Τρίτη 30 Ιουλίου 2013


                 Το χρονικό μιας τραγωδίας
  Επίκαιρο, αφού συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από τον Ιούλιο του 1974, είναι το "ποιητικό" δημιούργημά μου "Το χρονικό μιας τραγωδίας". Αντί άλλου εισαγωγικού, παραθέτω τον "πρόλογο" της πρώτης, -πολυγραφημένης- "έκδοσής" του. Έγραφα:

                       Π ρ ό λ ο γ ο ς
   Αναγνώστη
  Είναι στιγμές που η ψυχή του ανθρώπου φουσκώνει, ξεχειλίζει και ζητά ν' αδειάσει.
  Μια τέτοια στιγμή γέννησε και το "ΧΡΟΝΙΚΟ".
  Λέγοντας "στιγμή" σχεδόν κυριολεκτώ, γιατί το "ΧΡΟΝΙΚΟ" "βγήκε" σε ελάχιστο χρόνο, σα γάλα που ξεχείλισε ξαφνικά πάνω στη φλόγα.
  Θέλησα μάλιστα να το αφήσω όπως βγήκε, χωρίς χτενίσματα και διορθώσεις.
  Πολύ πιθανόν να μην είναι λογοτέχνημα. Είναι όμως  α λ η θ ι ν ό,  βγαλμένο από το φοβερό καμίνι του καλοκαιριού που μας πέρασε.
  Αλλά οι κρίσεις δεν μου ανήκουν.

  Ορμύλια Χαλκιδικής                                                     Γ. Ζωγραφάκης
     Σεπτέμβρης  '74                                                             Δάσκαλος

  {σημ.: στο εξώφυλλο είχα μια σκέτη Κύπρο, πάνω στην οποία το μόνο που υπήρχε ήταν: "... εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος... (Ελύτης) }

   Μερικά από τα περιεχόμενα:

          Ι.             1 5  Ι ο υ λ ί ο υ  7 4    
                          
                              Ο  Κ ά ι ν
                   
                   Και ξαφνικά ξεπρόβαλαν τα τανκς.
                   Οι ερπύστριες ούρλιαξαν    
                   κι οι μαύρες κάνες φτύσαν το θάνατο.
                   Αντίκρυ σταυροί και σημαίες
                   μάταια καλούν σ' ενότητα.
                   Κι όμως χέρια Ελλήνων
                   χύνουν αίμα ελληνικό
                   κι ο κόσμος βουβαίνεται
                   από τη φρίκη.

                   Ω, της παραφροσύνης.  

       
          ΙΙ.           1 5 - 2 0   Ι ο υ λ ί ο υ
                   
                    Τ' αδέλφια, μακριά,
                    έχουν χειροπέδες στα χέρια
                    και μια πνιγμένη λαλιά στο λαρύγγι.
                    Μαθαίνουν τα νέα,
                    μαντεύουν την αλήθεια
                    και παγώνουν.
                    Αναλογίζονται τις συνέπειες
                    και φρικιούν.

                    Θεέ μου
                    ως πού; 

   ... V.         2 0   Ι ο υ λ ί ο υ  ώ ρ α  5. 3 0

                    Σάββατο πρωί.
                    Ήλιος χρυσός στεφανώνει τις κορυφές.
                    Τα παιδιά κοιμούνται ακόμη
                    και χαίρονται όνειρα παιδικά χαρούμενα.
                    Αλλά,
                    βόμβος σκληρός τσακίζει την κοιμισμένη ακοή.
                    Οι καρδιές παγώνουν
                    και η αναπνοή κόβεται.
                    Και τότε οι εκρήξεις
                    τσακίζουν την πρωινή γαλήνη.
                    Τα όνειρα των παιδιών θρυματίζονται
                     και τινάζονται στον αέρα
                     μαζί με τα καδρόνια
                     απ' τα παράθυρα.

                     Έχει ανοίξει πλήρως πια
                      η αυλαία της τραγωδίας.

          VI.            Ε μ ε ί ς

                      Εμείς, εδώ,
                      εκατοντάδες μίλια μακριά,
                      φρικιασμένοι κι ανήμποροι,
                      κρεμόμαστε στα ερτζιανά.
                      Μέσα μας ξυπνάνε οι παππούδες
                      που φωνάζουν "Λευτεριά ή θάνατος".
                      Μεσολόγγια κι Αρκάδια
                      τινάζονται μπρος στα μάτια μας
                      και στις μαρμάρινες προτομές
                      των πολέμαρχων του '21
                      αρχίζει να ρέει ξαφνικά πύρινο αίμα.

                      (επόμενη επιλογή σε άλλη ανάρτηση)                         
                
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου