Το χρονικό μιας τραγωδίας (συνέχεια)
  Συνεχίζουμε την παράθεση ορισμένων κομματιών από το "ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ", που ξεκινήσαμε προχτές:

                     VII.                     Σ τ α   ό π λ α

                                     Δε ρωτάμε πια
                                     τι καρδιά χτυπά στα στήθη εκείνων
                                     που μας φωνάζουν "επιστράτευση".
                                     Η ώρα είναι τραγική.
                                     Η Ελλάδα πρέπει να μαζέψει
                                     τα καριοφύλλια της.
                                     Να δράξει τα σπαθιά
                                     και τα λιανοντούφεκα
                                     και να σταθεί ορθή
                                     (μ' όλες τις πληγές της)
                                     μπροστά στο γορίλα.

                                     Στα όπλα αδέρφια
                                     και καλό βόλι.

                   VIII.                  Ε κ ε ί   κ ά τ ω

                                     Ως τόσο
                                     αρμαθιές κρεμόμαστε
                                     στις πηγές των ερτζιανών.
                                     Νιώθουμε
                                     το κορμί της μάνας να σπαράζει,
                                     καθώς οι ριπές τής ξεσκίζουν 
                                     και οι ερπύστριες τής λιώνουν
                                     ένα κομμάτι του.
                                     Οι βόμβες σκάζουν τόσο σιμά μας
                                     που τις ακούμε καθαρά
                                     και βλέπουμε ψηλά
                                     τα κομμάτια απ' τα τσακισμένα κορμιά
                                     και τα κρεβάτια των νοσοκομείων.
                                     Τα δόντια μας σφιγμένα
                                     συνθλίβουν την απόφαση να σπεύσουμε
                                     κι η γλώσσα πιο μέσα
                                     πικρή σα φαρμάκι.

                
                    ΧΙ.               Υ π ο χ θ ό ν ι ε ς  δ υ ν ά μ ε ι ς

                                   Κι όταν οι γνωστές κι άγνωστες
                                   δυνάμεις του σκότους
                                   και της προδοσίας
                                   καρφώνουν κάθε συμπαράσταση
                                   μακριά
                                   κι αρπάζουν
                                   χέρια, πόδια, μαλλιά,
                                   την Κύπρο,
                                   οι γιοι του Αττίλα
                                   βρίσκουν επιτέλους την καρωτίδα
                                   και καρφώνουν βαθιά
                                   τη λόγχη.
                                   Και μακριά ο Μεττερνίχος*,
                                   ακούει το ρόγχο, 
                                   τρίβει τα χέρια
                                   κι ετοιμάζεται για τη δεξίωση.

                                   Μια ακόμη "λύση" έχει δοθεί. 
                            ( Μεττερνίχος: Ο υπ. εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσσιγκερ)                             

  
             ΧΙΙ.                     Ο ι   έ ν ο χ ο ι

                                 Όμως εδώ
                                 οι επαίσχυντοι ένοχοι
                                 αντί να ζητήσουν τη λύτρωση
                                 σε όποιαν "συκομωρέαν"
                                 κλιμακώνουν την παραφροσύνη.

                                 Αλίμονο,
                                 αύριο τι μέρα θα ξημερώσει;


             ΧΙΙΙ.                Η   Λ ε υ τ ε ρ ι ά  μ α ς

                               Ο Θεός όμως
                               τρόμαξε πια να βλέπει
                               την Ελλάδα στην καταδίκη.
                               Βαριά, πολύ βαριά,
                               πλήρωσε ξένες αμαρτίες.
                               Στα σπλάχνα της ένα μαχαίρι
                               τη σφάζει χρόνια τώρα.
                               Όχι πια λοιπόν:
                               Ώρα για τη λευτεριά.
                               Δυνάμεις καταχθόνιες,
                               από δω είναι το Ταίναρο.
                               Ας φωτίσει την Ελλάδα
                               ήλιος ελευθερίας.
                               Και μέσα στο παραλήρημα
                               ο Έλληνας καταλαβαίνει
                               γιατί το φαρμάκι στο στόμα.
                               Τούτη τη λευτεριά
                               πολύ ακριβά την πλήρωσε.


           XV.                 1 4   Α υ γ ο ύ σ τ ο υ

                              Βαριά νύχτα στη Γενεύη.
                              Είναι εξώφθαλμο πια.
                              Τα νήματα φαίνονται τώρα καθαρά.
                              Τα προσχήματα είναι αδύνατο
                               να τηρηθούν.
                               Και τότε
                              αρχίζει η νέα -απίστευτη-
                              "επιχείρηση ειρήνης
                              του ηρωικού στρατού".
                              Ο Αττίλας έχει πια
                              συναγμένες όλες τις δυνάμεις του.
                              Όλα είναι έτοιμα για τη σφαγή.
                              Το θύμα είναι έτοιμο,
                              δεμένο πισθάγκωνα,
                              κι ο Αττίλας κραδαίνει
                              την αιμόφυρτη σπάθα.                

