28-7-12 (Εβδομαδιαία)

                                               «Ιουλιανά»

   Ο Ιούλιος δεν είναι καλός μήνας για την πρόσφατη ελληνική ιστορία. Ιδιαίτερα ο Ιούλιος του ’65 και ο Ιούλιος του ’74. Το ’65 είχαμε το βασιλικό πραξικόπημα, που οδήγησε τελικά στη χούντα του ’67, η οποία και οδήγησε στην τουρκική εισβολή του Ιουλίου 1974 και στη διχοτόμηση της Κύπρου. Δε φταίει βέβαια ο μήνας ούτε οι συνήθεις καύσωνές του, φταίνε οι άνθρωποι, οι δολοπλόκοι της πολιτικής και οι αυτόκλητοι σωτήρες, αυτές οι δυο μεγάλες πληγές της φυλής.

    Η …σφαγή των φωνηέντων! Δημιουργούμε ανύπαρκτους κινδύνους

               και αγνοούμε τους υπαρκτούς

  Αυτή η ιστορία, με την δραματική επίκληση κινδύνων  αφανισμού της εθνικής μας γλώσσας, αλλά και της ίδιας της φυλής και του έθνους μας!, που βγήκε από τη δημοσίευση δραματικής αλλά και επαναστατικής επιστολής μιας δασκάλας από τη Ραφήνα και, περισσότερο, η έκταση που πήρε με την επαναδημοσίευσή της από διάφορες ιστοσελίδες και μπογκ, είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της απώλειας πνευματικών και ιδεολογικών ερεισμάτων που μας κατέχει, αλλά και της στρεύλωσης της πραγματικότητας και τη δημιουργία φανταστικών κινδύνων, που χαρακτηρίζει την εν γένει συλλογική μας συμπεριφορά τελευταία.

  Η δασκάλα της Ραφήνας, έκανε δυο θεμελιώδη λάθη. Το πρώτο –γκάφα, αφού είναι διδάσκουσα- ήταν ότι, κρίνοντας το νέο βιβλίο Γραμματικής της Ε΄-ΣΤ΄ Δημοτικού, που γράφηκε από ομάδα ειδικών επιστημόνων, διαπίστωσε ότι τα γνωστά 7 φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας, έχουν γίνει …5! Λοιπόν; Έκλεψαν, εξαφάνισαν 2 ολόκληρα φωνήεντα! Να η συνωμοσία εναντίον της γλώσσας και του έθνους! Η γκάφα της συναδέλφισσας είναι ότι δεν κάνει, ως οφείλει, διάκριση ανάμεσα στους φθόγγους και στα γράμματα. Οι φθόγγοι (οι ήχοι, οι φωνούλες) των φωνηέντων, είναι πράγματι 5 (a, i, e, o, u –όπως γράφονται στη γλωσσολογία), και τα γράμματα που τους παριστάνουμε στο γραπτό λόγο είναι 7 (α, ε, ι, ο, υ, ω, αλλά και τα διγράμματα (δίψηφα) αι, ει, οι, υι, ου. Φθόγγοι είναι οι φωνές, όπως ακούγονται στον προφορικό λόγο και αυτές οι φωνές είναι πέντε και αποτυπώνονται στο γραπτό λόγο με τα γράμματα, που δεν αλλάζουν βέβαια τη φωνή, τον ήχο.

  Αυτά είναι στοιχειώδη, υπήρχαν σε όλες τις γραμματικές και ασφαλώς θα υπάρχουν και στο νέο βιβλίο –προσωπικά δεν το είδα ακόμη. Αν λοιπόν είναι άγνοια από την πλευρά της δασκάλας, αυτό είναι απαράδεκτο. Αν πάλι είναι σκόπιμη διαστρεύλωση, προκειμένου να στηθεί ένας φανταστικός κίνδυνος που δήθεν απειλεί τη γλώσσα και το έθνος μας, δυο φορές απαράδεκτο.

  Η άλλη πλευρά του ζητήματος, είναι η καταγγελία από μέρους της, κατά δραματικό μάλιστα τρόπο, του καταχθόνιου δήθεν σχεδίου κατά της πατρίδας, αλλά πιο πολύ η αστραπιαία διασπορά του κειμένου από τα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα, με την ευκολία με την οποία καταχωρούνται και επαναλαμβάνονται, πάντα μάλιστα διογκωμένες, τέτοιες «καταγγελίες». Ως εάν αποκαλύφθηκε η μέγιστη συνωμοσία! Και, αν και εκατοντάδες γλωσσολόγοι και σχετικοί πανεπιστημιακοί, πήραν θέση και «άδειασαν» τη δασκάλα, οι γλωσσαμύντορες, οι υπερεθνικόφρονες και λοιποί ίδιας λογικής και νοοτροπίας υπερασπιστές των οσίων και ιερών του έθνους, ξεσηκώθηκαν. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία μας ταλανίζεται από γλωσσικά θέματα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα («η δίκη των τόνων», η διαμάχη δημοτικιστών και καθαρευουσιάνων κ.ά.π.), με τελευταίο τη μεγάλη μεταρρύθμιση της καθιέρωσης της δημοτικής γλώσσας και στη συνέχεια του μονοτονικού συστήματος και των σημαντικών ορθογραφικών απλουστεύσεων. Αυτό, το μονοτονικό, που απάλλαξε το γραπτό λόγο και την εκπαίδευση από το άγος των τόνων και των πνευμάτων, αμφισβητήθηκε ωστόσο φανατικά από ορισμένους, οι οποίοι επανέρχονται στο πολυτονικό, προσωπικά δεν ξέρω για ποιους λόγους.

  Αυτά είναι ζητήματα, στα οποία δεν υπεισέρχεται το θέμα της άγνοιας, όπως στην περίπτωση της, ίσως καλής κατά τα άλλα, δασκάλας της Ραφήνας, η οποία διέπραξε βέβαια τη γκάφα της ζωής της. Πρέπει βέβαια να τονιστεί ο ρόλος των ΜΜΕ, «ελεγχόμενων» και μη, τα οποία φιλοξενούν και επαυξάνουν τις όποιες «καταγγελίες». Αλλά, να τονιστεί και ο ρόλος πολιτικών ή κομμάτων, που ιδεολογοποιούν και εκμεταλλεύονται γλωσσικά ζητήματα, συχνά μάλιστα προερχόμενοι από αντίθετα σημεία του πολιτικού φάσματος. Έτσι έχουμε εδώ τον Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής να καταθέτει επερώτηση, αλλά και τη Λιάνα Κανέλη να κατακεραυνώνει με το γνωστό της στυλ, αλλά –πού ξεφύτρωσε;- και τον γνωστό Βύρωνα Πολύδωρα –αυτόν με τον «στρατηγό άνεμο»!- να ξιφουλκεί: «Συνέλληνες, γρηγορείτε. Πόλεμος».

  Άλλοι λοιπόν, είτε από άγνοια είτε σκόπιμα, δημιουργούν ανύπαρκτους κινδύνους και πολύς κόσμος ασχολείται με αυτούς και αγνοεί τους πράγματι υπαρκτούς κινδύνους, για τους οποίους έπρεπε όλοι να αγωνιζόμαστε.

  Μήπως, τελικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας ως λαός;  

      (εκ των καθυστερημένων)