Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

1-12-12 (Εβδομαδιαία)
                Επιτυχία στο Γιούρογκρουπ; Ασφαλώς ναι, αλλά…
  Η πρόσφατη απόφαση του Γιούρογκρουπ στις Βρυξέλλες, είναι αναντίρρητα μια επιτυχία για τη χώρα μας, αν ληφθεί υπόψη τι θα γινόταν αν δεν λαμβάνονταν η απόφαση. Η σίγουρη χρεοκοπία θα ήταν γεγονός, με συνέπειες καταστροφικές, τόσο για τη χώρα όσο και για τον καθένα μας χωριστά (πλην ελαχίστων, οι οποίοι με διάφορους τρόπους, θα ευνοούνταν, όπως συμβαίνει με κάθε καταστροφή –ακόμη και στην Κατοχή, κάποιοι θησαύρισαν).
  Αν λάβουμε υπόψη ότι, τώρα πλέον μπαίνει ως θέμα και αντιμετωπίζεται, όχι μόνο ο προσωρινός δανεισμός της χώρας, αλλά παίρνονται μέτρα για την «βιωσιμότητα του χρέους» και για κάποια δρομολόγηση μείωσης της ύφεσης και δημιουργίας ανάπτυξης, μπορούμε να πούμε ότι είμαστε μπροστά σ’ έναν δρόμο αλλαγής της οικονομικής κρίσης. Φτάνει βέβαια να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, είτε θετικά, συμβάλλοντας στην προσπάθεια, είτε παθητικά, μη προβάλλοντας δηλαδή εμπόδια στην εθνική προσπάθεια. Γιατί υπάρχουν και αυτοί, που θεωρούν την εξέλιξη αυτή καταστροφή. Και όχι μόνο αυτό: Καταβάλλουν έντονες προσπάθειες να αποτρέψουν και να ανατρέψουν αυτή την πορεία, έστω και αν αυτό θα σημάνει άμεση καταστροφή. Μάλιστα, θεωρούν αυτούς που κυβερνούν και αγωνίζονται για τη σωτηρία της χώρας, ως «προδότες και αλήτες» (σικ), και την περίοδο που ζούμε ως «κατοχή». Και όχι μόνο αυτό. Με τέτοια τακτική, ενισχύουν το φαινόμενο του νέου «εθνικού διχασμού», χαρακτηρίζοντας όσους είναι υπέρ της λύσης αυτής ισοτίμως ως προδότες, ενώ οι ίδιοι, είναι οι σωτήρες –σε πλήρη αντιστροφή των όρων και των εννοιών. Και αυτό είναι ίσως το ουσιαστικότερο πρόβλημα της χώρας σήμερα.                       
                      Συνελήφθησαν οι ληστές του Μουσείου Ολυμπίας
  Συγκίνηση, ακόμα και πέραν της Ελλάδας, προκάλεσε πέρσι η μεγάλη ληστεία και κλοπή από το Μουσείο Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, με έφοδο μιας ομάδας αδίστακτων ληστών, 72 αντικειμένων ανεκτίμητης αξίας. Η εξέλιξη της υπόθεσης έδωσε την εντύπωση πως θα έμενε ανεξιχνίαστη, ενώ τα κλοπιμαία ίσως είχαν φυγαδευτεί στο εξωτερικό. Και ξαφνικά έσκασε ευχάριστα η βόμβα: Συνελήφθησαν οι δράστες της θρασείας ληστείας!* Μπράβο. Η Αστυνομία μας συχνά πυκνά παρουσιάζει μικρές και μεγάλες επιτυχίες, σε μια εποχή που η εγκληματικότητα, η ανομία και γενικά η παραβατικότητα έχουν αναχθεί σε μείζον πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αν μάλιστα έλειπαν και κάποιες σοβαρές καταγγελίες για πολύ άσχημη, έως κακουργηματική συμπεριφορά σε βάρος μεταναστών, νόμιμων και παράνομων, η εικόνα της Αστυνομίας μας θα ήταν πολύ καλύτερη.
  * Απίστευτο: Οι δράστες, λένε οι συνήγοροί τους, έκαναν τη ληστεία, αντί να αυκτονήσουν λόγω της οικονομικής κρίσης!  
                 Κλιματική αλλαγή και εξαφάνιση πολιτισμών
   Οι Μάγια δεν είναι ο μόνος γνωστός λαός της Αμερικανικής ηπείρου που ανάπτυξε πολιτισμό, πολύ πριν οι ευρωπαίοι και οι άλλοι λαοί ανακαλύψουν πως, πέραν του Ατλαντικού, υπήρχε ένας άγνωστος κόσμος. Αυτό που είναι ακόμη άγνωστο είναι πώς εξαφανίστηκε ένας ολόκληρος πολιτισμός και σχεδόν ολόκληρος ο λαός που τον δημιούργησε, αφήνοντας έρημες ολόκληρες πολιτείες και λιθόκτιστα κτίσματα εξαιρετικής τέχνης. Τελικά, η υπόθεση ότι παρατεταμένη κλιματική αλλαγή, συγκεκριμένα ξηρασία κοντά δυο αιώνων και αύξηση της θερμοκρασίας, εξαφάνισαν τα νερά ύδρευσης και άρδευσης αυτού του αγροτικού πληθυσμού, με συνέπεια να χαθεί μεγάλο μέρος του και όσοι επέζησαν να μετοικήσουν σε άλλες περιοχές και ο πολιτισμός τους να σβήσει (γύρω στα 950 μ. Χ.). Αυτή η επιστημονική υπόθεση επιβεβαιώθηκε με νεότερες έρευνες που έδειξαν πόσο μια κλιματική αλλαγή μπορεί να έχει δυσμενείς, έως καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή λαών.
  Κάτι ανάλογο, σύμφωνα με άλλες έρευνες, φαίνεται πως είναι η αιτία για τη μυστηριώδη φθορά και την ουσιαστική εξαφάνιση ενός άλλου πολιτισμού και ενός άλλου λαού, του δικού μας Μινωικού πολιτισμού και των Μινωιτών της Κρήτης. Η έως τώρα πλέον σοβαρή και πιθανή υπόθεση ήταν πως για την εγκατάλειψη και φθορά της Κνωσού, αιτία ήταν μια σφοδρή έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, η οποία όντως ήταν από τις καταστροφικότερες ηφαιστειακές εκρήξεις στα ιστορικά χρόνια. Όμως, πρόσφατες έρευνες ξένων πανεπιστημίων, θεωρούν ως η πιθανότερη αιτία της φθοράς του μινωικού πολιτισμού ήταν το …Ελ Νίνιο, αυτό το γνωστό φαινόμενο του μακρινού από την Κρήτη Ατλαντικού ωκεανού. Αυτό το φαινόμενο, λένε οι έρευνες, προκάλεσε πολυετή ανομβρία στην Κρήτη, με αποτέλεσμα ο κόσμος να χαθεί ή να φύγει εκτός Κρήτης, με αποτέλεσμα η ανθούσα επί αιώνες Κνωσός, η Φαιστός και γενικά η Μηνωική Κρήτη να περιπέσει σε φθορά και σε αφάνεια. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η κατά εποχές και για διάφορους λόγους επισυμβαίνουσα κλιματική αλλαγή, είναι δυνατόν να προκαλεί σοβαρά προβλήματα, έως και εξαφάνιση πολιτισμών και λαών. Η ήδη εν εξελίξει κλιματική αλλαγή, τι;    

