zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbllllllllllllllllllllllggggggggggggggggggggssssssssssssssss

                                Η Μεγάλη Πρασκευή

  Από το ίδιο βιβλίο (Ένα παιδί μεγαλώνει στο Ζαρό της Κρήτης", σελ. 86-87) παραθέτω ορισμένα από όσα για τη Μ. Παρασκευή έγραψα:

 

   "Η Μ. Παρασκευή ήταν ημέρα πένθιμη. Είχαμε την κηδεία του Χριστού, το νιώθαμε έτσι, αλλά πίσω είχαμε την κρυφή χαρά πως, αύριο βράδυ κιόλας, θα 'χουμε την Ανάσταση, την ώρα της χαράς και του πανηγυριού. Πένθιμη, λοιπόν, η βραδιά της Μ. Παρασκευής, ιδιαίτερα την ώρα που λέγαμε, μικρές πρόχειρες χορωδίες, τα Εγκώμια. Το "η ζωή εν τάφω", το "άξιον εστί", το "ώ γλυκύ μου έαρ" κι όλα αυτά τα συγκινητικά λόγια, που τα νιώθαμε -και ήταν βέβαια - σα μοιρολόι, μας συγκλόνιζαν και μας έκαναν να οργιζόμαστε  για τους "άνομους Εβραίους" που έκαναν, οι αχάριστοι θεοκτόνοι, αυτό το έγκλημα.

  Πολύ συγκινητική ήταν, επίσης, η περιφορά του Επιτάφιου, σε μια μεγάλη διαδρομή σ' όλο το χωριό. Καθώς μάλιστα συνήθως ήταν προχωρημένη άνοιξη και οι βραδιές ήταν όμορφες και γλυκές, η περιφορά ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή. Πρέπει να πούμε ακόμη πως σημαντική στιγμή της βραδιάς της Μ. Παρασκευής ήταν όταν, όλος ο κόσμος, βγαίνοντας από την εκκλησία για την περιφορά, περνούσε κάτω από τον Επιτάφιο, που τον κρατούσαν ψηλά, στη δυτική έξοδο της εκκλησίας, τέσσερα δυναμικά παλικάρια. Σ' αυτή την τιμητική θέση, να κρατάς δηλαδή τον Επιτάφιο, εναλλάσσονταν, κατά την περιφορά, αρκετοί νέοι, καθώς θεωρούνταν πολύ σημαντικό να σηκώνεις τον Επιτάφιο -προτιμούνταν κάποιοι φαντάροι που βρίσκονταν με άδεια, κάποιοι φοιτητές, που σπάνιζαν τότε κλπ. Πρέπει, επίσης, να τονίσω πως, όλη τη μέρα της Μ. Παρασκευής και ιδιαίτερα το βράδυ, η καμπάνα της εκκλησιάς χτυπούσε πένθιμα κι ο ήχος της γέμιζε θλίψη την ατμόσφαιρα.

  ... Να σημειώσω ακόμη πως τη Μ. Παρασκευή διαβάζαμε και λέγαμε στις παρέες μας το λαϊκό μοιρολόι της ημέρας, που άρχιζε με το "σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται...". Καθώς μάλιστα έπρεπε να έχει συννεφιά εκείνη τη μέρα, μας ενοχλούσε λίγο αν τύχαινε να 'χει λιακάδα -αν και δεν το σχολιάζαμε φωναχτά.

  Αυτό που πρέπει να σημειώσω και μάλιστα με έμφαση, είναι η διάχυτη ατμόσφαιρα λύπης, πένθους σωστότερα, που κυριαρχούσε όλη τη μέρα της Μ. Παρασκευής, προ παντός στην περιφορά του Επιτάφιου. Απόλυτη ησυχία, ίσως μόνο κάποια σιγανά ψυθιρίσματα, καθώς όλο το σκηνικό, όλη η διαδικασία, μέσα στη συνήθως γλυκιά ανοιξιάτικη βραδιά, ήταν μια πρόκληση για σχόλια και κουβέντα. Κι όμως, απόλυτος σεβασμός. Το τονίζω αυτό, καθώς με θλίψη παρακολουθώ τώρα, ακόμα και στην περιφορά του Επιτάφιου, να σκάνε διάφορα "δυναμιτάκια" και να κομματιάζεται η όποια κατάνυξη θέλει και μπορεί να νιώσει κανείς αυτό το βράδυ. Πόσο αλλάξαν οι καιροί..."

 

  Το μοιρολόι των Εγκωμίων μου θύμισε αυτά που γράφω στο ίδιο βιβλίο για τα "πένθη και μοιρολόγια", που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία και είχαν να κάνουν με τον πόλεμο της Αλβανίας. Όμως αυτά κάποια άλλη στιγμή...    

            Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...
  Αν με ρωτήσει κανείς, ποιο επεισόδιο από τις ακολουθίες ολόκληρης της Μ. Εβδομάδας δεν θα ήθελα να χάσω, είναι η κορύφωση της Μ. Πέμπτης, όταν βγαίνει ο Εσταυρωμένος και ακούγεται το εντυπωσιακό τροπάριο "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...". Αυτό το "εν ύδασι την γην κρεμάσας" ήταν που μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν για πρώτη φορά μπορούσα να κατανοήσω αυτά που άκουγα. Αντιγράφω, λοιπόν, παρακάτω, αυτά που -μεταξύ άλλων- σημειώνω στο βιβλίο μου "Ένα παιδί μεγαλώνει στο Ζαρό της Κρήτης", από το κεφάλαιο "ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ" (σ. 85-86).
  "...Πραγματικά, από τη Μ. Δευτέρα και μετά, μόλις νύχτωνε και χτυπούσε η καμπάνα, πηγαίναμε όλοι βιαστικά στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τις ακολουθίες. Εμείς τα παιδιά μαζευόμαστε στο αριστερό μέρος της εκκλησίας όπου, στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, κάναμε αμέτρητες μετάνοιες, γονατιστοί. Δεν ξέρω από ποιον κώδικα επιβάλλονταν αυτό, όμως ήταν κανόνας. Μπορεί τα γυμνά μας γόνατα να πληγώνονταν από το σκληρό πλακάκι της εκκλησίας, όμως εμείς εκεί, "κύριε ελέησον -κύριε ελέησον" και κάτω.
  Ξεχωριστή μέρα θεωρούσαμε τη Μ. Πέμπτη με τα δώδεκα ευαγγέλια. Τα μετρούσαμε με αδημονία, χαρούμενοι μόλις τελείωνε κάποιο ευαγγέλιο, γιατί έτσι έμεναν όλο και λιγότερα...
  Βέβαια, ξεχωριστή στιγμή, η πιο συγκλονιστική της βραδιάς -ίσως και όλης της Μ. Εβδομάδας -, ήταν η στιγμή, μετά το έκτο ευαγγέλιο, που έβγαινε ο Σταυρωμένος. Μπροστά τα ξαπτέρυγα, το θυμιατό, και πίσω ο παπάς, κρατώντας τον ξύλινο Σταυρωμένο, να ψάλλει, μέσα σε νεκρική σιγή, το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...". Ιδιαίτερα θυμάμαι τον παπά -Αντώνη, θα 'μουν μεγάλος πια, μαθητής γυμνασίου, αναμαλλιασμένο κι αγριεμένο, σαν από κάποιο βιβλίο του Καζαντζάκη βγαλμένον, να βγαίνει με το σταυρό και να ψάλλει δυνατά, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική, κάπως ένρινη φωνή του, προκαλώντας, σε μένα τουλάχιστον, μια μικρή ανατριχίλα..."
  Όμως, μέρα που είναι, χρειάζεται, σε μια άλλη ανάρτηση, να γράψω κάτι και για τη Μ. Παρασκευή. Από το ίδιο αφηγηματικό των παιδικών μου χρόνων βιβλίο.  

Σκέψεις...
 
Τον Βαρουφάκη δεν τον γνωρίσαμε μόλις τώρα, που εισέβαλε στη δημόσια ζωή ως αστέρας;, σωτήρας;, σούπερμαν;, εκφραστής του μεγαλείου της ελληνικής φυλής; -όλα αυτά, αλλά και ως σύμβολο ανδρισμού κλπ, κλπ. Τον γνωρίζαμε τώρα και 4-5 χρόνια, από τότε που άρχισε να εμφανίζεται συχνά πυκνά στις φιλόξενες οθόνες των καναλιών και να αναπτύσσει άνετα και πειστικά(;) τις ριζοσπαστικές απόψεις του. Μαθαίναμε πως είναι σπουδαίος πανεπιστημιακός καθηγητής της οικονομικής επιστήμης στο εξωτερικό και γενικά ένας από τους σπουδαίους  Έλληνες της διασποράς, που μας κάνουν να αισθανόμαστε υπερήφανοι, ως φυλή.
  Όλα αυτά τα θετικά, επιβραβεύτηκαν, πρώτα με την μοναδική σχεδόν εκτόξευσή του ως πρώτου σε ψήφους, σε όλη την Ελλάδα, βουλευτή, και δεύτερο, με την τοποθέτησή του στη θέση του υπουργού Οικονομικών της νέας κυβέρνησης, μια θέση δηλαδή, από την οποία θα έπρεπε να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για "κούρεμα" -λέμε τώρα- του καταραμένου χρέους, για απρόσκοπτη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, για κατάργηση της λιτότητας, για έξοδο από την κρίση κλπ.
  Υποθέταμε και υποθέτουμε πως ο Γιάνης (με ένα ν, έτσι το θέλει ο ίδιος, γιατί δεν ξέρω) ξέρει τι θέλει, έχει σχέδιο στο νου του, ξέρει τα μονοπάτια και τις λύσεις των προβλημάτων, τέλος πάντων είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Δεν εννοώ αυτές τις ανοησίες, πως έχει πολλά πτυχία και ο Ντάισενμπλουμ είναι απλά γεωπόνος (νομίζω), ότι ο Σόιμπλε είναι ...κουτσός! (κούτσαβλος, λέει ο Σταύρος, ποιος Σταύρος, μη ρωτάτε, όχι πάντως ο Θεοδωράκης βέβαια), πως η Μέρκελ είναι ανέραστη (αλλοιώς το λένε, αλλά ας μην τα γράψουμε όλα) κ. ά. τ. Τι με έκανε να τρομάξω λίγο; Άσχετο με το χρέος, την "θεωρία των παιγνίων!" κλπ, αλλά σχετικό με τη δουλειά του Γιάνη: Είδε πως ένας άλλος, σπουδαίος αν και αδικημένος οικονομολόγος, ο Στ. Μάνος, έγραψε στο τουίτ του (αν έτσι το λένε) πως, αν το κράτος κόψει εντελώς την ήδη κουτσουρεμένη κρατική χρηματοδότηση στην Τ. Αυτοδιοίκηση, θα εξοικονομήσει γύρω στα 2,5 δις ευρώ, και άρα μπορεί να καταργήσει εντελώς τον ΕΜΦΙΑ. Όσο για τους Δήμους, ας επιβάλουν τοπικούς φόρους στους δημότες τους, οι ΟΤΑ για να λειτουργήσουν!!!
  Και καλά, ο Μάνος είναι Μάνος, λέει κατά καιρούς διάφορα απίστευτα (είχε πει τότε, επί Μητσοτάκη, να βρεθεί αγοραστής για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας και τα δίνει για 1 δραχμή!), τέλος πάντων Μάνος είναι, γι αυτό και ...μόνος. Το ζήτημα είναι, όχι τόσο ότι ο Βαρουφάκης βρήκε καλή την ιδέα του Μάνου για την ολοσχερή κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στους ΟΤΑ(!), αλλά ότι, ακούγοντας κάτι, απίστευτο και εντελώς αβασάνιστο (εντελώς ανόητο, θα έλεγα εγώ*), το υιοθετεί!, αποδεικνύντας έτσι ότι δεν έχει σχέδιο, ότι βαδίζει βλέποντας και κάνοντας, σε μια θέση στην οποία, αυτός πριν απ' όλους θα πρέπει να ξέρει πού πηγαίνει, -πού ΜΑΣ πηγαίνει δηλαδή, ότι τα λάθη τιμωρούνται, ότι αν πέσεις στο πηγάδι δεν έχει σωτηρία, απλώς ...πνίγεσαι!.
  Σκέφτομαι λοιπόν, μήπως τελικά ο μεγάλος ειδικός περί τα οικονομικά, είναι εντελώς ερασιτέχνης; Μήπως τελικά ο Βαρουφάκης, αποδειχτεί ...Μπαρουφάκης; -ας μην εκληφθεί ως κρύο ευφυολόγημα  Αν ναι, αλίμονο σε μας.
  Εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος και να αδικώ τον νέο πολιτικό αστέρα, ο οποίος, μακάρι να αποδειχτεί όχι διάτων αστήρ, αλλά αεί φεγγοβόλος αστήρ. Λύτης προβλημάτων και όχι πρόβλημα ο ίδιος. Ίδωμεν.
..............................
* Θα μπορούσε βέβαια ο Μάνος να προτείνει ολοσχερή κατάργηση της χρηματοδότησης (πχ)της ...εκπαίδευσης, τις δαπανες της οποίας θα έπρεπε να αναλάβουν οι γονείς των παιδιών, όπως γινόταν πριν κάποιους αιώνες. Θα είχε και μια λογική: Γιατί άλλωστε να πληρώνουν για τα σχολεία οι άτεκνοι, οι χωρίς παιδιά, οι ανύπαντροι κλπ. Έτσι θα οικονομούσε ο προϋπολογισμός πολλά δις και θα λυνόταν αυτόματα και εύκολα το άλυτο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Ιδού! (λες να φτάσει η σκέψη μου αυτή ως τα αυτιά του Βαρουφάκη και να την υιοθετήσει;)      

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ

Πέρα από τα εσωτερικά της χώρας μας, που χαρακτηρίζονται βέβαια από τις πολιτικές εξελίξεις, τις εκλογές, τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό κυβέρνησης, με δεκανίκι δυστυχώς τον Καμμένο, κλπ,κλπ, υπάρχουν σοβαρά θέματα, διεθνούς ενδιαφέροντος, αλλά που, θέλουμε δεν θέλουμε, επηρεάζουν και την Ελλάδα. Όλα αυτά αισθάνεται κανείς την ανάγκη -εγώ τουλάχιστον, ναι- να τα σημειώσει, να τα σχολιάσει, έστω και με μόνο ακροατή τον εαυτό του. Τέτοια είναι ασφαλώς και πριν απ' όλα η εγκληματική δράση του ISIS, αυτού του φοβερού μορφώματος, του ισλαμικού χαλιφάτου, που ξεκίνησε από το μηδέν(;) και απλώθηκε σε πολύ μεγάλο μέρος της Συρίας και του Ιράκ, πατώντας σε εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα αθώων ανθρώπων και απροκάλυπτα απειλεί όλη τη λεγόμενη Δύση (δες γαλλικό Σαρλί κλπ). Ανάλογο με το ΙΣΙΣ είναι και η όχι λιγότερο εγκληματική Μπόκο Χαράμ, που σφάξει ανελέητα στην καρδιά της Αφρικής.
  Λιγότερο σοβαρά, αλλά με αυτονόητο ενδιαφέρον για μας, είναι η ουσιαστική μετεξέλιξη του Ερντογάν σε ουσιαστικό σουλτάνο, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ευρύτερη περιοχή, αλλά και με την μετεξέλιξη του Πούτιν σε καρικατούρα Τσάρου. Μ' αυτόν τον τελευταίο θα ασχοληθώ παρακάτω, γιατί νομίζω πως όλοι μας έχουμε αγανακτήσει από τις επεκτατικές δράσεις του, σε βάρος -προς το παρόν- της Ουκρανίας. Αφού προσάρτησε, με συνοπτικές διαδικασίες, την Κριμαία, ήδη δρα στην ανατολική Ουκρανία, με σκοπό να προσαρτήσει όλες τις περιοχές που έχουν μικρή ή μεγάλη παρουσία ρωσόφωνων κατοίκων, με αποτέλεσματα όσα καθημερινά παρακολουθούμε στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Κάπως του "κόπηκαν τα ποδάρια" με την πτώση των τιμών του πετρελαίου και του φ. αερίου, όμως δεν το βάζει κάτω. Είναι προφανώς ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος στην πιο ακατάλληλη θέση. Ας δούμε όμως τι γράφουν σήμερα (6 Φεβρ.) ΤΑ ΝΕΑ, (σ. 29). Με τίτλο Ο ΠΟΥΤΙΝ ΕΝΕΙΣΧΥΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, και επίτιτλο "Αύξηση 33% στις δαπάνες για ρωσικούς εξοπλισμούς", γράφει:
   " Η κρίση που χτύπησε τη ρωσική οικονομία, δεν άφησε ανεπηρέαστο κανέναν κλάδο, καθώς η χρηματοδότησή της περικόπηκε κατά 10%. Αλλά σε αυτόν τον γενικόν κανόνα υπάρχει μια εξαίρεση. Και αυτή είναι η πολεμική βιομηχανία, της οποίας ο προϋπολογισμός αυξήθηκε κατά 33% για να φτάσει τα 3,3 τρις ρούβλια (περίπου 43 δις ευρώ). Αυτή η αύξηση μεταφράζεται σε εκατοντάδες άρματα μάχης και πυραύλους, που συναρμολογούνται στις αλυσίδες παραγωγής, σε μαχητικά που πετούν στους ευρωπαϊκούς ουρανούς και σε χιλιάδες στρατιώτες που συμμετέχουν σε στρατιωτικά γυμνάσια, προκειμένου να επιδείξουν το αξιόμαχό τους.
  Όπως επισημαίνουν αναλυτές, αυτό που θέλει να δείξει η Μόσχα, είναι ότι η οικονομική ύφεση δεν έχει καμία απολύτως επίπτωση στον εκσυχρονισμό της πολεμικής της μηχανής...
  ΤΟ ΝΕΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ της Ρωσίας, έτσι όπως το περιέγραψε ο Βλαντιμίρ Πούτιν τον περασμένο Δεκέμβριο, θέτει το ΝΑΤΟ  στην κορυφή των εν δυνάμει απειλών. Το Κρεμλίνο θεωρεί επίσης ότι πρέπει να δοθεί μια απάντηση στην εξάπλωση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Στην ουκρανική κρίση η Μόσχα έκανε για πρώτη φορά μια επίδειξη των ικανοτήτων της... (γράφει και άλλα ανάλογα το άρθρο, πλην λόγω χώρου παραλείπονται) 

δοκιμαστικό. λειτουργεί;