έ φ υ γ ε είχα μάθει, πρόσφατα, με έκπληξη και στενοχώρια μεγάλη, πως τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Πώς το εισπράττεις σαν νέο; Μα, είναι αλήθεια; Κι όμως είναι. Κι ύστερα σκέφτεσαι να βρεις έναν τρόπο να επικοινωνήσεις. Να πεις, τι αλήθεια... Κι ύστερα το ξεχνάς, το αναβάλλεις. Ώσπου περνά αδυσώπητος ο καιρός και κάποια στιγμή μαθαίνεις το τετελεσμένο. Μα πότε; πώς; Σήμερα στις 1 έγινε η κηδεία. Σιωπή. Κι ένα δάκρυ που γλιστράει είναι τόσο φυσικό. Ξαναζωντανεύει το γλυκό παιδικό πρόσωπο, εικόνα 40 χρόνων και βάλε. Και μια νεότερη εικόνα, κορίτσι μεγάλο πια, να τρέχει, μόλις σε βλέπει, με ανοιχτή από μακριά την αγκαλιά, και τη χαρούμενη μικρή κραυγή: "δάσκαλέ μου..." Μπορεί άραγε αυτός ο λόγος να τρυπήσει το χώμα, το μάρμαρο, τον πάγο του τίποτα, να φωτίσει το σκοτάδι και να χαιρετήσει αυτό το πρόσωπο; Δε μπορεί; Κι όμως μπορεί... αντίο, κορίτσι μου...