Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

κείμενο Σαββάτου 24-03-12

24-03-12 (Εβδομαδιαία)
                                      «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ…»
  Σπάνια ένα σύνθημα αποκτά τέτοια κυριολεξία, όσο το σύνθημα «Το Πασόκ είναι εδώ…», ύστερα από την επιτυχημένη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου του Κινήματος, τόσο στη Χαλκιδική όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Εκεί που πολλοί, δήθεν αναλυτές και ειδικοί, εκφράζοντας μάλλον ευσεβείς πόθους παρά αντικειμενικές εκτιμήσεις, θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ «τελειωμένο», «εξαερωμένο», «διαλυμένο» κ.ά.τ. και θεωρούσαν πως ελάχιστοι πολίτες θα πάνε στα εκλογικά κέντρα  να ψηφίσουν για έναν πρόεδρο που ήταν βέβαιη η εκλογή του, αφού ήταν  μοναδικός υποψήφιος, αντί λοιπόν να συμβεί αυτή η επιβεβαίωση της εξαφάνισης του ιστορικού αυτού κόμματος, κοντά 250 χιλιάδες απλοί πολίτες προσήλθαν για να δώσουν τη δική τους απάντηση. Και αυτή η απάντηση που έδωσαν ξάφνιασε πολλούς, γιατί έδειξε πως το Κίνημα, που ίδρυσε πριν κοντά σαράντα χρόνια ο Α. Παπανδρέου, ανήκει και θα ανήκει στη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας και όχι μόνο στην ιστορία. Απόδειξαν πως το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ. Ασφαλώς ο Β. Βενιζέλος έχει δύσκολο έργο να κάνει, καθώς το κόμμα είναι στο ναδίρ του, αλλά ο Βενιζέλος έχει αποδείξει ότι είναι για τα δύσκολα. Και θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει το στίγμα του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, στον ακροτελεύτιο λόγο, με τον οποίο έκλεισε την πρώτη του  ομιλία στην Κ. Ομάδα του κόμματος. Είπε: «Κάποιοι αγωνίζονται για την αυτοδυναμία του κόμματός τους. Εμείς αγωνιζόμαστε για την αυτοδυναμία της χώρας μας». Λόγος που πραγματικά προσδιορίζει τον ρεαλισμό, αλλά και την υπευθυνότητα του νέου ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του. 
               Η διαφθορά σε όλο της το …μεγαλείο!
  Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι, αντί να βελτιωνόμαστε, έστω και λίγο, ως κράτος και ως κοινωνία, σε ό,τι αφορά τον σεβασμό στο δημόσιο χρήμα και την εντιμότητα όλων μας στις κάθε είδους σχέσεις μας, αντίθετα συνεχώς αποκαλύπτονται περιπτώσεις διαφθοράς που σοκάρουν και προκαλούν κάθε έντιμο πολίτη. Η χορήγηση παχυλών επιδομάτων, σε μη δικαιούχους, στο ΙΚΑ, που για ένα μόνο υποκατάστημα συμποσούνταν σε αρκετά εκατομμύρια, από επίορκους υπαλλήλους, η χορήγηση χιλιάδων ημερών αναρρωτικής άδειας από ορισμένους γιατρούς, πάλι του ΙΚΑ, στο Ηράκλειο, που επιβάρρυναν το ίδρυμα με πολλά εκατομμύρια –ενώ παράλληλα πρόσθεταν ανάλογα εκατομμύρια στα «θηλάκια» των γιατρών αυτών- είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Πολύ σοβαρή επίσης είναι η αποκάλυψη ότι σε πολλές αποθήκες του ΙΚΑ σάπιζαν κυριολεκτικά τεράστιοι όγκοι φαρμάκων και άλλων εφοδίων, ενώ παράλληλα προμηθεύονταν άλλα, προσθέτοντας ελλείμματα στο ίδρυμα και πιθανότατα αυξάνοντας κάτω από το τραπέζι τα εισοδήματα κάποιων αρμοδίων στις προμήθειες. Πώς να σταθεί στα πόδια του αυτό το ιδιαίτερης αξίας κοινωνικό ίδρυμα, για το οποίο μόνο επικρίσεις συνηθίζουμε να λέμε όλοι μας.
  Παράλληλα, ένα άλλο όργιο σπατάλης εκατοντάδων εκατομμυρίων αποκαλύπτεται. Πρόκειται για τη χορήγηση χιλιάδων κοινωνικών επιδομάτων «μαϊμού» σε ανθρώπους που δεν είχαν κανένα δικαίωμα να παίρνουν τέτοια επιδόματα –τα οποία επιδόματα, ένα Κράτος Πρόνοιας, όπως το δικό μας, χορηγεί για να ανακουφίζει ανθρώπους που  έχουν ανάγκη, είτε γιατί είναι άρρωστοι και ανάπηροι, είτε γιατί είναι εντελώς χωρίς εισόδημα και περίθαλψη κλπ. Αυτή τη σοβαρή για την κοινωνία μας λειτουργία του κράτους, εκμεταλλεύονταν ασυνείδητοι συμπολίτες μας που, με συνέργεια υπαλλήλων, ανθρώπων της αυτοδιοίκησης, αλλά και πολιτικών,  έπαιρναν επιδόματα «μαϊμού», που δεν δικαιούνταν και δεν τα είχαν ανάγκη, επιβαρύνοντας έτσι ολοένα το ταλαίπωρο αυτό κράτος, σε εφαρμογή, επαναλαμβάνω και πάλι, του λόγου του Πάγκαλου –που τόσο επικρίθηκε και διαστρεβλώθηκε- πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».  Εδώ βέβαια πρέπει να τονιστεί και το άλλο τεράστιο θέμα, της χορήγησης δηλαδή συντάξεων σε από χρόνια νεκρούς(!) –τις οποίες βέβαια δεν έπαιρναν οι ίδιες οι μακαρίτες, λόγω αντικειμενικής …δυσκολίας, αλλά κάποιοι πενθούντες συγγενείς τους! –Αθάνατη Ελλάδα!
  Και πρέπει να τονίσουμε πως αυτό που ακούγεται, πως δηλαδή αυτοί που τα έπαιρναν θα υποχρεωθούν να τα επιστρέψουν πίσω, μόνο μερικώς ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ο κόσμος απαιτεί το αυτονόητο: Να επιστραφούν τα χρήματα που παρανόμως εισπράχθηκαν, και βέβαια έντοκα, αλλά και να διωχθούν ποινικά οι υπεύθυνοι, και αυτοί που παράνομα τα χορηγούσαν και αυτοί που, παράνομα τα έπαιρναν. Η λογική ότι παράνομα τα αρπάζω και, αν με πιάσουν, το πολύ πολύ να μου τα πάρουν πίσω, ασφαλώς και δεν ικανοποιεί το δημόσιο αίσθημα.
  Συμπερασματικά: Πώς να μη γίνει Τιτανικός αυτή η χώρα;

  Κυκλοφόρησαν τα νέα «Αηδόνια» Παλαιοκάστρου, με εξαιρετικά όπως πάντα κελαηδήματα. Και πού να μπει ο Μάης.
 
 

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

κείμενο Σαββάτου 17-03-12

17-03-12 (Εβδομαδιαία)
              Θα φοβόμαστε να γιορτάσουμε τις εθνικές μας επετείους;
  Πολλά πράγματα έχουν ξεφύγει τελευταία στη χώρα μας. Έχω ξαναγράψει πως ζούμε στην εποχή των ακραίων και επικίνδυνων «δυναμικών μειοψηφιών», οι οποίες, εκμεταλλευόμενες τις αδυναμίες της δημοκρατίας, προβαίνουν σε απαράδεκτες, λόγω και έργω, επιθέσεις εναντίον πολιτικών και άλλων επισήμων προσώπων, αλλά και εθνικών συμβόλων, σε βαθμό ώστε να καταρρακώνεται κάθε στοιχειώδης έννοια σεβασμού σε σύμβολα, πρόσωπα και ιδέες, τις οποίες οφείλουμε στοιχειωδώς να σεβόμαστε ή που, τέλος πάντων, η πλειοψηφία του κόσμου σέβεται και τιμά. Η περίπτωση της ιδιαίτερης σημασίας στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβρη, που ματαιώθηκε και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδοκιμάστηκε, είναι όχι μόνο θλιβερό γεγονός, αλλά και επικίνδυνο. Δηλαδή, ποιος κανόνας της Δημοκρατίας δίνει, και σε ποιους, το δικαίωμα να παρανομούν, να προσβάλλουν και να αυτοδικούν, έστω και αν οι αποδοκιμάζοντες είναι ελάχιστη μειοψηφία, μπροστά στο πλήθος όλων των άλλων, οι οποίοι έχουν άλλη άποψη και πιστεύουν πως η κοινωνία πρέπει να κινείται και να λειτουργεί με άλλους κανόνες και αρχές.
  Τέτοιες εκδηλώσεις, αλλού περισσότερο ή λιγότερο ακραίες, έχουν συμβεί και συμβαίνουν παντού στη χώρα, ακόμη και στο εξωτερικό, πράγμα που δείχνει πως  το θέμα είναι σοβαρό και επικίνδυνο. Η αυθαιρεσία και αυτοδικία τείνει να γίνει νόμος, σε βάρος του πλήθους των συνειδητών πολιτών.
  Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και εγώ είχα τη γνώμη να μη γίνουν παρελάσεις στις 25 Μαρτίου. Προκειμένου, σκεφτόμουν, να βλέπω να διασύρονται τα σύμβολα και οι θεσμοί, καλύτερα να μη γίνει παρέλαση –μήπως μάλιστα θα έπρεπε, με την ευκαιρία, να συζητηθεί σοβαρά η ολική κατάργηση των παρελάσεων; Ωστόσο, συμφωνώ πλέον με την κυβερνητική απόφαση, όχι μόνο να γίνουν κανονικά οι παρελάσεις, αλλά όλα τα κυβερνητικά πρόσωπα να παραστούν. Αυτό είναι σωστό. Δε γίνεται, κάτω από την απαράδεκτη πίεση των όποιων –αλήθεια ποιοι είναι αυτοί; και τι επιδιώκουν; να καταλύσουν τη δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας μας;-, δε γίνεται να υποχωρήσει η οργανωμένη πολιτεία, αλλά και η πλειοψηφία του κόσμου που άλλα πιστεύει και που δεν θα πάψει να τα πιστεύει, επειδή κάποιοι, με αδιευκρίνιστους σκοπούς, άλλα επιδιώκουν.
     Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παίρνει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ
  Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, που φεύγει κατά τρόπο που ασφαλώς τον αδικεί, τόσο από την πρωθυπουργία, όσο και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έρχεται η ώρα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το ΠΑΣΟΚ, αν δεν είχε έναν Βενιζέλο, θα έπρεπε να ψάξει να τον βρει. Το κόμμα είναι κυριολεκτικά στο ναδίρ και δεν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν –ή μάλλον εύχονται – τη διάλυσή του. Έτσι, παρά τις αδικαιολόγητες αντιρρήσεις ορισμένων, τηρήθηκε το Καταστατικό και αύριο Κυριακή τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, πολλά ή λίγα, θα εγκαταστήσουν και τυπικά τον Βαγγέλη στην Ιπποκράτους, αναθέτοντάς του ταυτόχρονα και το πολύ βαρύ έργο να βγάλει το κόμμα από τα μονοψήφια (!) ποσοστά του, να το σπρώξει ψηλά, να συσπειρώσει τον κόσμο του, να συναγωνιστεί τον Σαμαρά που πέρασε «αβρόχοις ποσίν» την περίοδο των μνημονίων –ενώ εκπροσωπεί το πλέον υπεύθυνο για τα χάλια της οικονομίας κόμμα- και να ξαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στο ύψος και στην αξιοπιστία που του ανήκει. Δύσκολο έργο, αλλά ο Βαγγέλης είναι για τα δύσκολα, όπως απέδειξε τους τελευταίους μήνες με το επιτυχημένο έργο του στο υπουργείο –λαιμητόμο, αυτό των Οικονομικών.
                      «Δώστε μου αυτοδυναμία να σώσω την Ελλάδα!»
  Βάζοντας το δίλημμα πως κυβερνήσεις συνεργασίας δε μπορούν να κυβερνήσουν, ο κ. Σαμαράς άρχισε να μας βάζει στο δίλημμα: Δώστε μου αυτοδυναμία, -αφού την πρώτη θέση τη θεωρεί σίγουρη – και προφανώς βιάζεται πολύ. Κατατρυχόμενος από το σύνδρομο της πρωθυπουργοποίησης, ακόμα και στις σημερινές πρωθυπουργοκτόνες εποχές, εξορκίζει τη μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και περίπου απαιτεί αυτοδυναμία. Αντώνιε, όπως έκανες στροφή 180 μοίρες και έγινες μνημονιακός, έτσι πιθανότατα θα ψάχνεις δεκανίκι μετά τις εκλογές. Μην αποκηρύσσεις λοιπόν συνεργασίες. Οι καιροί είναι, όχι απλά δύσκολοι, αλλά θανατηφόροι. Πρόσεχε. 
             Είχε δίκιο ο Πάγκαλος: Όλοι μαζί τα φάγαμε!
  Όργια στο ΙΚΑ Καλλιθέας –και όχι μόνο. Μαφίες, με πρωταγωνιστές υπαλλήλους, μοίραζαν επιδόματα με απίστευτη κυνικότητα. Πολλαπλά επιδόματα τοκετού σε άτεκνες ή και σε άνδρες, στο σόι ολόκληρο, στους κουμπάρους. Εκατομμύρια ευρώ, βίλες, αυτοκίνητα, σε βάρος ιδρύματος που εισπράττει τεράστια ποσά και όλο παθητικό έχει. Αλλά πώς να μην έχει, όταν τόσα κοράκια το κρεουργούν; Από την άλλη, δεκάδες χιλιάδες ζωντανοί και πεθαμένοι έπαιρναν συντάξεις «μαϊμούδες». Όλοι μαζί τα φάγαμε, όπως είπε ο Πάγκαλος. Και πέσαμε όλοι να …τον φάμε.     

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

επετειακά θέματα

Ομιλία –ντοκουμέντο (Εβδομαδιαία)

        ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΓΥΡΟ

                               ΠΡΙΝ   135  ΧΡΟΝΙΑ
         (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ 1877)  
                                                       Γράφει ο Γ. Ζωγραφάκης,

  Μια εξαιρετική ομιλία, ντοκουμέντο για το υψηλό επίπεδο μορφώσεως, το οποίο χαρακτήριζε τα σχολεία του Πολυγύρου στο β΄μισό του 19ου αιώνα, βρέθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, στο Αρχείο Στέφ. Κότσιανου (σωστότερα: βρέθηκε, εκτεθειμένο στη φθορά, στο υπόγειο του Κοτσανέικου, μαζί με πλήθος άλλα πολύτιμα κείμενα, βιβλία και αντικείμενα). Η ομιλία αυτή δεν φέρει συντάκτη και ημερομηνία, ωστόσο, από το συνδυασμό των πληροφοριών για τον Αβδούλ Χαμίτ[1] και τον Κιαμίλ Βέη[2], μπορεί με βεβαιότητα να προσδιοριστεί ότι εκφωνήθηκε στον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών του 1877. Όσον αφορά τον συντάκτη και εκφωνήσαντα την ομιλία, πρόκειται ίσως για τον «ελληνοδιδάσκαλο Ιωάννη Μακρόπουλο» ή για άλλον ελληνοδιδάσκαλο των ονομαστών «Σχολείων του Πολυγύρου» της εποχής εκείνης.

                 Αλλά ας δούμε, ας διαβάσουμε, την εξαιρετική αυτή ομιλία:
             
    «  Ότε υπό τα ερείπια του κλονισθέντος θρησκευτικού οικοδομήματος της προγονικής ημών αρχαιότητος ετίθεντο αι βάσεις νέου θρη- σκευτικού καθιδρύματος, του ουρανοπέμπτου Χριστιανισμού, εφάνη ίσως κατά πρώτον ότι μεταξύ των δύο εναντίων συστημάτων, ών το μεν πολυθεϊαν εδέχετο, το δε την λατρείαν του τρισυποστάτου αληθινού Θε- ού εδίδασκεν, ουδεμία συνάντησις και ουδεμία συνεννόησις έμελλε να υπάρξει ποτέ. Και όμως τα δύο ταύτα πολέμια συστήματα ενείχον στοι- χεία, τα οποία ήτο προωρισμένον ου μόνον να καταλλαγώσιν αλλά και στενότατα να συνδεθώσιν εις διάδοσιν και εξάπλωσιν των κοσμοσωτη- ρίων αρχών, αίτινες οψιαίτερον την ανθρωπότητα έμελλον ν’ αναπλά- σωσιν* ενείχε δηλονότι το μεν πρώτον ύψος φιλοσοφικών θεωριών ανυπέρβλητον και μεγαλοπρέπειαν καλλιεπούς γλώσσης απαράμιλλον, το δε δεύτερον βάθος θρησκευτικών αληθειών πάσαν αντίληψιν υπερβαίνον. Τα στοιχεία λοιπόν ταύτα, άπερ ενείχον τα δύο συστήματα τα κατά πρώτην όψιν άλληλα αποκρούοντα πραγματικώς συνηνώθησαν και συνεκεντρώθησαν ούτως ειπείν λίαν τελεσφόρως και λίαν εμμελώς. Του δε εναρμονίου τούτου συνδυασμού αυτών γεραρά αντιπρόσωπος παρίσταται η περικλεής εν τε τη γενική και πατρίω ημών ιστορία τριάς των οικουμενικών Διδασκάλων, ων την ευαγή μνήμην εορτάζοντες σή- μερον, ευσεβοφρόνως τιμώμεν αυτούς και τας πνευματικάς αυτών αθλή- σεις ευγνωμόνως αναγνωρίζομεν.
   Υψίφωνοι κήρυκες κοσμωφελών διδαγμάτων οι τρεις ούτοι θεσπέσιοι άνδρες, ενέδυσαν την θείαν διδασκαλίαν με την πορφύραν της βασιλίδος των γλωσσών και τον μεν Χριστιανισμόν ελληνοπρεπώς εξωράιζον, τον δε Ελληνισμόν χριστιανικώς εξηγίαζον. Μαθητής επίσης μεν των Προ- φητών και Αποστόλων, επίσης δε των Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων ο ουρανοβάμων Βασίλειος, ένθεν μεν ηρμήνευε την εξαήμερον της Γενέσεως, ετέρωθεν δε συνέγραφε την σπουδαιοτάτην παραίνεσιν προς τους νέους πώς να ωφελώνται εκ της μελέτης των ελληνικών λόγων μετά δεινότητος προσεγγιζούσης την αρχαίαν Αττικήν Μούσαν* ο δε Ναζιανζηνός Γρηγόριος αφ΄ενός μεν ανέλυε το μυστήριον της Αγίας Τριάδος μετά αιθερίου υψηγορίας, αφ΄ετέρου δε συνέταττε ιαμβεία κατά μίμησιν των Ελλήνων ποιητών* ουχί διαφόρως και ο χρυσούς την γλώτταν Ιωάννης μετά της αυτής επιμελείας ενέκειτο εις την μελέτην της Αγίας Γραφής και των εξόχων επί ύψει και κάλλει συγραφέων της αρχαιότητος, ίνα μεταφέρη τα ανέφικτα κάλλη της Αττικής ευφραδείας εις τα χριστιανικά αυτού κηρύγματα, δι ων και τα πλήθη κατεκήλει και την από του άμβωνος ιεράν φιλολογίαν δαψιλώς εκόσμησεν. Ούτω δε οι ελληνικής μαθήσεως και Χριστιανικής αρετής πεπληρωμένοι ούτοι Ιεράρχαι συνάψαντες εν εαυτοίς την τε θείαν και ανθρωπίνην σοφίαν, την ιεράν και την θύραθεν παιδείαν, και εν τη συναφεία αυτή οιονεί δεικνύοντες δια μεν της μιας χειρός την Ιερουσαλήμ και τον ουρανόν, δια δε της ετέρας τας Αθήνας και τον Παρνασσόν, εγένοντο δια τους επερχομένους άνδρας τε και αιώνας τύπος και υπόδειγμα συνανακράσεως του  ελληνισμού μετά της ευσεβείας, της οποίας μεγαλουργήματα μετ’ εκπλήξεως μεν είδεν ο κόσμος, έκθαμβος δ’ αναγράφει εις τας δέλτους εαυτής η σύγχρονος ιστορία* τηρηταί των τε έργων και διδαγμάτων αυτών εκ μιας αρχής ανεφάνησαν και αναφαίνονται πανταχού της κοινωνίας της συγκροτουμένης υπό εναρέτων και ευσεβών ανδρών εξασκούντες παντοίας πνευματικάς αρετάς, ων μεγίστη είναι η της ευδαιμονίας των λαών παραίτιος* την πραγματικήν δε ταύτην ευτυχίαν εγγυάται μόνος ο ένθερμος ζήλος των πολιτών και πατριωτών, οίτινες εις τους λύχνους των φώτων ουδέποτε διστάζουσι να επιχέωσι διαρκώς δαψιλές και λιπαρόν έλαιον με χείρα μεγαλόδωρον ‘ρίπτοντες ούτως εις τας καρδίας των αμέσως τε και εμμέσως ωφελουμένων σπέρματα αγαθοδωρίας, εξ ων βλαστησάντων μεμεστωμένους ευγνωμοσύνης στάχυας συγκομίζουσιν εις την γενικήν αποθήκην των μεγάλων ευεργετών της κοινωνίας. Τω όντι, κύριοι, και ο Πολύγυρος ανέκαθεν μέχρι της σήμερον διατελών αφ’ ενός μεν ιστορικών αναμνήσεων και παραδόσε- ων σοβαρών κληρονόμος, αφ’ ετέρου δε πολλών πλεονεκτημάτων κάτο- χος, έχει πάντοτε δικαιοτάτας αφορμάς να μην υπολειφθή άλλων πόλε- ων δυσκλεώς εις το στάδιον της εκπαιδεύσεως, εις το οποίον κατά τον παρόντα αιώνα μάλιστα πάνυ φιλοτίμως και εναμίλλως αγωνίζονται ιδιώται και άρχοντες, άτομα και κοινότητες, καθ’ ήν εποχήν πάντα τα εκπαιδευτήρια εν πάσι και κατά πάντα προστατεύονται παρά της σεβα- στής κυβερνήσεως του κραταιοτάτου και φιλολάου ημών Άνακτος Σουλ- τάν Αβδούλ Χαμίτ, ού το κράτος πολυχρόνιον (είη) και όστις πατρικώς κήδεται περί της εκπαιδεύσεως και εκπολιτίσεως πάντων αδιακρίτως των υπέρ της μακροβιότητος Αυτού ευχομένων πιστών υπηκόων, πεπει- σμένος ότι τότε μόνον θα ευημερήσωσιν οι υπό τα αίσια σκήπτρα Αυτού διατελούντες λαοί, όταν η παιδεία διαδοθή καθ’ άπασαν διεύθυνσιν υπό την εποπτείαν των πιστών υπαλλήλων του κράτους των διεπόντων τα υψηλότερα των καθηκόντων της πατρικής Αυτού Κυβερνήσεως προς το λαοσωτήριον πνεύμα[3], οποίοι ενταύθα πολυτρόπως αναδεικνύονται ο ά- ξιος Διοικητής ημών, ο καλός καγαθός Καϊμακάμης Κιαμίλ Βέης και ο ουχ ήττον ζηλωτής των καλών της παιδείας ο σοφολογιώτατος Χακίμ Ε- φένδης και οι περί αυτούς δια της ευγενούς παρουσίας τιμήσαντες σήμερον την εορτήν των σχολείων[4]* κατά τον παρόντα αιώνα, επανα- λαμβάνω, πραγματικώς θα ήτο η μεγίστη των ελλείψεων του Πολυγύ- ρου, θα ήτο η σκιερωτάτη αδοξία του, εάν μη είχε να δείξη εις ξένον τον περιηγούμενον αυτόν την θέσιν των εκπαιδευτικών καταστημάτων του* εν τοιαύτη αποτροπαίω περιπτώσει εκείνος ανέκπληκτος υπό των κα- τοίκων και την καρδίαν νενυγμένην υπό βαρείας θλίψεως φέρων θα έλε- γε «η άλλως ιστορική αύτη κοινότης[5], ως η του Ευαγγελίου Μάρθα, με- ριμνά και τυρβάζει περί πολλά, αμελεί δε ενός, ού έστι χρεία».
   Ευτυχώς όμως το έν τούτο ού έστι χρεία δεν ημελήθη, και χάριτι θεία τοιαύτης ακλεϊας δυσαπότριπτος κηλίς δεν επιχραίνει το πρόσωπον του περιωνύμου Πολυγύρου* διότι προ πολλού ανεγνωρίσθη η σπουδαιότης, ην κέκτηται ένεκα του σοβαρού παρελθόντος και της εξαιρετικής θέσεως προς την επαρχίαν, ής μητρόπολις εικότως διατελεί, συνεπεία δε τούτων πάνυ πρόθυμος υπήρξεν η φιλογενής προαίρεσις και δραστηρία ενέργεια των φιλομούσων πατριωτών εις τε την σύστασιν και την συντή- ρησιν των εκπαιδευτικών καταστημάτων, ών υπό την στέγην εορταστι- κώς συγκεκλήμεθα και άτινα ο μόνος αληθής και ακήρατος αυτού κόσμος δικαίως θεωρούνται οι αείμνηστοι ούτοι άνδρες οι συνδραμό- ντες και τελέσαντες το ιερόν έργον του προορισμού και της εν τω κόσμω τούτω αποστολής των, δηλονότι το εύ ποιείν, λιμωττούσας διανοίας εις ευωχίαν γνώσεων επί την τράπεζαν των Μουσών προσεκάλεσαν δια της σάλπιγγος της σοφίας περιηχούσης τα πέρατα της γης και λεγούσης «δεύτε φάγετε τον εμόν άρτον και πίετε οίνον, όν κεκέρακα υμίν και απολείπεσθε αφροσύνης». Τα διδακτήρια ταύτα πρόκεινται ως φάροι τηλαυγείς και φανοί φωτοβόλοι, αφ’ ών αείποτε αφθόνως εκχέονται εις την εις αυτά φοιτώσαν φιλομαθή νεολαίαν και δι αυτής εις την κοινωνί- αν σύμπασαν ακτίνες παιδεύσεως διαλύουσαι το πυκνόν  και οχληρόν νέφος της στυγεράς αμαθείας, όπερ βαρύ είχεν επικαθίσει επί των όψε- ων πάντων ημών από της πολυδακρύτου εποχής των παρελθουσών συμ- φορών[6] διαθερμαίνουσαι τας καρδίας δια συναισθημάτων αξιοπρεπών, δι ών αύται κατά μικρόν εις ηθικότητα προάγονται και βαθμηδόν εξα- γιάζονται. Τα υψηλήν την αποστολήν περικείμενα εκπαιδευτήρια ημών τότε μόνον θα εκπληρώσωσιν αυτήν, εάν ανταξίως των προσδοκιών και των ελπίδων παντός ζηλωτού της ευκλείας της πατρίδος ημέρα τη ημέρα αγγέλωσι βήματα προόδου εγγίζοντα εις το ποθητόν σημείον της εφικτής τελειότητος.
    Ευεργέται μεγάλοι τω όντι μέλλουσι δικαίως ν’ αναγραφώσιν εις την μνήμην των επελευσομένων οι προνοούντες υπέρ των σχολείων είτε δια προσφοράς κληροδοτημάτων ή εράνων είτε δια προτροπών εν πνεύματι φιλογενείας ειλικρινούς, όπως μεγάλοι ευεργέται θεωρούνται παρ’ ημών όσοι αρχήθεν μέχρι του νυν συνετέλεσαν εις την υλικήν και ηθικήν ευόδωσιν αυτών, απολαύσαντες θησαυρόν εν ουρανοίς μείζονα και άφθαρτον, προς ον αποβλέπων ο Χρυσόστομος Ιωάννης έλεγεν «ουκ εύ ποιεί ο εύ ποιών, αλλ’ εύ πάσχει αυτός και ευεργετείται μάλλον ουκ ευεργετεί* μείζονα γαρ λαμβάνει ή δίδωσι* Θεώ γαρ δανείζει ουκ ανθρώποις, αύξει τον πλούτον ού μειοί». Αν δε ο θείος πατήρ είπε ταύτα αποβλέπων εις τα μετά θάνατον, ο ποιητής Θεόκριτος μας είπεν ότι και εν τω βίω τούτω ουδέν καλλίτερον και μακαριώτερον της παρά τοις ανθρώποις υπολήψεως «τι κάλλιον ανδρί καν είη ολβίω ή κλέος εσθλόν εν ανθρώποισιν ευρέσθαι», ώστε και του ηδίστου και καλλίστου τούτου ακούσματος απήλαυσαν ούτοι και των αιωνίων αγαθών, άπερ κατά τον Απόστολον Παύλον «οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη». Δικαίως άρα πλην της εκάστοτε ευγνώμονος μνείας των ονομάτων αυτών, ειδικώς κατά την ημέραν ταύτην εορτήν των οικουμενικών διδασκάλων ιερόν μνημόσυνον υπέρ αυτών τελείται, εν ώ αναπέμπονται υπό των διαδόχων των σήμερον εορταζομένων τριών φωστήρων και του σεβασμιωτάτου της Εκκλησίας ιερατείου δεήσεις προς τον ουράνιον πατέρα των φώτων υπέρ αναπαύσεως μεν των τεθνεώτων ευμερίας δε των ζώντων, ευλογίας δε εκ του θείου αυτού θρόνου των έργων και των προσπαθειών εφόρων, διδασκάλων και μαθητών, οί πάντες αποδέδυνται εις τον καλόν αγώνα της παιδεύσεως.
   Εν τη δημοτελεί ταύτη περιπτώσει κληθείς καγώ ν’ αγορεύσω τι, μετά τα ειρημένα ταύτα τα ολίγα πριν ή περάνω την σύντομον αγόρευσίν μου, παρουσιάζομαι εξ ονόματος των τε διδασκόντων και της διδασκομένης νεολαίας εκατέρου των φύλων, ν’ αποτίσω τον ανήκοντα της ευγνωμοσύνης φόρον προς τους αειμνήστους είτε αποβιώσαντας είτε ζώντας ευεργέτας[7] των σχολείων μας, ευχόμενος ίνα αι θυσίαι των εύρωσι πλήρη ικανοποίησιν εις την καρποφόρον διδασκαλίαν την μετ’ αρετής και παιδείας συνηνωμένην κατά το παράδειγμα των σήμερον εορταζομένων τριών φωστήρων[8]. 
         

                

              
                                   



[1] Αβδούλ Χαμίτ Β΄: Έγινε σουλτάνος τον Αύγουστο του 1876. Ανακήρυξε Σύνταγμα, αλλά, μετά τον  ρωσοτουρκικό πόλεμο (Απρίλιος 1877) που ακολούθησε, την ήττα της Τουρκίας από τη Ρωσία και τη γνωστή συνθήκη του Αγ. Στεφάνου, ο Χ. ανέστειλε τη λειτουργία του Συντάγματος και έγινε απόλυτος μονάρχης ασκώντας, στο εξής, εξουσία τρομοκρατίας. «Φρικώδης τρομοκρατία εν μια λέξει επεκράτει πανταχού και πας θεωρούμενος ύποπτος ερρίπτετο εις τας φυλακάς ή εις τα ύδατα του Βοσπόρου». Από τη σπείρα των ανακτόρων του εκπορεύτηκε κύμα σφαγών κατά των Αρμενίων (35000 σφαγιασθέντες), ώστε ο Γλάδστων τον αποκάλεσε δημόσια «μέγαν δολοφόνον». Η δικτατορική και εγκληματική πολιτεία του ξεσήκωσε κίνημα εναντίον του και το 1908 αναγκάστηκε να επαναφέρει το καταργηθέν Σύνταγμα (κίνημα Νεοτούρκων). Όμως, και στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν εξ αιτίας του ταραχές και, στις 14 Απριλίου 1909, εκθρονίστηκε, εξορίστηκε  στη Θεσ/νίκη και εγκλείστηκε στην έπαυλη Αλλατίνι. Μετά δυο χρόνια μεταφέρθηκε σε χωριό του Βοσπόρου, όπου πέθανε το 1918.
[2] Κιαμίλ Βέης: Καϊμακάμης του Πολυγύρου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ερμής» της Θεσσαλονίκης μετατέθηκε από τον Πολύγυρο στη Βέρροια τον Μάιο του 1877 (δημοσιεύτηκαν κα- τηγορίες Πολυγυρινών εναντίον του στο φ. 188/5-4-1877) –πληροφορίες από κ. Δημ. Κύρου.
[3] Αυτές οι επαινετικές αναφορές για τον σουλτάνο και την κυβέρνησή του είναι αυτονόητα υπο- χρεωτικές για δημόσιες ομιλίες και κείμενα της εποχής εκείνης, χωρίς, τις περισσότερες φορές, να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
[4] Η ομιλία γίνεται παρουσία εκπροσώπων της τουρκικής διοίκησης.
[5] Επαναλαμβάνεται και τονίζεται και πάλιν η ιστορικότητα του Πολυγύρου. Αναφορά διαχρονική –θα μπορούσε να έχει γραφεί και σε σημερινό κείμενο.
[6] Πιθανότατα υπονοεί τα πάθη του Πολυγύρου κατά τις επαναστάσεις του 1821 και του 1854.
[7] Στον Πολύγυρο υπήρχε, από τότε, αλλά και στα μετέπειτα χρόνια, παράδοση συμπαράστασης και ευεργεσίας των κατοίκων και των εκτός Πολυγύρου Πολυγυρινών προς τα σχολεία, με κορύφωση τη διάθεση κληροδοτημάτων υπέρ των σχολείων (κληροδοτήματα Φραντζή – Παυλίδη κλπ).
[8] Επαναλαμβάνουμε, στο τέλος της παράθεσης της εξαιρετικής αυτής ομιλίας, αυτό που και εισαγωγικά σημειώσαμε, ότι το εξαίρετο αυτό κείμενο –ντοκουμέντο ανασύρθηκε από το μέρος του αρχείου Κότσιανου το οποίο, επί χρόνια, βρισκόταν διάσπαρτο, αφύλακτο και εκτεθειμένο στη φθορά, στο υπόγειο της κατοικίας Σ. Κότσιανου. Το αφιερώνω σε όσους ήταν υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή και σε όλους όσοι αδιαφορήσαμε επί χρόνια για την τύχη του πολιτιστικού αυτού θησαυρού.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

κείμενο Σαββάτου 03-03-12

3-03-12 (Εβδομαδιαία)
                          Ο ηγεμών Αντώνιος προστάζει: προσκυνήστε!
  Δεν έχουν ξεκαθαρίσει στη ΝΔ αν ήταν πολιτικό λάθος η εσπευσμένη απόφαση του κ. Σαμαρά να διαγράψει 21 βουλευτές του από το κόμμα, επειδή δεν ψήφισαν το Μνημόνιο 2 (ποιος το περίμενε, αλήθεια!). Ο άρχων του κόμματος ωστόσο, επιχείρησε να  κλείσει την πληγή, χωρίς όμως να φανεί ότι υποχωρεί. Έκανε έτσι ένα καινούργιο λάθος, ακόμη μεγαλύτερο από το πρώτο: Κάλεσε τους εξωπεταγμένους «αντάρτες» να ξαναπεράσουν την πόρτα του κόμματος, όμως αρκετά τσαλακωμένοι. Να ψηφίσουν δηλαδή τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου, ενώ λίγες μέρες πριν είχαν καταψηφίσει το ίδιο το Μνημόνιο! Αυτό κι αν είναι ρεζίλεμα ενός πολιτικού, που νωρίτερα είχε πάρει πολιτική στάση σοβαρή, αφού ήξερε αυτό που είχε πει ο Σαμαράς πως «όποιοι δεν ψηφίσουν, χωρίζουν οι δρόμοι μας». Όλα μαζί τα θέλει ο Σαμαράς: και πυγμή ηγεμόνα, με άμεση διαγραφή, αλλά και γρήγορη επάνοδο, αφού χρειάζεται τη λεγόμενη «πανστρατειά». Έτσι, το αποτέλεσμα ήταν σαφώς απογοητευτικό για τη ΝΔ. Μόνο 5 «αντάρτες» ξαναπροσκύνησαν στην πρώτη ψηφοφορία και οι άλλοι, ή επανέλαβαν το όχι, ή απείχαν εύγλωττα. Δύσκολοι καιροί για άρχοντες. Και πού είσαι ακόμη, Αντώνιε…
                              Ο …εκατομμυριούχος βουλευτής!
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει λυθεί το μέγα εθνικό μυστήριο του τελευταίου μήνα: Ποιος είναι τελικά ο,η Έλληνας βουλευτής που, την ώρα που η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και οι φήμες ότι οι καταθέσεις στις τράπεζες κινδυνεύουν, αυτός ο εθνοπατέρας, αντί να λειτουργήσει ως σωτήρας της χώρας, λειτούργησε για το συμφέρον του και μόνον και έβγαλε σε τράπεζα του εξωτερικού ένα ολόκληρο εκατομμύριο ευρώ –όντας προφανώς και αρκετά «ματσωμένος». Μέγα μυστήριο, αλήθεια. Το παράξενο, βέβαια, είναι πως το όνομα είναι γνωστό στον ειδικό εισαγγελέα, αλλά δε μπορεί να το αποκαλύψει, γιατί το απαγορεύει ο νόμος –άλλο πάλι τούτο: Μπορεί να συλλαμβάνονται εγκληματίες, που έχουν ήδη ομολογήσει τα εγκλήματά τους, αλλά ο νόμος απαγορεύει να αποκαλυφθούν τα στοιχεία και οι φωτογραφίες τους, μέχρι την οριστική καταδίκη τους, που μπορεί να πάρει και χρόνια ολόκληρα. Όλη αυτή η ιστορία δείχνει πως ως χώρα και ως πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, πάσχομε πολλαπλώς: Παρανομίες και εγκλήματα υπάρχουν παντού και πάντοτε και η αντιμετώπισή τους αποδεικνύεται δύσκολη έως ανέφικτη.
  Βέβαια, υπάρχει και η άλλη «ανάγνωση» του θέματος: Αν από τους 300 εθνοπατέρες βρέθηκε μόνο ένας που έκανε αυτό που καταγγέλλεται, τότε μάλλον πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Ένας στους 300 είναι ελάχιστο ποσοστό, μόλις 0,33%. Μήπως, αντί να γκρινιάζουμε, πρέπει να χαιρόμαστε;
  Και μια ακόμη απορία: Πώς είναι δυνατόν ολόκληρη η χώρα να ψάχνεται «ποιος» τελικά είναι ο …εκατομμυριούχος βουλευτής, και να μη βγαίνει ο ίδιος, ως δημόσιο πρόσωπο που είναι και να το δηλώσει, αφού ξέρει ότι αυτό τελικά θα γίνει και ο ίδιος θα μείνει έκθετος;
Τελικά, ανακοινώθηκε πως ο εκατομμυριούχος βουλευτής, δεν είναι βουλευτής, αλλά σύζυγος βουλευτή (ο κ. Ισ. Κούβελος, σύζ. της κ. Ντόρας Μπακογιάννη), τα χρήματα είναι 1 εκατ. δολάρια και όχι ευρώ, τα χρήματα δεν βγήκαν από την Ελλάδα, αλλά πέρασαν από την Ελλάδα, προερχόμενα από τις ΗΠΑ και πήγαν στο Λονδίνο για επιχειρηματικούς λόγους και ήταν δηλωμένα, γενικά η περίφημη υπόθεση –την οποία όλοι οι υπεύθυνοι χειρίστηκαν με άθλιο τρόπο- φαίνεται πως είναι μια πολιτική φούσκα, που αντί να βοηθά το ήδη κακοποιημένο πολιτικό σύστημα να ανορθωθεί το πλήττει ακόμη περισσότερο!
                                Πρωτοβουλίες για χτύπημα των καρτέλ
  Το ότι, παρά τη σοβαρή μείωση της αγοραστικής αξίας του εισοδήματος όλων σχεδόν των Ελλήνων, το οποίο έχει σοβαρά μειωθεί ή έχει μηδενιστεί –για τους ανέργους- οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης διατηρούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα –υπάρχει δηλαδή μεγάλη ακρίβεια- αυτό είναι γεγονός. Και, αν τα ακριβά είδη ξεκινούσαν ακριβά από τον παραγωγό, θα λεγε κανείς χαλάλι, αφού παραγωγικές μάζες του πληθυσμού απολαμβάνουν ένα σοβαρό εισόδημα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Όλα τα είδη –αγροτικά, κτηνοτροφικά κλπ- αγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές, συχνά κάτω του κόστους, από τους παραγωγούς και φτάνουν στον καταναλωτή σε τιμές πολλές φορές παραπάνω απ’ όσο αγοράστηκαν. Για παράδειγμα, το ψωμί. Το σιτάρι συχνά αγοράζεται 10-20 λεπτά το κιλό και το ψωμί πουλιέται κοντά 2,5 ευρώ το κιλό! Άσε τα άλλα είδη που βγαίνουν από το σιτάρι. Το ίδιο το ρύζι, το λάδι, τα πορτοκάλια, τα φρούτα κλπ. Γιατί; Διότι τα κεκαλυμμένα καρτέλ δουλεύουν επιστημονικά. Αυτό αποκάλυψε και οι πρωτοβουλία κατοίκων της Πιερίας, που μακάρι να έχει συνέχεια. Όμως, προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος.

κείμενο Σαββάτου 25-02-12

25-02-12 (Εβδομαδιαία)
                      Ψηφίστηκε η νέα σύμβαση. Ευτυχώς.
  Οι αποφάσεις του Γιουρογκρούπ της Δευτερο-Τρίτης, σχετικά με τη χώρα μας, είναι οπωσδήποτε ιστορικής σημασίας για τη χώρα μας. Όχι μόνο γι’ αυτό που προκάλεσαν –σημαντικός και αναγκαίος δανεισμός της χώρας- αλλά κυρίως γι’ αυτό που απέτρεψαν, δηλαδή την άτακτη χρεοκοπία της. Γιατί όλοι, και αυτοί που έτρεμαν με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας και αυτοί που «παίζουν» ηρωικά με αυτό το ενδεχόμενο, το βράδυ της Δευτέρας βρίσκονταν σε κατάσταση αναμενόμενου πανικού. Θετική απόφαση του Γιουρογκρούπ δεν ήταν καθόλου αυτονόητη, αντίθετα μάλιστα πολλοί, ειδικοί και μη, θεωρούσαν πως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν αποφασισμένοι να μας εξωθήσουν σε έξοδο και να απαλλαγούν από το βάσανο της Ελλάδας. Άλλοι πάλι θεωρούσαν πως η διαφαινόμενη απόφαση μόνο προσωρινά θα έλυνε το πρόβλημα, αφού το χρέος της χώρας και πάλι δεν θα ήταν βιώσιμο και αργά ή γρήγορα θα υπήρχε ανάγκη νέας στήριξης –χωρίς πάτο δηλαδή το βαρέλι, κατά την έκφραση του Βαγγ. Βενιζέλου. Τελικά, όλοι οι απαισιόδοξοι διαψεύστηκαν. Η όλη απόφαση είναι έτσι δομημένη, (ποσό δανείου, επιτόκια, ύψος «κουρέματος» κλπ), ώστε το χρέος να καθίσταται βιώσιμο. Έτσι, όχι μόνο δεν φτάσαμε στη βέβαιη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και η όλη υπόθεση παίρνει ευνοϊκή μορφή. Μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη, η απόφαση του Γιουρογκρούπ είναι, και κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, ιστορική.
  Βέβαια, δεν τελείωσαν τα πάντα ώστε να μπορούμε πια να πούμε πως, πάει τελείωσε, ένα κακό όνειρο ήταν. Μπορούμε πάλι να συνεχίσουμε τις συνήθεις δραστηριότητές μας – απάτες, φοροδιαφυγή, διαφθορά κλπ – και παράλληλη υψηλή κριτική των πάντων, και προ παντός του Δημοσίου, το οποίο οφείλει μόνο να πληρώνει, αλλά δεν δικαιούται να εισπράττει (από μας), μπορούμε να ζούμε με τα δανεικά που οι αφελείς Ευρωπαίοι μας έδωσαν και θα μας δώσουν, κι αυτό γιατί εμείς τους δώσαμε κάποτε …τον πολιτισμό. Ούτε βέβαια πρέπει να κάνουμε όσα η Βουλή αποφάσισε, ούτε να δεχτούμε να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή που να θίγει το βόλεμα που, άλλος λίγο άλλος πολύ, πετύχαμε. Ούτε να πληρώσουμε για όσα στραβά κάναμε, όσο σοβαρά κι αν είναι αυτά*
* Χτες είδα συγκεντρωμένους πολλούς πρατηριούχους έξω από τη «Νομαρχία», με πλήθος πανώ αναρτημένα πάνω στα βυτιοφόρα τους, με συνθήματα εναντίον του κράτους, όπως: «Απατεώνες είναι οι 300 και όχι οι 3.500 βενζινάδες». Οι 300 δεν είναι βέβαια αυτοί του Λεωνίδα, είναι οι 300 της Βουλής, αυτοί που δέχονται τη μούτζα και το γιαούρτωμα, αν και συμβολίζουν τυπικά και ουσιαστικά την κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία. Και το χειρότερο: Η κινητοποίηση γινόταν για τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί εναντίον ορισμένων –πολλών, δυστυχώς- κυρίως για νοθείες των καυσίμων και άλλες σοβαρές παραβάσεις, που στρέφονται βέβαια εναντίον του απλού καταναλωτή. Δηλαδή, καλώς έγιναν οι νοθείες, κακώς επιβλήθηκαν πρόστιμα!.   
                                                  Γιατί τώρα εκλογές;
 Όλα τα κόμματα –πλην ΠΑΣΟΚ- ζητούν επίμονα εκλογές, για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα με «νωπή λαϊκή εντολή», ενώ όλα δείχνουν πως το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι ένα πρώτο κόμμα πολύ μακράν της αυτοδυναμίας και πλήθος κόμματα και κομματίδια στη Βουλή. Πώς, λοιπόν θα λυθεί έτσι το πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας; Με το να ζητήσει το πρώτο κόμμα νέες εκλογές, με την ελπίδα πως θα πάρει αυτοδυναμία, πράγμα καθόλου και πάλι βέβαιο; Κι αν πάρει τελικά αυτοδυναμία 151-153 βουλευτές, πώς θα κυβερνήσει; Εδώ το ΠΑΣΟΚ, με 160 βουλευτές, φυλλορρόησε και κατέρρευσε, αφού αναγκάστηκε να πάρει σκληρά, πλην αναγκαία μέτρα. Θα επιβιώσει μια κυβέρνηση με 151 βουλευτές;
  Φοβάμαι, για να μην πω ότι είμαι βέβαιος, πως μετά τις εκλογές η διακυβέρνηση της χώρας θα είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι σήμερα. Ότι οι εκλογές θα επιδεινώσουν αντί να επιλύσουν το πολιτικό πρόβλημα. Η πιο σωστή λύση θα ήταν, όλα τα κόμματα ή έστω τα δυο μεγάλα, να συμφωνήσουν να εξαντληθεί η τετραετία της Βουλής με κυβέρνηση κοινής αποδοχής. Πιο συγκεκριμένα, με τον κ. Παπαδήμο και μια ριζική αναδιάρθρωση της κυβέρνησης, με πρόσωπα οποιασδήποτε προέλευσης, αρκεί να θεωρηθούν απαραίτητα και χρήσιμα. Αεροβατώ; Ίσως.
                              Συρία: Η σφαγή συνεχίζεται
  Η επί μήνες σφαγή στη Συρία συνεχίζεται. Και αν μεν γι’ αυτό υπαίτιος είναι ο δικτάτορας Άσαντ, εξίσου ένοχοι είναι η Κίνα και προ παντός η Ρωσία, που βάζουν βέτο στο Συμβ. Ασφαλείας να πάρει μέτρα. Αίσχος!

  Ανακοινώθηκε πως 15.000 συνταξιούχοι ήταν πεθαμένοι από χρόνια ή έπαιρναν σύνταξη χωρίς να δικαιούνται. Ποιος συγκινήθηκε; Κανείς! Στα ψιλά των εφημερίδων…