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

17-11-12 (Εβδομαδιαία)
                                       Τα φέουδα και οι πατρίκιοι
  Έπρεπε λοιπόν να έρθει η επάρατη τρόικα και τα «μνημόνια της καταστροφής», για να πληροφορηθούμε κάποια απίστευτα πράγματα που συνέβαιναν και εν πολλοίς συμβαίνουν ακόμη; Ένα απ’ αυτά τα θαύματα, χάρη στα οποία καταφέραμε να το βουλιάζουμε το καράβι, είναι το καθεστώς διορισμού, υπαλληλικών συνθηκών, μισθοδοσίας και προ παντός, απολαβής απίστευτου εφάπαξ, των υπαλλήλων της Βουλής. Διορίζονται –τουλάχιστον ως το 2009- με απόφαση του Προέδρου της Βουλής, που διόριζε τους δικούς του, τους δικούς του κόμματός του, τους δικούς των πιο πολλών κομμάτων, γενικά ένα ατέλειωτο πλήθος –άπιαστος σ’ αυτό το σπορ αναδείχθηκε ο  Σιούφας, που διόρισε τη μισή Θεσσαλία στη Βουλή. Αυτοί λοιπόν οι προνομιούχοι υπάλληλοι, συχνά χωρίς κανένα πτυχίο, είχαν το αμετάθετο –αφού η Βουλή αποτελεί αυτόνομο Βουλη-σταν, έπαιρναν 16 μισθούς (!) και, όταν με το καλό έβγαιναν στη σύνταξη, έπαιρναν 8πλάσιο (!!) εφάπαξ, απ’ όσα έπαιρνε ένας κοινός θνητός δ. υπάλληλος.
  Όλα αυτά έπρεπε να έρθει η τρόικα για να τα διορθώσει; Και, όταν ο Στουρνάρας πήρε, πολύ σωστά, απόφαση να εξισώσει τους υπαλλήλους της Βουλής με τους άλλους δ. υπαλλήλους, έγινε πραγματικό πραξικόπημα. Στην πιο κρίσιμη φάση της συζήτησης του πρόσφατου πολυνομοσχεδίου, εν ώρα συζήτησής του με τη διαδικασία του κατεπείγοντος (πολύτιμος χρόνος του οποίου είχε σπαταληθεί για μια ανόητη ονομαστική ψηφοφορία), τότε λοιπόν ο Σύλλογος των υπαλλήλων της Βουλής κήρυξε απεργία, προσπαθώντας έτσι να ματαιώσει την ψήφιση του νόμου. Και όχι μόνο αυτό: Σε μια απίστευτη επίδειξη παράβασης καθηκόντων τους, συνδικαλιστές και άλλοι υπάλληλοι ασχημόνησαν σε βάρος δημοσιογράφων, αλλά και βουλευτών και μόλις αποτράπηκε το μπουκάρισμά τους στην αίθουσα της Βουλής για τη βίαιη διακοπή της συνεδρίασης!
  Απίστευτα φαινόμενα μιας απίστευτης εποχής. Και καλά οι υπάλληλοι, πατρίκιοι της δημοσιοϋπαλληλικής ζωής της χώρας, προνομιούχοι ελέω «μπάρμπα στη Βουλή» είναι, απίστευτα προνόμια απολαμβάνουν, δεν δίστασαν να παραβούν καθήκοντα και υπαλληλική ιδιότητα. Όμως, το πιο απίστευτο και το πιο λυπηρό, είναι ότι βρήκαν μέσα στα κόμματα της Βουλής υποστηρικτές και μάλιστα σφοδρούς: Ο ΣΥΡΙΖΑ, που όλους τους δικαιολογεί και σε όλους τάζει τα πάντα –ακόμη και οι δικαστικοί έχουν δίκιο!- έκανε αγώνα υπέρ των υπαλλήλων της Βουλής, υποστηρίζοντας δήθεν το αυτοδιοίκητό της. Ο Λαφαζάνης ωρύονταν –ως συνήθως. Το ίδιο και ο Καμμένος. Κι αυτός ωρύονταν, ως συνήθως κι αυτός. Μέχρι που, χτυπιόταν ο Λαφαζάνης, «πώς θα γίνει ψηφοφορία, αφού οι υπάλληλοι απεργούν;».
  Όλο αυτό το σκηνικό του παραλόγου, μαζί βέβαια με όλα όσα ακούστηκαν στη Βουλή, τόσο κατά τη συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο, όσο και τις επόμενες μέρες για τον προϋπολογισμό, συνθέτουν μια από τις μελανότερες ημέρες του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας μας.
           Προειδοποίηση –και παρότρυνση- για λυντσάρισμα!
  Το ακόμη. ωστόσο, μελανότερο, ήταν η «εκ προμελέτης» απειλή –αλλά και παρότρυνση-, του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στάθη Παναγούλη, πως «αυτοί που ψήφισαν τα μέτρα, θα εύχονται να περάσουν από Ειδικό Δικαστήριο και να μην έχουν την τύχη του πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Λιβύη» -αυτού του δυστυχούς που όχι μόνο λυντσαρίστηκε από «αγανακτισμένους», αλλά οι δολοφόνοι του ασχημονούσαν δημόσια επί του πτώματός του!
  Αυτά είπε, μεταξύ άλλων ηρωικών, ο Στάθης Παναγούλης, που κατέχεται πάντα από το σύνδρομο του επωνύμου του, προσπαθώντας να κάνει κάτι ηρωικό, όπως ο αδελφός του Αλέκος, του οποίου όμως τη μνήμη συνεχώς προσβάλλει. Και καλά αυτός, είπε αυτά, και τα εννοούσε βέβαια. Οι του ΣΥΡΙΖΑ όμως, τι έκαναν; Κατ’ αρχήν τον χειροκρότησαν όλοι οι παρόντες. Κανείς δε βρέθηκε να τον βάλει σε κάποια τάξη, ούτε και ο κοινοβ. εκπρόσωπος του κόμματος. Πολύ αργότερα, όταν η χώρα είχε παγώσει από μια τέτοια απειλή-πρόκληση, το κόμμα –πιο κόμμα, συνισταμένη των ανεξέλεγκτων συνιστωσών- ψέλλισε ότι ο βουλευτής εξέφρασε προσωπικές απόψεις. Ένα σοβαρό κόμμα, και μάλιστα κόμμα εξουσίας όπως προβάλλει, θα έπρεπε να τον διαγράψει πριν κατέβει από το βήμα.
  Άραγε, κατανοούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, προς τα πού εξωθούν τη χώρα; Είναι γνωστό ότι τα επεισόδια σε βάρος υπουργών και βουλευτών, επί ΠΑΣΟΚ, οργανώνονταν από τις διάφορες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ. Και τα «κινήματα» δεν πληρώνω, δεν υπακούω, «αυτή η επένδυση δεν θα γίνει –δες μεταλλεία χρυσού» κλπ. Δεν βλέπουν ότι, έτσι όπως σπρώχνουν πολλοί τα πράγματα, το φάσμα μιας εμφύλιας διαμάχης είναι ορατό; Και αν κάποιοι, και από το αντίθετο άκρο –που είναι έτοιμοι- εφαρμόσουν τις παροτρύνσεις Παναγούλη, τι θα κάνουν; Τέτοια έλλειψη υπευθυνότητας!  

  Επισήμανση: Στο γήπεδο της Τσέλσι στην Αγγλία, ένας φίλαθλος της γηπεδούχου έκανε υβριστικές ρατσιστικές χειρονομίες σε βάρος αντίπαλου έγχρωμου ποδοσφαιριστή. Αποτέλεσμα: Σε λίγο συνελήφθη, παραπέμφθηκε και καταδικάστηκε από το αυτόφωρο σε βαριά ποινή. Αν ήταν εδώ, θα έπαιρνε βραβείο από την ομάδα του. Έχετε αντίρρηση;

          ( Αν υπάρχει πρόβλημα χώρου, παραλείψτε το τελευταίο «επισήμανση»)
24-11-12 (Εβδομαδιαία)
                            Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα και χάνουμε το δάσος;
  Η διαθεσιμότητα και περισσότερο η απόλυση κάποιων υπαλλήλων του δημοσίου –έστω και αν είχαν «τρυπώσει» στο δημόσιο με αναξιοκρατικό τρόπο – είναι σοβαρό πρόβλημα, τόσο για τα θύματα, όσο και για όσους άλλους φοβούνται πως αργότερα μπορεί να έχουν την ίδια τύχη. Όμως, στον ιδ. τομέα, κάθε μήνα χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν με ελάχιστες αμοιβές, έχουν μήνες να πληρωθούν και υπομένουν, με το φόβο ότι διαφορετικά θα βρεθούν στην απέραντη, αλλά και βουβή – λόγω μη δυνατότητας συνδικαλιστικής κάλυψης- τάξη των ανέργων. Γι’ αυτούς ελάχιστοι ασχολούνται. Μήπως, λοιπόν, βλέπουμε τα λίγα δένδρα και χάνουμε το απέραντο δάσος;
                                    Ουδέν κακόν…
  Εικόνες από τα παλιά, μου έφεραν στο νου τα τζάκια που καπνίζουν, ολοένα και περισσότερα, στον Πολύγυρο. Όπως και η ξεχασμένη μυρωδιά του  ξύλου που καίγεται. Αιτία, η στροφή του κόσμου στο ξύλο, και σε άλλες μορφές θέρμανσης, μακράν του πετρελαίου, στις οποίες στρέφεται, λόγω της μεγάλης αύξησης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Ο κόσμος, μέσα σε συνθήκες πανικού, σπεύδει να λύσει το πρόβλημα θέρμανσης, ξαναβάζοντας τις σόμπες και τις μασίνες στα σπίτια –εκεί όπου υπάρχουν ακόμη τα τζάκια και δεν τα χάλασαν οι ιδιοκτήτες, ως περιττά και άχρηστα. Ταυτόχρονα, ανθεί ξαφνικά το εμπόριο διαφόρων θερμαντικών σωμάτων ξύλου, στην κλασική του μορφή ή ως «πέλετ», σε βαθμό μάλιστα ώστε να δημιουργείται πλήρης σύγχυση στον κόσμο, που δεν ξέρει τι να επιλέξει. Όλα παρουσιάζονται ως θαυματουργά. «Με ένα ξύλο κάνει λουτρό όλο το σπίτι», μας έλεγε προχτές μάλλον αφελής κυρία. Με ένα ξύλο, «λουτρό» ένα διαμέρισμα 120 τετραγωνικά! Μάλλον καλός ο πωλητής.
  Προφανώς, πολλοί θα πέφτουν θύματα κατάλληλων πωλητών που προωθούν διάφορες θαυματουργές σόμπες και άλλους μηχανισμούς θέρμανσης. Έτσι, πολλοί θα πληρώσουν ίσως περισσότερα, απ’ όσα θα έδιναν πριν στο πετρέλαιο.
  Οπωσδήποτε, η στροφή σε άλλες μορφές θέρμανσης, πέραν του πετρελαίου, ιδιαίτερα με ανανεώσιμα ξύλα, είναι ευτυχές αποτέλεσμα της αύξησης της τιμής του μη ανανεώσιμου πετρελαίου. «Ουδέν κακόν, άνευ καλού», που έλεγαν οι αρχαίοι. Όμως, επειδή και «ουδέν καλόν άνευ κακού» επίσης, πρέπει να επισημάνω αυτό που συμβαίνει σε ανησυχητικό βαθμό: Η λαθροϋλοτόμηση, τόσο σε δασικά δένδρα, όσο και σε αγροτικές καλλιέργειες, όχι μόνο σε εγκαταλειμμένους ελαιώνες, αλλά συχνά και σε φροντισμένες καλλιέργειες. Τώρα μάλιστα που υπάρχουν τα γρήγορα αλυσοπρίονα και τα 4Χ4 αυτοκίνητα, ούτε καταλαβαίνεις πότε εξαφανίζονται ολόκληρα δένδρα. Πιο πολύ βέβαια τα κομμένα και έτοιμα ξύλα, αν τα έχεις εκτός σπιτιού! Έχω προσωπική πείρα. Γι’ αυτό, φυλάξτε τα ξύλα, στο μπαλκόνι ή και στο …σαλόνι σας, γιατί …πετάνε! Κι αν πετάξουν, μην πάτε καν για καταγγελία. Το πολύ να δώσετε 100 ευρώ για μήνυση, που κι αυτά θα …πετάξουν, χωρίς αποτέλεσμα.
  Είπαμε: «Ουδέν κακόν…», αλλά και «ουδέν καλόν…».    
   Επι-σημάνσεις: Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ: 1. «ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΡΑΥΤΑ»: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον χρυσαυγίτη, ο οποίος κακοποιεί έναν μελαψό μικροπωλητή στη Ραφήνα και στον συνδικαλιστή της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ο οποίος προπηλακίζει τον γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη; Καμία! Η βία είναι φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Οι χθεσινές εικόνες ντροπής έκαναν τον γύρο του κόσμου, διαμορφώνοντας για την Ελλάδα μία εικόνα μίνι Λιβύης, όπου σήμερα οι ξένοι διπλωμάτες και αύριο οι ξένοι τουρίστες καλά θα κάνουν να κλείνονται στο ξενοδοχείο τους! Επειδή όμως η Ελλάδα δεν είναι αυτή που θέλει να παρουσιάζει η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η Αστυνομία οφείλει να αναγνωρίσει και να οδηγήσει πάραυτα ενώπιον της Δικαιοσύνης όσους πρωτοστάτησαν στα θλιβερά επεισόδια (σημ.: και όμως οι δράστες αυτοί βρήκαν υποστήριξη, όχι μόνο από τους συναδέλφους τους, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τους ονομάζει «αγωνιστές» και τους δικαιολογεί απόλυτα! Μάλλον, βρίσκεται πίσω τους.).
  2. «Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ»: « Κατάκτηση για το ελληνικό πανεπιστήμιο αποτελεί η χθεσινή εκλογή του διακεκριμένου καθηγητή του Κέμπριτζ Ρίτσαρντ Χάντερ ως προέδρου του Συμβουλίου Διοίκησης του Αριστοτελείου. Αποτελεί ταυτόχρονα η εκλογή του –όπως και εκείνη σημαντικών ελλήνων καθηγητών του εξωτερικού στο Πανεπιστήμιο Κρήτης –την πρώτη μεγάλη δικαίωση του νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτές οι εξελίξεις θα έπρεπε να οδηγήσουν σε δεύτερες σκέψεις τις ολιγάριθμες ομάδες (και όσους τους υποκινούν) οι οποίες επιχειρούν, συχνά δια της βίας, να εμποδίσουν τις εκλογές στα πανεπιστήμια. Αλλά, βεβαίως, ουδόλως τους πτοούν: οι άνθρωποι κρατούν δέσμιο είτε της ιδεοληψίας τους είτε των συμφερόντων τους το ελληνικό πανεπιστήμιο. Και πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν τον νόμο!».
  …………..
Χρόνη Μίσιο, στο καλό. Έφυγες, Μένει ζωντανή η μνήμη σου και το παράδειγμα της ζωής σου.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

10-11-12(Εβδομαδιαία)
                   Ψηφίζονται τα μέτρα;
  Στη Βουλή, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και όλα μαζί σε ένα άρθρο, ψηφίζονται (;) στη Βουλή τα νέα, επώδυνα, μέτρα, τα οποία επέβαλαν οι δανειστές μας, ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της μεγάλης δόσης του δανείου, χωρίς το οποίο η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Οι εκτιμήσεις είναι ότι τελικά τα μέτρα θα ψηφιστούν, αλλά με απώλειες, ειδικά από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, που τόσο βάρος έχει σηκώσει τρία χρόνια τώρα. Η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε το «στρίβειν δια του ¨παρών¨», θέση κατανοητή, αλλά όχι εύκολα αποδεκτή. Μπήκε η ΔΗΜΑΡ στα δύσκολα, ήξερε τις υποχρεώσεις της χώρας, έπρεπε να κολυμπήσει. Παρά την παραμονή της στην κυβέρνηση, η συνοχή και το κύρος της αποδυναμώνονται.
  Τελικά, ελπίζουμε να φτάσουμε στη δόση του δανείου, να οδεύσουμε μπροστά, με την ελπίδα πως η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της. Κάθε άλλο ενδεχόμενο, θα είναι καταστροφικό.
                       Εκλογές(!) θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ
  Οι ερασιτεχνισμοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι για όσκαρ. Η συνταγή του απλή και …ευχάριστη: καταγγελία του μνημονίου, μονομερής διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, καμιά επιβολή μέτρων, καμιά περικοπή αλλά πρόσθετες παροχές και άλλα τέτοια ταχυδακτυλουργικά και μαγικά –που κάποιοι εμείς, οι αχάριστοι και μαζοχιστές, δεν σπεύδουμε να αποδεχτούμε την πολιτική αυτή και όλοι μαζί προτιμούμε να …αυτοκτονήσουμε!
  Βέβαια, κάποιες στιγμές μερικοί στον ΣΥΡΙΖΑ, αναλογιζόμενοι τι υπόσχονται, εκδηλώνουν κάποιες θέσεις ειλικρίνειας. Ο Α. Αλαβάνος είχε πει προεκλογικά πως καλά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχτεί πως η στρατηγική του οδηγεί στη δραχμή, και αυτή τη δήλωση εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ την έπνιξαν.  Προχτές πάλι ο Π. Λαφαζάνης  ομολόγησε ότι «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε», βλέποντας ρεαλιστικά τι θα μπορούσε να γίνει στην περίπτωση που ο Τσίπρας γινόταν πρωθυπουργός(!) και διάφοροι γύρω του, από τις από δω και από κει συνιστώσες γίνονταν υπουργοί, ενώ τα  κρατικά ταμεία θα ήταν άδεια κλπ. Παγωμάρα από τη δήλωση Λαφαζάνη, που κάθε άλλο παρά μετριοπαθής είναι. Έτσι, για να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ πως είναι έτοιμος να κυβερνήσει, ξαφνικά το μπουμπούνισε: Ζητάμε εκλογές, για να δώσει τη λύση ο λαός! Η λύση που έδωσε ο λαός πριν λίγους μήνες, δυο φορές μάλιστα, δεν ήταν λύση. Θέλουμε νέα λαϊκή ετυμηγορία.
  Αυτοί είναι απίστευτοι ερασιτεχνισμοί. Και όσο γίνονταν από ένα περιθωριακό κόμμα του 3 και 4%, δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Τώρα που γίνεται από ένα κόμμα που ίσως και να κυβερνήσει, έχουν τεράστια σημασία. Λίγη υπευθυνότητα δεν βλάπτει.
        Μήπως πρέπει να προβληματιστούμε και να ανησυχήσουμε περισσότερο;
  Αντιγράφω από καταχώρηση στο Nooz.gr της 5-11ου: « Όταν το σχολείο γέμισε συνθήματα «έξω οι ξένοι» και «αίμα τιμή», δεν τρόμαξα. Εκείνοι τα έγραφαν νύχτα και το επόμενο βράδυ τα σβήναμε εμείς. Ούτε όταν είδα τη σβάστικα στα θρανία τρόμαξα. Ούτε καν όταν άρχισαν να χαιρετούν με το ναζιστικό χαιρετισμό τούς καθηγητές τρόμαξα. Αλλά τώρα που ο φίλος μου αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο γιατί τον έδειραν κι έγραψαν συνθήματα έξω από το σπίτι του, ε, ναι, τώρα έχω τρομάξει…» (Αλέξανδρος, 16 χρονών, μαθητής Λυκείου στο Ν. Ηράκλειο Αττικής).
  Μήπως, ακόμα περισσότερο από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και τα μέτρα που επιφέρει η αντιμετώπισή του, αυτά τα φαινόμενα  φασιστικών εκδηλώσεων, πρέπει να μας ανησυχήσουν περισσότερο; Και να προβληματίσουν όσους παρέχουν, με την ψήφο τους, πολιτική δύναμη και κάλυψη, στους υπεύθυνους αυτών των φαινομένων;
               ΗΠΑ: Ομπάμα και πάλι. Ευτυχώς.
  Μπορεί κάποιος να πει ότι, σιγά τώρα να μην χολοσκάω για το ποιος θα γίνει πρόεδρος στις ΗΠΑ. Άλλωστε, όλοι το ίδιο είναι. Και όμως. Και μας νοιάζει, και δεν είναι όλοι το ίδιο. Βέβαια, ορθώς αποκαλείται ο πρόεδρος των ΗΠΑ «πλανητάρχης» και ασφαλώς ο κάθε πρόεδρος υπηρετεί, πριν απ’ όλα, τα αμερικανικά συμφέροντα, τα οποία επεκτείνονται σε όλο τον πλανήτη –ίσως και πέραν αυτού. Όμως, η διαφορά Ομπάμα –Ρόμνεϊ είναι τεράστια. Όχι μόνο γιατί, κατά τον (δεξιό) «Εκόνομιστ» «ο άνθρωπος δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά», εννοώντας τον Ρόμνεϊ, αλλά γιατί ο ρεμπουπλικάνος υποψήφιος είναι συντηρητικότατος, (δικός του υποψήφιος: Όχι σε έκτρωση γυναίκας, έστω και αν είναι θύμα βιασμού, αφού ο βιασμός ήταν …θέλημα Θεού»!).
  Έτσι, στις ΗΠΑ αποφεύχθηκε το χειρότερο. Έστω και πολύ δύσκολα, ο αμερικανικός λαός έκανε σωστή επιλογή. Το καλύτερο –ή το μη χειρότερο- για όλους μας.
                        Χολομώντας: …αντίδοτο στην κρίση
  Άσχετα με τα οικονομικά και κοινωνικά μας προβλήματα ή, σωστότερα, εξ αιτίας αυτών των προβλημάτων, μια άνοδος ως τον φθινοπωρινό Χολομώντα είναι μια αισθητική απόλαυση, ικανή να εξαφανίσει, έστω και προσωρινά, τις ομίχλες του μυαλού και τις βιοποριστικές μας στεναχώριες. Αποφασίστε το.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

(παρουσίαση του βιβλίου -2 Νοεμβρίου 2012 –Δημοτ. Θέατρο Πολυγύρου)
 (Παρουσιάστηκε την Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου 2012, ανήμερα της επετείου της εκατοντα-ετηρίδας από την απελευθέρωση της Χαλκιδικής, το βιβλίο μου «ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ – Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ 1Ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ (ΤΑΓΜΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ)», ως σχετική με την επέτειο εκδήλωση του Δήμου Πολυγύρου. Η παρουσίαση έγινε από τον δικηγόρο και π. Δήμαρχο Πολυγύρου Νίκο Βασιλάκη και συνοδεύτηκε από αφηγήσεις κειμένων από το βιβλίο (Χαρούλα Όρη και Γιώργος Εμμανουήλ) με συνοδεία μουσικής (Βιολί, Γιάννης Κουσουλάκης, λαούτο, Αντώνης Κωνσταντινίδης και κρητική λύρα, Παντελής Τεραζάκης). Η εκδήλωση έληξε με πολύ καλή εμφάνιση της Μικτής Χορωδίας Πολυγύρου (δ/νση Τατιάνα Σαραφιανού, στο πιάνο Έφη Ψωμαδέλη)
  Το βιβλίο διανέμεται δωρεάν, και αποστέλλεται στα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τους ενεργούς πολιτιστικούς συλλόγους του Νομού και σε άλλους παραλήπτες εκτός νομού. Το παρακάτω κείμενο είναι η γραπτή ομιλία του συγγραφέα, κατατοπιστική για το θέμα γενικότερα, ενώ το βιβλίο θα αναρτηθεί στο διαδίκτυο για να είναι προσβάσιμο σε όσους ενδιαφέρονται)

   «(προσφωνήσεις)
   Κατ’ αρχήν θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή μου αισθήματα συγκίνησης και περηφάνιας, για το γεγονός ότι ζούμε, αυτή τη μέρα και αυτή την ώρα, ένα σημαντικό γεγονός για την τοπική μας ιστορία: Εννοώ τη συμπλήρωση100 χρόνων από την επίσημη απελευθέρωση του τόπου μας, από την απελευθέρωση της Χαλκιδικής. Γιορτάζουμε τα Ελευθέρια του τόπου μας. Πράγματι, ακριβώς πριν 100 χρόνια, -ήταν απόγευμα Παρασκευής και τότε όπως και σήμερα- όταν στον Πολύγυρο έμπαινε, ύστερα από 500 σχεδόν χρόνια τουρκικής κατοχής, τμήμα ελληνικού στρατού που έφερνε «το ελληνικό» στον τόπο μας. Και αυτό το τμήμα ελληνικού στρατού ήταν το 1ο Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών, που είχε διοικητή του τον 46χρονο Ταγματάρχη Γεώργιο Κολοκοτρώνη, τον γιο του Πάνου και εγγονό του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο οποίος Γεώργιος Κολοκοτρώνης, ως Στρατιωτικός Διοικητής Χαλκιδικής, ενεργώντας «εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄», υπογράφει και ανακοινώνει την περίφημη Προκήρυξη, την οποία ακούσατε νωρίτερα από τον Γιώργο (Εμμανουήλ).
  Είναι η Προκήρυξη αυτή η γενέθλιος της ελευθερίας του τόπου μας, η γενέθλιος της ελευθερίας ολόκληρης της Χαλκιδικής, αφού απευθύνεται «προς όλους τους κατοίκους Χαλκιδικής και Αγίου Όρους», και νομίζω ότι επιβάλλεται –έστω και αργά, αλλά με την ευκαιρία του εορτασμού της εκατονταετηρίδας- να αναρτηθεί και να παραμείνει σε όλες τις σχολικές αίθουσες και σε όλα τα δημόσια και δημοτικά καταστήματα του νομού. Ίσως και σε κάποιους ιδιωτικούς χώρους, ανάλογα με τη σημασία που δίδουμε ο καθένας μας στο γεγονός της απελευθέρωσης του τόπου μας. Και μπορεί η απελευθέρωση να ήταν πραγματικά αναίμακτη, αφού όταν έφτασε εδώ ο ελληνικός στρατός οι Τούρκοι είχαν ήδη φύγει, από τις 22 Οκτωβρίου, ύστερα από την επιτυχή δράση των λεγόμενων Προσκόπων και το τέχνασμα του Ειρηναίου, να διευκολύνει την ομαδική αναχώρηση των Τούρκων από τον Πολύγυρο και να μείνει έτσι ο Πολύγυρος ελεύθερος -, αλλά δεν παύει να είναι η επίσημη και συγκλονιστική, από άποψη εθνικής σημασίας, έλευση του ελεύθερου, αλλά μικρού ως τότε, Ελληνικού Βασιλείου στον τόπο μας. Σωστότερα, η ένταξη του τόπου μας στο ελεύθερο Ελληνικό Βασίλειο. Να τονιστεί πως άλλο πράγμα οι πρόσκοποι και άλλο ο επίσημος στρατός. Οι πρόσκοποι, ένοπλοι αντάρτες, με γενικό σχεδιασμό από το εθνικό κέντρο, έδρασαν σε όλο το μήκος του μετώπου και η δράση τους αποσκοπούσε στην υποβοήθηση του έργου του στρατού. Να τονιστεί ακόμη πως οι πρόσκοποι ήταν οι πρώην μακεδονομάχοι, οι οποίοι είχαν αναστείλει τον αγώνα τους μετά την ψευδεπίγραφη επανάσταση των Νεοτούρκων. Για τη δράση των προσκόπων στη Χαλκιδική, ακούσαμε νωρίτερα την Χαρούλα (Όρη) να μας διαβάζει πώς έδρασαν, σύμφωνα με την περιγραφή του Αλεξάκη. Ωστόσο, ίσως θα έπρεπε να τονίσουμε εδώ τη περίπτωση του παπά Δημήτρη Οικονόμου, στην αιματηρή μάχη του Αγίου Προδρόμου, όχι μόνο γιατί έκαψε ο ίδιος το νεότευκτο σπίτι του, όπου είχαν οχυρωθεί οι Τούρκοι, αλλά και για την όλη εθνική του δράση.

  Το γεγονός, της άφιξης δηλαδή εδώ του Τάγματος Κρητών, του Τάγματος Κολοκοτρώνη, όπως έμεινε στην ιστορία, ήταν μια μικρή σελίδα στο μεγάλο έπος των Βαλκανικών Πολέμων. Λιγότερο από μήνα πριν τις 2 Νοεμβρίου, ο ελληνικός στρατός, ξεκινώντας από τα ως τότε ασφυκτικά σύνορα της Μελούνας, έπαιρνε διαδοχικά την Ελασσόνα, το θεωρούμενο άπαρτο Σαραντάπορο, την Κατερίνη, τα Σέρβια, την Κοζάνη, τη Βέροια και στρεφόταν κατά του μεγάλου, του φωτοβόλου στόχου της Θεσσαλονίκης, την οποία ο τουρκικός στρατός στήθηκε στα Γιαννιτσά για να την υπερασπίσει. Όμως, και τα Γιαννιτσά, ύστερα από σκληρό διήμερον αγώνα, 19 και 20 Οκτωβρίου, έπεσαν και ανοίχτηκε πλέον ο δρόμος προς τη βασίλισσα του Θερμαϊκού, την οποία τελικά ο Ταξίν Πασάς αποδέχτηκε να μην υπερασπιστεί δια των όπλων, αλλά να την παραδώσει στον ελευθερωτή ελληνικό στρατό. Αργά το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ημέρας εορτής του πολιούχου της πόλης Αγ. Δημητρίου, υπογράφεται η παράδοση της πόλης, στις 27 μπαίνει το ελληνικό επιτελείο και μικρό τμήμα ελληνικού στρατού, και στις 28 ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος «εν παρελάσει», ενώ στις 29 ο ίδιος συνοδεύει τον Βασιλιά Γεώργιο που μπαίνει στην πόλη, προσυπογράφοντας έτσι την απελευθέρωσή της, και ο βουλγαρικός στρατός, που απέτυχε να φτάσει πρώτος στη Θεσσαλονίκη, παρέμεινε μακριά, -πλην μικρού τμήματος που ο Κωνσταντίνος επέτρεψε να μπει στην πόλη –ως συμμαχικός τότε, που αργότερα εκδιώχτηκε δια των όπλων.

  Στις άμεσες προτεραιότητες του ελληνικού στρατού, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ήταν η κατάληψη όσον το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της ενδοχώρας, αφού και οι σύμμαχοί μας τότε Βούλγαροι ήταν φυσικό να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Έτσι, όσον αφορά στη Χαλκιδική, εκδόθηκαν οι διαταγές, από τις 29 Οκτωβρίου ακόμη, του Γεν. Επιτελείου προς την 7η Μεραρχία και στη συνέχεια, στις 30 Οκτωβρίου, του Μεράρχου της προς το Τάγμα Κρητών του Κολοκοτρώνη, με εντολή  να σπεύσει στη Χαλκιδική, να την καταλάβει εν ονόματι του Βασιλιά, να εγκατασταθεί στον Πολύγυρο και να στείλει από πριν έναν Ουλαμό στο Άγιον Όρος για να το καταλάβει, προλαβαίνοντας τους Βούλγαρους οι οποίοι, για ευνόητους λόγους, ειδικά μετά την απώλεια της κατάληψης της Θεσσαλονίκης, θα ήθελαν να καταλάβουν μια περιοχή με ιδιαίτερο συμβολισμό, όπως ήταν το Όρος. Έτσι, το Τάγμα Κρητών ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη στις 31 του Οκτώβρη και το βράδυ διανυκτερεύει στα Βασιλικά, ενώ το βράδυ της 1ης του Νοέμβρη διανυκτερεύει στη Γαλάτιστα, το πρωί της 2ας Νοεμβρίου ο Κολοκοτρώνης δίνει εντολή στον ανθυπολοχαγό Ιωάννη Αλεξάκη να πάρει έναν Ουλαμό και να σπεύσει προς το Όρος, ενώ ο ίδιος, με το υπόλοιπο Τάγμα οδεύει προς τον Πολύγυρο. Έτσι, αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο Ουλαμός του Αλεξάκη –παρόντος ωστόσο και του Λοχαγού, δ/τή του Λόχου, Λυμπέρη Καλοπόθου- φτάνει στην Αρναία, όπου του γίνεται συγκινητική υποδοχή –θα βρείτε λεπτομέρειες στο βιβλίο-,  ενώ την ίδια ώρα φτάνει στον Πολύγυρο ο Κολοκοτρώνης, όπου και εκδίδει την Προκήρυξη της απελευθέρωσης.
  Δεν έχουν διασωθεί περιγραφές από την άφιξη κα την υποδοχή του ελληνικού στρατού στον Πολύγυρο, ωστόσο μπορούμε με βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι του έγινε θερμή υποδοχή, από το λαό και τις αρχές. Δοξολογία δεν πρέπει να έγινε τότε, αφού ο Μητροπολίτης Ειρηναίος συνάντησε το Τάγμα στον μεταξύ Γαλάτιστας –Βασιλικών δρόμο, πηγαίνοντας προς τη Θεσσαλονίκη, όπου κατευθύνεται και ο Ιερισσού και Αγίου Όρους Σωκράτης. Είναι φυσικό, η απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη να είναι το κέντρο του ενδιαφέροντος και των εξελίξεων.
  Τις διαταγές οι οποίες έφεραν το Τάγμα στο Πολύγυρο, ακούσατε επίσης από τον Γιώργο. Αποδεικνύουν οι διαταγές αυτές το άμεσο ενδιαφέρον του Γεν. Στρατηγείου για την επέκταση της κατάληψης της ενδοχώρας, μέσα στην οποία ξεχωριστή θέση κατέχει η Χαλκιδική.

  Όμως εδώ επιβάλλεται, νομίζω, να πούμε δυο λόγια για τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο στα γεγονότα της 2ας Νοεμβρίου 1912 και μετέπειτα. Πρώτα επιβάλλεται να μιλήσουμε για τον Δ/τή του Τάγματος Γεώργιο Κολοκοτρώνη, τον εγγονό, όπως είπαμε του πολέμαρχου του 21 Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ήταν, ο Γ. Κ., ένας σπουδαίος πατριώτης. Δεν ήταν άνθρωπος των σαλονιών και των επιδείξεων. Νεαρός ανθυπολοχαγός ακόμη πήρε μέρος, ως εθελοντής, στην τελευταία επανάσταση της Κρήτης, του 1896-98, όπου μάλιστα, κατά απίστευτη σύμπτωση, βρέθηκε στον Ζαρό, γενέτειρα του μεγάλου οπλαρχηγού Δημ. Τσικριτσή –αλλά και του ομιλούντος- και μίλησε στην 2η(!) κηδεία του οπλαρχηγού (σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στο Παράρτημα του βιβλίου). Επίσης, ο Γ. Κολοκοτρώνης, αργότερα, στις αρχές του 2004, μαζί με τον Παύλο Μελά, και δυο ακόμη αξ/κούς του ελληνικού στρατού, μπαίνουν στη Μακεδονία σε εκτέλεση ειδικής αποστολής, για την οποία περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε επίσης στο Παράρτημα του βιβλίου. Αυτός ο Γ. Κολοκοτρώνης, όταν αρχίζουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και αρχίζει να συγκροτείται στην Αθήνα το Σύνταγμα Κρητών, ζητά να αναλάβει ένα Τάγμα του, ως γνώστης της νοοτροπίας και της ψυχοσύνθεσης των Κρητικών, μάλιστα κάπου αναφέρεται ότι είχε «κρητικοποιηθεί», σε μια φάση δε της μάχης του Λαχανά, οδηγώντας με έφοδο το Τάγμα, τραγουδά τον εθνικό ύμνο της Κρήτης –της περιόδου της Αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας- «από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη, τα βαριά της τα σίδερα σπα…». Αυτός βέβαια ο σπουδαίος και ηρωικός Ταγματάρχης Γ. Κολοκοτρώνης σκοτώνεται στις 12 Ιουλίου 1913 στις προ της Τζουμαγιάς σκληρές αλλά και νικηφόρες μάχες, όπου το Τάγμα Κρητών ανδραγαθεί και χαρακτηρίζεται τελικά ως ένα από τα ηρωικότερα τάγματα του ελληνικού στρατού. Νωρίτερα έχουν σκοτωθεί, στο Λαχανά, οι λοχαγοί του Τάγματος Καλοπ. Λυμπέρης, Ι. Ζητουνιάτης, ο Γ. Παπαδόπουλος στη μάχη του Κλειδίου, ενώ ο λοχαγός Γ. Αλεξάνδρου τραυματίστηκε σοβαρά στον Λαχανά. Χαρακτηριστικό ότι όλοι αυτοί είχαν υπηρετήσει στην ονομαστή Κρητική Πολιτοφυλακή, η οποία ήταν ουσιαστικά τακτικός στρατός της Κρητικής Πολιτείας. Τα σημειώνω αυτά, γιατί κάπου λέχτηκε πως το Τάγμα Κολοκοτρώνη έκανε μόνο περιοδείες στη Χαλκιδική και χορούς στα χοροστάσια.

  Ένα άλλο πρόσωπο, μικρότερου στρατιωτικού βαθμού τότε, αλλά σημαντικής προσφοράς, ήταν ο Ιωάννης Σωτ. Αλεξάκης. Ήταν μόλις δυο μηνών ανθυπολοχαγός, όμως η όλη συμπεριφορά και δράση του, τότε και αργότερα, ήταν πολύ αξιόλογη. Τραυματίστηκε ελαφρά στον Λαχανά και βαρύτατα στην Τζουμαγιά, σ’ αυτό το σφαγείο, όπου ο Αλεξάκης, δ/τής Λόχου πλέον –μετά την απώλεια του Λυμπέρη- καταλαμβάνει πρώτος την περίφημη και αιματοβαμμένη κορυφή 1378, την Αρισβάνιτσα όπως λεγόταν. Ένα απόσπασμα από την περιγραφή του τραυματισμού του μας διάβασε νωρίτερα η Χαρούλα, ενώ ο τραυματισμός του Αλεξάκη αποδείχθηκε τελικά ίσως σωτήριος γι’ αυτόν, αφού διαφορετικά, μάλλον θα έμενε κι αυτός στις δασώδεις πλαγιές της φοβερής αυτής βουνοκορφής. Αυτός ο Αλεξάκης, αφού επιβίωσε των πολέμων του 12-13, παίρνει μέρος σε όλους τους μετέπειτα πολέμους, τραυματίζεται στον Σκρα και στον Σαγγάριο, ανδραγαθεί πολλές φορές, γίνεται Αντιστράτηγος το 1936 και στη Μάχη της Κρήτης είναι Στρατιωτικός δ/τής Κρήτης. Γράφω σχετικά στον πρόλογο. Περισσότερα για το βιογραφικό του, επίσης στο Παράρτημα του βιβλίου. Όμως, μια προσφορά του Αλεξάκη, ανεκτίμητη όπως αποδεικνύεται τελικά, είναι η καταγραφή σημειώσεων σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και η συγγραφή αργότερα ενός πολύτιμου συγγράμματος, υπό τον τίτλο «ΠΟΛΕΜΙΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ –ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912 -1913, και ΤΟ 1Ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ (ΤΑΓΜΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ), 1.452 πυκνογραμμένων σελίδων. Αυτό είναι ένα από τα 29 βιβλία που εξέδωσε ο Αλεξάκης (και τα 12 ακόμη που έμειναν ανέκδοτα), πράγμα που τον αναδεικνύει επίσης ως σπουδαίο πνευματικόν άνθρωπο. Αυτό το δίτομο έργο, το οποίο, ειδικά για τον τόπο μας, αποτελεί το μοναδικό ολοκληρωμένο γραπτό ντοκουμέντο, για τα γεγονότα και τα πρόσωπα της εποχής, είναι ασφαλώς σπουδαία προσφορά και ήταν για μένα, όχι μόνο το έναυσμα, αλλά ουσιαστικά, όπως θα δείτε, στο δικό μου βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα ενώπιόν σας, παραθέτω πλήθος επιλογές από το έργο αυτό, με πλήρη σεβασμό στη γλώσσα αλλά και στις επισημάνσεις του συγγραφέα,  όσες νομίζω πως έχουν ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου μας και για τους σύγχρονους αναγνώστες. Και αυτό το έργο, ο ίδιο ο Αλεξάκης, γέρων 86 πλέον χρόνων, περιόδευε τις περιοχές στις οποίες αναφέρεται και ταπεινά προσέφερε, δωρεάν φυσικά, το βιβλίο του (επίδειξη του βιβλίου και αναφορά στο ιστορικό της παράδοσής του στο σχολείο του Πολυγύρου). Παρακαλώ διαβάστε σχετικά στον πρόλογο και κατανοείστε την δήλωσή μου για πλήρη σεβασμό και εκτίμηση στο νεαρό ανθυπολοχαγό του 1912 που αισθάνεται, και δικαίως, ελευθερωτής του τόπου, και θεωρεί ότι και η φύση, άνθη, πουλιά και ζώα, μετέχουν στη χαρά της απελευθέρωσης του τόπου μας. Καμιά περιγραφή του δεν είναι υπερβολική, αν ιδωθεί κάτω από τις συνθήκες που γράφηκαν οι περιγραφές που κάνει.

  Είναι απαραίτητο επίσης να επισημάνω τις πολλές αναφορές του Αλεξάκη τόσο στα ομηρικά έπη, ιδιαίτερα στην Ιλιάδα, όπως και στα δημώδη κρητικά ποιήματα, μάλιστα δε στα δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα της Κρήτης, τις γνωστές μαντινάδες, οι οποίες είναι ένας τρόπος έκφρασης των Κρητικών διαχρονικά, μάλιστα δε ο ίδιος παραθέτει πολλά δικά του αυτοσχέδια δίστιχα και άλλα ποιήματα. Συχνή είναι επίσης η αναφορά του στο μεγάλο επικολυρικό στιχούργημα (πάνω από 10 χιλιάδες δεκαπεντασύλλαβους στίχους) της Κρήτης, τον Ερωτόκριτο, μέσα από τον οποίο εξέφραζαν και εκφράζουν και σήμερα τα αισθήματα παλικαριάς και ηρωισμού, όπως και τα αισθήματα πίστης και αγάπης, οι Κρητικοί. Είναι το πλέον διαδομένο ογκώδες ποίημα, ολόκληρο βιβλίο, που τραγουδιέται πάντοτε στην Κρήτη, και για το οποίο παραθέτουμε κάποια στοιχεία στο Παράρτημα και λίγους στίχους του, όπως και την ωραία μελωδία του, που θα ακούσουμε σε λίγο από τον Παντελή (Τεραζάκη), τον οποίο προκαταβολικά ευχαριστώ.

  Ίσως κάποιος θα αναρωτηθεί, γιατί γίνεται ειδική αναφορά στο Τάγμα Κρητών, και μπορεί να υποθέσει ότι αυτό γίνεται εκ μέρους μου λόγω της κρητικής καταγωγής μου. Όμως, αν και το Τάγμα αυτό ήταν δημιούργημα της μεγαλειώδους επιστράτευσης του Σεπτέμβρη του 1912, η οποία για την Κρήτη ήταν αληθινός συναγερμός –αφού σήμαινε την επιτέλους ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα∙ αν και, κατά τύχην φυσικά, ήταν το Τάγμα που έφερε την απελευθέρωση στη Χαλκιδική∙ αν και ήταν το Τάγμα του Αλεξάκη, ο οποίος μας άφησε και την πολύτιμη αφήγησή του για τη δράση του∙ αν και αποδείχτηκε, στον δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο, όπου βρέθηκε στα πιο καυτά σημεία του μετώπου, ως ένα από τα πιο ηρωικά τάγματα του ελληνικού στρατού, μάλλον για όλα τα παραπάνω, αλλά πιο πολύ γιατί είναι μια μονάδα του στρατού μας, που μετέχει στους Βαλκανικούς Πολέμους, που αγωνίζεται με ηρωισμό, που χάνει όχι μόνο τον διοικητή του Γεώργιο Κολοκοτρώνη και όλους σχεδόν τους αξιωματικούς του, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των ανδρών του, (αφού από τους χίλιους  άνδρες του τού έμειναν πενήντα μόνο ετοιμοπόλεμοι, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία που παραθέτει  ο Αλεξάκης στο βιβλίο του και εγώ στο δικό μου –σελ. 202), αν κάνουμε αναγωγή του Τάγματος στο σύνολο του στρατεύματος, είναι ένας τρόπος να γνωρίσουμε από κοντά τον υπέροχο στρατό μας, που διπλασίασε την Ελλάδα το 12-13.
 
  Αυτή η όλη εξιστόρηση των Βαλκανικών Πολέμων, της απελευθέρωσης της Χαλκιδικής, αλλά κυρίως της μεγάλης Θεσσαλονίκης μας και βέβαια η απελευθέρωση της Μακεδονίας μας ολόκληρης από την σχεδόν 500 χρόνων δουλεία στους Τούρκους, και η τελική εκδίωξη των νέων επίδοξων κατακτητών, των Βουλγάρων, (οι οποίοι, αν και έχασαν τη Θεσσαλονίκη, αγωνίζονταν τουλάχιστον για την Καβάλα, τις Σέρρες, τη Δράμα  και εξής, με στόχο να θέσουν τα όρια όχι ανατολικότερα του Στρυμώνα), αυτοί οι αγώνες, όπως καταγράφονται, με επιλογή αποσπασμάτων στο βιβλίο της βραδιάς, είναι εξαιρετικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Μερικά πράγματα ίσως φαίνονται απλά και αυτονόητα σήμερα, εκατό χρόνια μετά, όμως δεν ήταν καθόλου εύκολα τότε και μάλλον ήταν ένα θαύμα ο αγώνας της Ελλάδας και το τελικό αποτέλεσμα αυτού του αγώνα . Η Ελλάδα της Μελούνας έφτασε ως το Νέστο και αργότερα ως τον Έβρο. Και μπορεί να χάθηκε η Β. Ήπειρος –στο βιβλίο θα βρείτε ειδικές αναφορές, όπως και την παρουσία εκεί των άλλων ταγμάτων του Συντάγματος Κρητών- όπως μπορεί η παρουσία του ελληνικού στρατού αργότερα  στη Μικρασία, να κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή, ωστόσο εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τις επιτυχίες ως αποτέλεσμα της ομόνοιας των Ελλήνων και το αντίθετο. Και ίσως αυτό θα πρέπει να είναι το κορυφαίο συμπέρασμα της συνάντησής μας εδώ: Μονοιασμένοι πάμε μπροστά, διχασμένοι πάμε πίσω. Και κυρίαρχο αίσθημα, πολύ συχνά παρεξηγημένο στις μέρες μας, πρέπει να είναι το πάντα σημαντικό και πάντα επίκαιρο αίσθημα του πατριωτισμού. Όχι βέβαια του εμπαθούς εθνικισμού, αλλά του γνήσιου πατριωτισμού, ο οποίος αποτελεί τη μέγιστη ίσως αρετή, που πρέπει να μας διακρίνει πάντοτε, όχι μόνο σε καιρούς πολέμου, αλλά και σε καιρούς ειρήνης. «Μητρός και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον σεμνότερον και αγιώτερον, εστίν η Πατρίς», μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας.

  Τελικά, μ’ όλα αυτά, μάλλον δεν απέφυγα να ξαναγίνω δάσκαλος, ιδιότητα άλλωστε που ποτέ δεν την χάνει κανείς, όταν μάλιστα έχει περάσει πάνω από 30 χρόνια στη σχολική τάξη. Και βέβαια, όλη η προσπάθεια της γραφής και παρουσίασης του βιβλίου ενώπιόν σας, ως συμβολή στον εορτασμό του τόπου μας, ιδιαίτερα της πρωτεύουσας του νομού μας, η οποία σεμνύνεται για την ιστορία και τους αγώνες της, όλη αυτή η προσπάθεια είναι για μένα μια ικανοποίηση και χαίρομαι με την ελπίδα ότι και πολλοί από σας συμμερίζεσθε τα αισθήματά μου αυτά. Σε κάθε περίπτωση, αφού πρώτα ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν, με οποιονδήποτε τρόπο στην γραφή, έκδοση και παρουσίαση απόψε του βιβλίου, ξεχωριστά βέβαια τον κ. Νίκο Βασιλάκη –με τον οποίο φυσικά έχουμε συνεργαστεί και σε άλλους χώρους-, για την πρωτότυπη και πολή καλή παρουσίαση, τον ακούραστο Γιώργο Διαμαντουλάκη, που πάντα υπερβαίνει τις υπαλληλικές του υποχρεώσεις, τη χορωδία μας –που θα ακούσουμε στη συνέχεια, υπό τη δ/νση της κ. Σαραφιανού-, τους μουσικούς μας, την  Έφη, τον Αντώνη, τον Γιάννη, και τον Παντελή, αλλά και τους αφηγητές, το Γιώργο και τη Χαρούλα, τελικά ευχαριστώ θερμά όλους για την παρουσία σας εδώ απόψε. Με την παρουσία σας τιμάτε το ιστορικό γεγονός της απελευθέρωσης του τόπου μας και όσους συνετέλεσαν ώστε να ξεκινήσουν από τότε 100 χρόνια ελεύθερου βίου του τόπου μας, που συμπληρώνονται απόψε. Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ.

  Και τώρα, να ακούσουμε από τον Παντελή λίγους στίχους και την πασίγνωστη μελωδία από τον Ερωτόκριτο, στίχοι που είχαν ακουστεί και πριν 100 χρόνια από τους άνδρες του Τάγματος Κρητών, μαζί βέβαια και με άλλους ρυθμούς κρητικής μουσικής, που ακουγόταν τότε, όπως αναφέρει πολλές φορές ο Αλεξάκης, όχι μόνο στα χοροτάσια, αλλά ακόμη και στις «ωρίες στάσεις» του μετακινούμενου τάγματος. Τέσσερις λύρες είχαν ισάριθμοι λυράρηδες στο Τάγμα. Εδώ έχουμε μόνον τη λύρα του Παντελή, τον οποίο και πάλιν ευχαριστώ. Παντελή…»    
              
3-11-12 (Εβδομαδιαία)
                      Μέτρα: Το πακέτο έκλεισε, απομένει η ψήφιση
  Τελικά, ύστερα από μακρά και δύσκολη διαπραγμάτευση, με αρκετές βελτιώσεις από τις αρχικές θέσεις των δανειστών μας, η διαπραγμάτευση έληξε και ο Στουρνάρας, με το τελικό πακέτο στη βαλίτσα του, πηγαίνει στις Βρυξέλλες, για να αποσπάσει το τελικό οκ για τη μεγάλη δόση, χωρίς την οποία η Ελλάδα χρεοκοπεί, ίσως και αποθνήσκει.
  Βέβαια, απομένει τα μέτρα αυτά να ψηφιστούν από τη Βουλή, πράγμα δύσκολο για τον κάθε βουλευτή –όπως ήταν δύσκολο και για τις ηγεσίες των κομμάτων να τα αποδεχτούν. Αυτή η διαδικασία της ψήφισης, θα έχει βέβαια τα θύματά της, ελπίζουμε ωστόσο να μην τεθεί σε δοκιμασία η τρικομματική κυβέρνηση, απαραίτητη σήμερα όσο ποτέ για την επιβίωση της χώρας. Γιατί, μια κατάρρευση της κυβέρνησης συνεργασίας, θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, στις οποίες τα εντός και εκτός Βουλής άκρα, διογκωμένα από τον αυξανόμενο λαϊκισμό τους, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν τη χώρα ακόμη και σε εμφύλια κατάσταση, οπωσδήποτε σε καταστροφή.
  Αυτό οφείλουν να δουν τα κυβερνητικά κόμματα, όσο και αν είναι δύσκολο, ιδιαίτερα για την ΔΗΜΑΡ, που έχει μπροστά της την κόκκινη γραμμή των εργασιακών, την οποία χάραξε η ίδια. Είναι όντως σε δύσκολη θέση η ΔΗΜΑΡ, της οποίας ωστόσο η συμβολή στη στήριξη της κυβέρνησης είναι ιδιαίτερα σημαντική χωρίς να υποτιμούνται οι δυσκολίες και των άλλων κομμάτων. 
                     Τσίπρας: Έχετε όλοι δίκιο. Ακόμη και οι δικαστικοί
  Στον απίστευτο λαϊκισμό, στον οποίο έχει επιδοθεί ο κ. Τσίπρας, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των δικαστικών. Ναι, και αυτοί έχουν δίκιο. Μπορεί βέβαια να τους έκοψαν αρκετά, αλλά έπαιρναν τόσα πολλά –και μάλιστα καθόριζαν τις αμοιβές τους με …δικές τους αποφάσεις!-, ώστε και μετά τις περικοπές να αμείβονται πολύ ικανοποιητικά, τουλάχιστον συγκριτικά με τους δ. υπαλλήλους. Βέβαια, οι ίδιοι οδύρονται γιατί θα «υπαλληλοποιηθούν», ως εάν η ιδιότητα του δ. υπαλλήλου είναι κατάντια. Ακούς, λοιπόν, τους εκπροσώπους τους, εσύ ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος και ο χαμηλοσυνταξιούχος, να ισχυρίζονται ότι θα καταλήξουν να αγοράζουν τα …ληγμένα στα σούπερ μάρκετ, και εξεγείρεσαι πραγματικά. Λες και δεν είμαστε όλοι μέλη της ίδιας κοινωνίας και κάτοικοι της ίδιας πατρίδας, μέσα στην οποία η διάκριση σε πατρίκιους και πληβείους είναι απαράδεκτη. Και, όταν βλέπεις πολιτικούς, όπως τον Τσίπρα, αντί να κρατά αποστάσεις από τα αιτήματα κάποιων, να τα υιοθετεί όλα, ακόμη και όταν τα μέτρα, οδυνηρά για κάποιους προνομιούχους, αλλά να αποκαθιστούν κάποιες κραυγαλέες αδικίες, όλοι λοιπόν να έχουν δίκιο, φτάνει να τάσσονται στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ! Και καλά αυτός. Όμως, όσοι τον (υπο)στηρίζουν, αποδέχονται αυτή την πολιτική τού όλοι έχουν δίκιο, φτάνει να είναι αντικυβερνητικοί, φτάνει να μας στηρίζουν, για να πάρουμε την εξουσία και μετά «γαία πυρί μειχθήτω». Δείγματα των καιρών όλα αυτά, αλλά και απόδειξη της έλλειψης υπευθυνότητας απ’ αυτούς που πριν απ’ όλα πρέπει να δείχνουν υπευθυνότητα και να λένε και κάποιο όχι, όταν αυτό είναι προς το συμφέρον της πατρίδας –για την οποία όλοι, και ιδιαίτερα οι «ταγοί», οφείλουμε να εργαζόμαστε.   
           Παρέλαση σχολείων Ν. Μουδανιών: Μια ευπρόσωπη παρουσία
  Βρέθηκα προχτές στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου στα Ν. Μουδανιά. Έχοντας μια μακρά πείρα –λόγω επαγγέλματος- από τέτοιους εορτασμούς, αλλά και με τη διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια, πολλά παιδιά, ιδιαίτερα τα μεγάλα, βλέπουν το θέμα με διάθεση «χαβαλέ», πιο πολύ όμως ζώντας τα τελευταία 2-3 χρόνια, πολλές ασυνήθιστες, μάλλον άπρεπες συμπεριφορές, είτε των παιδιών που παρελαύνουν, είτε του κόσμου έξω απ’ αυτές, φοβόμουν μήπως γίνει και στα Μουδανιά κάτι ανάλογο. Μούντζες, γροθιές, γύρισμα της κεφαλής ανάποδα ή και προβολή …των οπισθίων προς τους επισήμους όπως γίνεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, υπό την ανοχή ή μάλλον την καθοδήγηση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών, ήταν φόβοι που, τουλάχιστον εμένα, με είχαν και με έχουν πολύ προβληματίσει. Πιο πολύ βέβαια η ανάμνηση της περσινής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, που τελικά ματαιώθηκε, μου ήταν μια ανάμνηση που ευχόμουν να μην ξανασυμβεί.
  Όμως, στα Ν. Μουδανιά τουλάχιστον, δεν συνέβη τίποτα απ’ αυτά. Και όχι μόνο αυτό. Όλα τα σχολεία είχαν μια ωραία εμφάνιση. Τόσο στις στολές, όσο και στο παράστημα και στον βηματισμό, η παρουσία των σχολείων ήταν ανάλογη με τη σημασία και την αξία της ημέρας. Και η εμφάνιση αυτή των σχολείων, ικανοποίησε τόσο τους γονείς (και τους …παππούδες βέβαια), όσο και έναν άσχετο και ξένο παρατηρητή. Και τελικό συμπέρασμα: Άφετε τα παιδία να παρελαύνουν τέτοιες μέρες. Άφετε και τους μεγάλους να χαίρονται που τα βλέπουν. Όλα τα άλλα είναι για άλλους τόπους και για άλλες ώρες.