Αυτή δεν είναι …τρύπα. Είναι χάος!
Ψάχνονται να βρουν τρόπο να κλείσουν «τρύπα» 11,5+3,5 δις ευρώ. Κι αυτό χωρίς να αυξήσουν τα έσοδα, αλλά μόνο μειώνοντας τα έξοδα. Μα εδώ χρειάζονται θαυματοποιοί, όχι απλά …Στουρνάρια! Οι προθέσεις καλές, το αποτέλεσμα δύσκολο ή μάλλον αδύνατο. Να δούμε…
Δίτροχα: Ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας
Το περιστατικό της δολοφονικής οδήγησης δικύκλου –και μάλιστα μεγάλου κυβισμού- στο κέντρο της Αθήνας, κατά το οποίο εγκληματίας οδηγός, νέος, μόνιμος υπαξ/κός Πολεμ. Ναυτικού, -χωρίς όνομα και φωτογραφία, αφού ο απαράδεκτος νόμος έτσι το θέλει-, αφού πέρασε τρία κόκκινα φανάρια και παρέσυρε έναν ποδηλάτη, έπεσε πάνω σε μητέρα, που κρατούσε από τα χεράκια τα δυο εφτάχρονα, δίδυμα παιδιά της και περνούσε από τη διάβαση, και τους τσάκισε κυριολεκτικά, μόνο σε θαύμα δε οφείλεται το γεγονός ότι επέζησαν (το αγοράκι δεν πέρασε ακόμη τον κίνδυνο) -επέζησαν, αλλά τα πολλαπλά σωματικά και ψυχικά τραύματά τους θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή-, φέρνει για συζήτηση το ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας που αφορά τους κατόχους και χρήστες δικύκλων: Εκτός ελαχίστων, που χρησιμοποιούν τα δίτροχα αυτά σωστά και που έτσι είναι χρήσιμα και οικολογικά –σε σύγκριση με τα αυτοκίνητα- τα περισσότερα είναι όργανα συνεχών τροχαίων παραβάσεων. Για τους δικυκλιστές υπάρχουν ειδικοί κανόνες τροχαίας ή σωστότερα, δεν υπάρχουν κανόνες. Στις πόλεις ελίσσονται μεταξύ των άλλων τροχοφόρων, προσπερνούν από όπου τους βολεύει, κινούνται συνεχώς πάνω στη διπλή γραμμή ή και στην αντίθετη λωρίδα και τελικά, όλοι μαζί, συσσωρεύονται στα φανάρια, μπροστά από τα άλλα οχήματα που περιμένουν και όλοι μαζί ξεκινούν πριν ακόμη ανάψει το πράσινο. Στους επαρχιακούς δρόμους, ιδιαίτερα οι οδηγοί μηχανών μεγάλου κυβισμού, τρέχουν με απίθανες ταχύτητες, προσπερνούν απανωτά τα άλλα οχήματα, μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα, ενώ θεωρούν άγνωστη έννοια την λεγόμενη προτεραιότητα. Παρ’ όλον ότι, ως δίτροχα, έχουν επισφαλή ισορροπία, τρέχουν υπερβολικά και κάθε τροχαίο, που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, είναι μοιραίο.
Όλα αυτά συμβαίνουν υπό την ανοχή της Τροχαίας, της οποίας η παρουσία γενικά περιορίζεται στο στήσιμο του ραντάρ σε ορισμένα, γνωστά σε όλους, σημεία, και στην επιβολή των γνωστών προστίμων. Καμία επίβλεψη, έστω και σπάνια, με μέσα πχ με συμβατικές πινακίδες που θα κινούνται μέσα στην κυκλοφορία, με χρήση οργάνου ταχύτητας κλπ, ώστε ο οδηγός να φοβάται έναν έλεγχο σε οποιοδήποτε σημείο. Τώρα ξέρει τα σημεία ελέγχου –ή ενημερώνεται από το φιλικό αναβόσβημα των φώτων των αντίθετα κινούμενων οχημάτων- προσπερνά αυτά τα σημεία και στη συνέχεια κινείται με βάση την αγωγή, τη συνήθεια και τη νοοτροπία του. Οι δε δικυκλιστές συνεχίζουν τους ελιγμούς και …όποιον πάρει ο χάρος. Στην Αθήνα μια μάνα τραυματίστηκε σοβαρά, τα δυο παιδάκια της είναι θαύμα που κρατήθηκαν στη ζωή. Να σημειώσουμε ακόμη ότι, ενώ στην αρχή η τύχη των παιδιών ήταν πρωτοσέλιδη, στη συνέχεια σχεδόν «θάφτηκε» η είδηση. Να φταίει το γεγονός ότι έγινε γνωστό πως η οικογένεια αυτή είναι πολωνικής καταγωγής; Λέω τώρα, εγώ ο καχύποπτος…
Αθλητισμός: Υπάρχουν και καλές ειδήσεις
Σε μια περίοδο που υπάρχει πλήθος αθλητικά γεγονότα, με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που αρχίζουν τέλος του μήνα στο Λονδίνο, η ελληνική παρουσία είναι από ασήμαντη ως μέτρια. Και όμως, απρόσμενα ίσως, η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από κει που δεν το περιμέναμε: Από την εθνική μας ομάδα νέων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, η οποία έφτασε στον τελικό και έχασε τελικά από την ανώτερη αντίστοιχη ομάδα της Ισπανίας, η οποία κινείται στα χνάρια της ομάδας των μεγάλων που έχει σαρώσει τα πάντα διεθνώς.
Αυτή η ομάδα των νέων, τόσο ως σύνολο, όσο και ως άτομα, έδειξε ότι είναι «χρυσάφι» και ασφαλώς είναι υπόσχεση ότι, μεγαλώνοντας τα παιδιά λίγο ακόμη, θα είναι το νέο πρόσωπο της ομάδας των μεγάλων, που μπορεί να ξαναβρεθεί στον «αφρό» του αθλήματος στην Ευρώπη. Εντύπωση πάντως προκάλεσε η αγνόηση της πορείας των μικρών που, μόνο όταν νίκησαν την Αγγλία και έφτασαν στον τελικό, ξύπνησαν τα αρμόδια κρατικά κανάλια, ώστε να μεταδώσουν τον τελικό. Ως τον ημιτελικό τα έθαψαν τα παιδιά, στον τελικό έτρεξαν να δείξουν παρουσία!
Πάντως, η παρουσία των νέων είναι μια ευχάριστη είδηση και μακάρι να στρέψει τους ελληνικούς συλλόγους στα ελληνόπουλα και όχι στους ξένους, αμφίβολης και συχνά μηδενικής αξίας (θυμάμαι ένα σχόλιο που έγραψα στη στήλη αυτή για μια ομάδα που και οι 11 παίκτες που έπαιξαν, αλλά και οι 3 αναπληρωματικοί, ήταν όλοι ξένοι, και διερωτώμουν ποιας εθνικότητας ομάδα ήταν –ήταν ο ελληνικός «Άρης» τελικά).
Λοιπόν, παπούτσι από τον τόπο σου, τελικά, που …δεν είναι και μπαλωμένο…
