Κείμενο Σαββάτου 11-02-12

11-02-12 (Εβδομαδιαία)

                        Τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι

  Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει υπάρξει οριστική συμφωνία της κυβέρνησης και των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση με την Τρόικα (δανειστές, εταίρους, δυνάστες, αφεντικά, σωτήρες, πέστε τους όπως θέλετε). Όμως, αυτό που φαίνεται οριστικό, είναι πως θα δοθεί τελικά το «σωτήριο» δάνειο, πλην με επαχθέστατους όρους. Τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Αυτοί οι όροι συζητούνται, αλλά, σε ό,τι αφορά τους δικούς μας, είναι μάλλον για την τιμή των όπλων, αφού οι τροϊκανοί δε φαίνεται να υποχωρούν. Και αν συζητούν για κάποιο μέτρο, απαιτούν να βρεθεί ισοδύναμο ποσό από άλλη πηγή –δηλαδή, πάλι κάποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο. Και οι πολιτικοί μας προσπαθούν να σώσουν εαυτούς και τα κόμματά τους, λέγοντας πράγματα που τους εκθέτουν. Ακόμη και τώρα, η ανευθυνότητα και οι κομματικοί υπολογισμοί κυριαρχούν, λες και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει.

                                        Ρεβίθια …ελληνικά

 Στο χαρτάκι, ανάμεσα στα ψώνια, έγραφε και ένα κιλό ρεβίθια. Συμπαθητικό, αλλά όχι δημοφιλές όσπριο. Βλέπω στο ράφι: Φακές, φασόλια χοντρά, φασόλια ψιλά, ρεβίθια. Παίρνω το πακέτο και το βλέπω λίγο. Ρεβίθια χοντρά, έγραφε και διάφορα άλλα. Ακόμη και μια συνταγή. Εγώ, άλλο έψαχνα. Από πού είναι αυτά τα ρεβίθια; Δε φαίνεται αυτό πουθενά. Τελικά, κάπου βλέπω: «Συσκευασία ελληνική ». Συσκευασία. Παραγωγή, πουθενά. Κατάλαβα. Τίποτα κινέζικα θα είναι, σκέφτηκα, πράγμα πολύ πιθανό βέβαια. Άστα, λέω. Θα πάρω από άλλο σούπερ, -δε χάλασε άλλωστε ο κόσμος αν δεν φάμε αύριο ρεβίθια.

  Την άλλη μέρα, στα ράφια άλλου μαγαζιού, ψάχνω και πάλι. Βρίσκω ρεβίθια σε ωραία συσκευασία, ελληνικότατης φίρμας. Ψάχνω να δω: «παραγωγή Ελλάδα». Πουθενά. Κάπου πάλι γράφει μόνο για συσκευασία. Το απορρίπτω, μάλλον εκνευρισμένος. Πιο εκεί βλέπω άλλη μάρκα, πολύ γνωστή κι αυτή. Δε βλέπω να γράφει ούτε συσκευασία, ούτε παραγωγή. Να το πάρω αυτό, μάλλον θάναι ελληνικό. Στο σπίτι, στο βόλεμα του μίνι μάρκετ που είναι τα ντουλάπια μας –καλά να πάθουμε, όσο πιο πολλά ντουλάπια έχουμε, τόσο περισσότερα πράγματα αγοράζουμε-, εκεί λοιπόν μου λέει η γυναίκα μου: «Καλά, ρεβίθια από το …Μεξικό πήρες;» Από το Μεξικό; Μα, πού το γράφει; Να εδώ, μου δείχνει. Καράφλιασα. Και το γράφει, και δεν το είδα, κι έδωσα στον συμπαθή Μεξικάνο παραγωγό –και σ’ όλους όσοι εμπλέκονται, για να φτάσει στο ελληνικό ράφι αυτό το συμπαθές προϊόν- έστω ένα μικρό ποσόν.

  Ύστερα, άρχισα να σκέφτομαι. Εμείς, λοιπόν, η Ελλάδα, με το υπέροχο κλίμα, με πολλά γόνιμα εδάφη, με πολλές παραδοσιακές καλλιέργειες, τι παράγουμε; Στην Κρήτη, που μεγάλωσα, οι δυο δυναμικές καλλιέργειες ήταν πάντα το λάδι και η σουλτανίνα σταφίδα. Τώρα, αυτά έχουν εγκαταλειφθεί. Οι παλιοί ελαιώνες ρήμαξαν, τα αμπέλια  ξεριζώνονται. Αλλού, άλλες ονομαστές καλλιέργειες, εγκαταλείφθηκαν. Στον γραφικό Άη Στράτη –γραφικό, αλλά και τόπο εξορίας χιλιάδων κουμουνιστών και “συνοδοιπόρων”- που επισκέφτηκα πρόσφατα, περίμενα να δω κάπου κάποιες καλλιέργειες που έκαναν παλιότερα το νησί ονομαστό: Τη φάβα και τις φακές. «Πού καλλιεργούνται λοιπόν αυτά τα ονομαστά όσπρια του νησιού σας;», ρώτησα. «Βλέπετε αυτά τα ρημαγμένα πεζούλια;», μου λένε και μου δείχνουν στις πλαγιές κάποια πεζούλια, εγκαταλειμμένα, γεμάτα χορτάρια. «Εκεί, κάποτε, καλλιεργούνταν αυτά τα ωραία όσπρια. Τώρα, μη ζητήσετε εδώ τέτοιο πράγμα. Κι εμείς τρώμε εισαγόμενα όσπρια.

  Εγκαταλείψαμε, λοιπόν, παραδοσιακές καλλιέργειες, μείναμε με κάποιες επιδοτήσεις της ΕΕ, χωρίς να προχωρήσουμε σε νέες, άλλες καλλιέργειες. Ακόμη και  καλλιέργειες, που «κρατιούνται» σε κάποιο βαθμό, βρήκαμε τρόπο να τις σαμποτάρουμε ουσιαστικά. Τα φασόλια των Πρεσπών και της Χρυσούπολης, όπως και τις πατάτες Νευροκοπίου και Βροντούς, βρίσκουμε τρόπο να τα νοθεύουμε. «Όλες οι πατάτες που βλέπετε έξω από τα σούπερ μάρκετ είναι νοθευμένες. Από την Αίγυπτο κι απ’ αλλού», έλεγε προχτές ο δήμαρχος Νευροκοπίου.    

  Τι μας μένει, λοιπόν; Τα σιτηρά, χωρίς επιδότηση είναι παθητικό, τα πεπόνια από τη Χιλή είναι φτηνότερα από τα ντόπια, το λάδι το ελληνικό το τρώμε πανάκριβο με ιταλικές ετικέτες –ωστόσο αποφεύγουμε τις ελληνικές, ίσως και μη έχοντας άδικο-, τέλος πάντων, δεν έχουμε προσανατολισμό παραγωγής, αλλά ούτε και κατανάλωσης, καταναλώνουμε πολύ περισσότερα απ’ ότι παράγουμε. Μήπως τελικά φταίμε όλοι μας για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας;

Άσπρη μέρα: Τελικά, χιόνισε και στον Πολύγυρο. Είδαμε, τουλάχιστον στο θέμα του καιρού, άσπρη μέρα.