζουν τα …ληγμένα στα σούπερ μάρκετ, και εξεγείρεσαι πραγματικά. Λες και δεν είμαστε όλοι μέλη της ίδιας κοινωνίας και κάτοικοι της ίδιας πατρίδας, μέσα στην οποία η διάκριση σε πατρίκιους και πληβείους είναι απαράδεκτη. Και, όταν βλέπεις πολιτικούς, όπως τον Τσίπρα, αντί να κρατά αποστάσεις από τα αιτήματα κάποιων, να τα υιοθετεί όλα, ακόμη και όταν τα μέτρα, οδυνηρά για κάποιους προνομιούχους, αλλά να αποκαθιστούν κάποιες κραυγαλέες αδικίες, όλοι λοιπόν να έχουν δίκιο, φτάνει να τάσσονται στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ! Και καλά αυτός. Όμως, όσοι τον (υπο)στηρίζουν, αποδέχονται αυτή την πολιτική τού όλοι έχουν δίκιο, φτάνει να είναι αντικυβερνητικοί, φτάνει να μας στηρίζουν, για να πάρουμε την εξουσία και μετά «γαία πυρί μειχθήτω». Δείγματα των καιρών όλα αυτά, αλλά και απόδειξη της έλλειψης υπευθυνότητας απ’ αυτούς που πριν απ’ όλα πρέπει να δείχνουν υπευθυνότητα και να λένε και κάποιο όχι, όταν αυτό είναι προς το συμφέρον της πατρίδας –για την οποία όλοι, και ιδιαίτερα οι «ταγοί», οφείλουμε να εργαζόμαστε.
Παρέλαση σχολείων Ν. Μουδανιών: Μια ευπρόσωπη παρουσία
Βρέθηκα προχτές στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου στα Ν. Μουδανιά. Έχοντας μια μακρά πείρα –λόγω επαγγέλματος- από τέτοιους εορτασμούς, αλλά και με τη διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια, πολλά παιδιά, ιδιαίτερα τα μεγάλα, βλέπουν το θέμα με διάθεση «χαβαλέ», πιο πολύ όμως ζώντας τα τελευταία 2-3 χρόνια, πολλές ασυνήθιστες, μάλλον άπρεπες συμπεριφορές, είτε των παιδιών που παρελαύνουν, είτε του κόσμου έξω απ’ αυτές, φοβόμουν μήπως γίνει και στα Μουδανιά κάτι ανάλογο. Μούντζες, γροθιές, γύρισμα της κεφαλής ανάποδα ή και προβολή …των οπισθίων προς τους επισήμους όπως γίνεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, υπό την ανοχή ή μάλλον την καθοδήγηση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών, ήταν φόβοι που, τουλάχιστον εμένα, με είχαν και με έχουν πολύ προβληματίσει. Πιο πολύ βέβαια η ανάμνηση της περσινής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, που τελικά ματαιώθηκε, μου ήταν μια ανάμνηση που ευχόμουν να μην ξανασυμβεί.
Όμως, στα Ν. Μουδανιά τουλάχιστον, δεν συνέβη τίποτα απ’ αυτά. Και όχι μόνο αυτό. Όλα τα σχολεία είχαν μια ωραία εμφάνιση. Τόσο στις στολές, όσο και στο παράστημα και στον βηματισμό, η παρουσία των σχολείων ήταν ανάλογη με τη σημασία και την αξία της ημέρας. Και η εμφάνιση αυτή των σχολείων, ικανοποίησε τόσο τους γονείς (και τους …παππούδες βέβαια), όσο και έναν άσχετο και ξένο παρατηρητή. Και τελικό συμπέρασμα: Άφετε τα παιδία να παρελαύνουν τέτοιες μέρες. Άφετε και τους μεγάλους να χαίρονται που τα βλέπουν. Όλα τα άλλα είναι για άλλους τόπους και για άλλες ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου