κείμενο Σαββάτου 17-03-12

17-03-12 (Εβδομαδιαία)

              Θα φοβόμαστε να γιορτάσουμε τις εθνικές μας επετείους;

  Πολλά πράγματα έχουν ξεφύγει τελευταία στη χώρα μας. Έχω ξαναγράψει πως ζούμε στην εποχή των ακραίων και επικίνδυνων «δυναμικών μειοψηφιών», οι οποίες, εκμεταλλευόμενες τις αδυναμίες της δημοκρατίας, προβαίνουν σε απαράδεκτες, λόγω και έργω, επιθέσεις εναντίον πολιτικών και άλλων επισήμων προσώπων, αλλά και εθνικών συμβόλων, σε βαθμό ώστε να καταρρακώνεται κάθε στοιχειώδης έννοια σεβασμού σε σύμβολα, πρόσωπα και ιδέες, τις οποίες οφείλουμε στοιχειωδώς να σεβόμαστε ή που, τέλος πάντων, η πλειοψηφία του κόσμου σέβεται και τιμά. Η περίπτωση της ιδιαίτερης σημασίας στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβρη, που ματαιώθηκε και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδοκιμάστηκε, είναι όχι μόνο θλιβερό γεγονός, αλλά και επικίνδυνο. Δηλαδή, ποιος κανόνας της Δημοκρατίας δίνει, και σε ποιους, το δικαίωμα να παρανομούν, να προσβάλλουν και να αυτοδικούν, έστω και αν οι αποδοκιμάζοντες είναι ελάχιστη μειοψηφία, μπροστά στο πλήθος όλων των άλλων, οι οποίοι έχουν άλλη άποψη και πιστεύουν πως η κοινωνία πρέπει να κινείται και να λειτουργεί με άλλους κανόνες και αρχές.

  Τέτοιες εκδηλώσεις, αλλού περισσότερο ή λιγότερο ακραίες, έχουν συμβεί και συμβαίνουν παντού στη χώρα, ακόμη και στο εξωτερικό, πράγμα που δείχνει πως  το θέμα είναι σοβαρό και επικίνδυνο. Η αυθαιρεσία και αυτοδικία τείνει να γίνει νόμος, σε βάρος του πλήθους των συνειδητών πολιτών.

  Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και εγώ είχα τη γνώμη να μη γίνουν παρελάσεις στις 25 Μαρτίου. Προκειμένου, σκεφτόμουν, να βλέπω να διασύρονται τα σύμβολα και οι θεσμοί, καλύτερα να μη γίνει παρέλαση –μήπως μάλιστα θα έπρεπε, με την ευκαιρία, να συζητηθεί σοβαρά η ολική κατάργηση των παρελάσεων; Ωστόσο, συμφωνώ πλέον με την κυβερνητική απόφαση, όχι μόνο να γίνουν κανονικά οι παρελάσεις, αλλά όλα τα κυβερνητικά πρόσωπα να παραστούν. Αυτό είναι σωστό. Δε γίνεται, κάτω από την απαράδεκτη πίεση των όποιων –αλήθεια ποιοι είναι αυτοί; και τι επιδιώκουν; να καταλύσουν τη δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας μας;-, δε γίνεται να υποχωρήσει η οργανωμένη πολιτεία, αλλά και η πλειοψηφία του κόσμου που άλλα πιστεύει και που δεν θα πάψει να τα πιστεύει, επειδή κάποιοι, με αδιευκρίνιστους σκοπούς, άλλα επιδιώκουν.

     Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παίρνει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ

  Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, που φεύγει κατά τρόπο που ασφαλώς τον αδικεί, τόσο από την πρωθυπουργία, όσο και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έρχεται η ώρα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το ΠΑΣΟΚ, αν δεν είχε έναν Βενιζέλο, θα έπρεπε να ψάξει να τον βρει. Το κόμμα είναι κυριολεκτικά στο ναδίρ και δεν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν –ή μάλλον εύχονται – τη διάλυσή του. Έτσι, παρά τις αδικαιολόγητες αντιρρήσεις ορισμένων, τηρήθηκε το Καταστατικό και αύριο Κυριακή τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, πολλά ή λίγα, θα εγκαταστήσουν και τυπικά τον Βαγγέλη στην Ιπποκράτους, αναθέτοντάς του ταυτόχρονα και το πολύ βαρύ έργο να βγάλει το κόμμα από τα μονοψήφια (!) ποσοστά του, να το σπρώξει ψηλά, να συσπειρώσει τον κόσμο του, να συναγωνιστεί τον Σαμαρά που πέρασε «αβρόχοις ποσίν» την περίοδο των μνημονίων –ενώ εκπροσωπεί το πλέον υπεύθυνο για τα χάλια της οικονομίας κόμμα- και να ξαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στο ύψος και στην αξιοπιστία που του ανήκει. Δύσκολο έργο, αλλά ο Βαγγέλης είναι για τα δύσκολα, όπως απέδειξε τους τελευταίους μήνες με το επιτυχημένο έργο του στο υπουργείο –λαιμητόμο, αυτό των Οικονομικών.

                      «Δώστε μου αυτοδυναμία να σώσω την Ελλάδα!»

  Βάζοντας το δίλημμα πως κυβερνήσεις συνεργασίας δε μπορούν να κυβερνήσουν, ο κ. Σαμαράς άρχισε να μας βάζει στο δίλημμα: Δώστε μου αυτοδυναμία, -αφού την πρώτη θέση τη θεωρεί σίγουρη – και προφανώς βιάζεται πολύ. Κατατρυχόμενος από το σύνδρομο της πρωθυπουργοποίησης, ακόμα και στις σημερινές πρωθυπουργοκτόνες εποχές, εξορκίζει τη μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και περίπου απαιτεί αυτοδυναμία. Αντώνιε, όπως έκανες στροφή 180 μοίρες και έγινες μνημονιακός, έτσι πιθανότατα θα ψάχνεις δεκανίκι μετά τις εκλογές. Μην αποκηρύσσεις λοιπόν συνεργασίες. Οι καιροί είναι, όχι απλά δύσκολοι, αλλά θανατηφόροι. Πρόσεχε. 

             Είχε δίκιο ο Πάγκαλος: Όλοι μαζί τα φάγαμε!

  Όργια στο ΙΚΑ Καλλιθέας –και όχι μόνο. Μαφίες, με πρωταγωνιστές υπαλλήλους, μοίραζαν επιδόματα με απίστευτη κυνικότητα. Πολλαπλά επιδόματα τοκετού σε άτεκνες ή και σε άνδρες, στο σόι ολόκληρο, στους κουμπάρους. Εκατομμύρια ευρώ, βίλες, αυτοκίνητα, σε βάρος ιδρύματος που εισπράττει τεράστια ποσά και όλο παθητικό έχει. Αλλά πώς να μην έχει, όταν τόσα κοράκια το κρεουργούν; Από την άλλη, δεκάδες χιλιάδες ζωντανοί και πεθαμένοι έπαιρναν συντάξεις «μαϊμούδες». Όλοι μαζί τα φάγαμε, όπως είπε ο Πάγκαλος. Και πέσαμε όλοι να …τον φάμε.