     
       XVI.                 Σ φ α γ ή

                            Το αίσχος ολοκληρώνεται.
                            Η φρίκη ξεχείλισε
                            τα τρυφερά ακρογιάλια.
                            Ο Δαυίδ, προδομένος,
                            κρεουργείται.
                            Οι οβίδες ξεκοιλιάζουν τη γης.
                           Τα σιδερένια όρνια, ουρλιάζοντας,
                           αδειάζουν το θάνατο.
                           Οι ασήκωτες ερπύστριες
                           λιώνουν τη γης. 
                           Σπλάχνα παιδιών
                           και κεφάλια γερόντων
                           σκίζουν τον αέρα.
                           Και η φωτιά
                           έρχεται ν' αφανίσει
                           τ' αχνάρια του αίσχους.
                           Ο Αττίλας
                           σουβλίζει τη μάρτυρα.
                           Η αυλαία πέφτει.
                           Η φοβερή πράξη τελειώνει.
                           Και μέσα στις οιμωγές
                          των θεατών και των θυμάτων,
                          τρυπάει τ' αυτιά
                          το μακρινό χειροκρότημα:
                          Ο Μεττερνίχος επικροτεί
                          μ' αισχρή ανακούφιση.

  
      XIX.                   Ό μ ω ς

                         Όμως,
                        η χαίνουσα πληγή,
                        δε μπορεί να κλείσει
                        στο χειρουργείο
                        μιας επαίσχυντης διπλωματίας.
                        Η Ελλάδα τώρα ξέρει
                        πόσο ψηλά τοποθετείται
                        η αξιοπρέπεια.
                        Και ξέρει να κρατά το κεφάλι ψηλά
                        όσο κι αν οι καταιγίδες
                        σαρώνουν τις αυλές και τις στέγες του κόσμου.
                        Μέσα στις ψυχές των Ελλήνων
                        φωλιάζει ανίκητη η πίστη,
                        πως ξημερώνει
                        ένα ελληνικό αύριο.
                        Οι μέρες του εφιάλτη
                        τελειώνουν.
                        Κοντά είναι η αυγή.
                        Η Ελλάδα βρίσκει το δρόμο της
                        κρατώντας σφιχτά
                        τη χρυσοκόρη της.
                        Αδέρφια, κουράγιο,
                        το αύριο μάς περιμένει.                   


  XX.                 Ό ρ θ ι ε ς   ψ υ χ έ ς

                       Όχι πια δάκρυα.
                       Στον πόνο χρειάζονται
                       όρθιες ψυχές
                       και στεγνά μάτια.
                      Αδέρφια μας
                      σας απλώνουμε από δω
                      το χέρι.
                      Η ζεστασιά
                      κι η δύναμή του
                      είναι για σας.
                      Μη φοβάστε
                      την παγωνιά του χειμώνα
                      και της προσφυγιάς.
                      Όρκος βαρύς
                      βγαίνει απ' τα στήθια μας:
                      " Μαζί σας
                      στη ζωή
                      και στο θάνατο".
                      Αδέρφια μας
                      η Λευτεριά σας είναι χρέος μας.
                      Γιατί τη δική μας Λευτεριά
                      σε σας τη χρωστάμε.

     Έτσι τελείωνε το χρονικό, που γράφηκε τον Σεπτέμβρη του 1974. Πιστεύαμε τότε πως σύντομα θα δοθεί μια λύση, και μάλιστα "δίκαιη λύση". Ξαναβγήκε δέκα χρόνια αργότερα, το 1984, όμως, αντί για λύση οι Τουρκοκύπριοι ανακήρυξαν χωριστό κράτος στα κατεχόμενα. Πέρασαν ακόμη δέκα χρόνια και το 1994 ξαναβγήκε το "Χρονικό" με τίτλο "ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΕΤΗ", όπου μάλιστα υπήρχε και 2ο μέρος με τίτλο "Μελαγχολικό και οργισμένο συμπλήρωμα".
  Το 2004 το Κυπριακό είχε σχεδόν ξεχαστεί. Είχε σκεπαστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Του χρόνου θα κλείσουν 40 (!) χρόνια, με τη διαπίστωση πως στο Κυπριακό τα πράγματα είναι κάθε χρόνο και χειρότερα...