29-9-12 (Εβδομαδιαία)

          Το πολιτικό παιγνίδι «χοντραίνει»

  Όσοι περιμέναμε πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί με τις εκλογές, με την περίφημη «νωπή λαϊκή εντολή», μάλλον κάναμε λάθος. Ενώ ενώπιον του λαού κυριάρχησε το ζήτημα «εντός του Μνημονίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται –λήψη μέτρων 11,5 δις κλπ» -ή «εκτός Μνημονίου, άρνηση μέτρων, βέβαιη χρεοκοπία κλπ», και ο λαός αποφάσισε το πρώτο, τώρα υπάρχει ξεσηκωμός να μην περάσουν τα μέτρα –πράγμα που βέβαια σημαίνει ακύρωση της λαϊκής ψήφου, ανατροπή όλου του σεναρίου «διάσωσης», δηλαδή μη χορήγηση των δανείων και φυσικά ουσιαστική κατάρρευση και χρεοκοπία της χώρας. Και αν αυτό συμβεί –όπως θεωρείται βέβαιο – τότε θα γίνει χαμός. Ο ένας θα ρίχνει την ευθύνη στον άλλο και η πολιτική κατάσταση θα οδηγηθεί σε ζούγκλα, δυστυχώς πραγματική. Όμως, αντί να σας κουράζω με τις δικές μου «αναλύσεις» και «προβλέψεις», παραθέτω μέρος του άρθρου ενός αξιόλογου δημοσιογράφου, γνωστού για τα σπουδαία άρθρα και βιβλία του, από το «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», του Αντώνη Καρακούση, με τίτλο «Μεταξύ Τσίπρα και Μιχαλολιάκου», το οποίο παρακαλώ να προσέξετε: «…Αν παραταθεί η σημερινή κατάσταση, το πολιτικό κεφάλαιο των διπλών εκλογών θα αναλωθεί, η εμπιστοσύνη θα χαθεί και οι όποιες προσδοκίες θα εξανεμισθούν. Μια σπίθα θα αρκεί για να πάρει φωτιά ο ξερός ο κάμπος. Ένα τυχαίο γεγονός θα είναι αρκετό.

  Οι κκ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν κάθε λόγο να επιταχύνουν και να λύσουν την εκκρεμότητα. Να αναλάβουν το όποιο κόστος και να βαδίσουν στον δρόμο που έχουν επιλέξει, με την ελπίδα της εξομάλυνσης των συνθηκών και κινητοποίησης των βασικών συντελεστών της οικονομίας. Όσο μένει παγωμένη θα κάνουν πάρτι ο Τσίπρας και ο Μιχαλολιάκος.

  Είναι μαθηματικώς βέβαιον πάντως πως, αν η κυβέρνηση Σαμαρά αποτύχει, ο Τσίπρας θα μονοπωλήσει την Κεντροαριστερά και ο Μιχαλολιάκος θα επιχειρήσει να εκπορθήσει τη δεξιά παράταξη, να τη φέρει στα χουντοφασιστικά μέτρα του, να την καταστήσει εθνικιστική και λαϊκιστική μαζί.

  Και τότε όλα είναι πιθανά να συμβούν. Όσοι επιβιώσουμε θα έχουμε τη δυστυχία να ζήσουμε μια αρχέγονη σύγκρουση, βγαλμένη από τις χειρότερες στιγμές του Ελληνισμού, η οποία με βεβαιότητα θα οδηγήσει σε εθνική κρίση πρώτου μεγέθους. Γι’ αυτό όλοι έχουν ευθύνη και υποχρέωση να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να ομαλοποιηθεί το ταχύτερο η οικονομική ζωή της χώρας και να ξαναβρεί ο ελληνικός λαός τη χαμένη ελπίδα του».

  Ποιος αρνείται πράγματι ότι το παιγνίδι «χοντραίνει» πολύ και πως μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σε καταστροφή, όχι μόνο οικονομική, αλλά κοινωνική και εθνική. Βέβαια, η πρώτη απάντηση είναι πως αυτό είναι «καταστροφολογία» κ. ά. τ. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατο να μιλήσουμε πλέον λογικά «όμορφα κι απλά». Κι αυτό είναι το χειρότερο. Χάθηκε η λογική.

     Ελιά Χαλκιδικής: Αντί ευλογίας, εξαθλίωση

  Η περίφημη ελιά της Χαλκιδικής, αυτός ο τοπικός θησαυρός, ιδιαίτερα φέτος που υπάρχει μια πρωτοφανής παραγωγή, θα μπορούσε να είναι πραγματική ευλογία για τον τόπο, να δώσει σημαντικό εισόδημα στους καλλιεργητές και να κινήσει γενικότερα την τοπική οικονομία. Αυτό θα γινόταν, αν οι έμποροι και γενικά οι μεταποιητές, αποφάσιζαν να αγοράσουν την παραγωγή σε λογικές τιμές. Όμως, για άλλη μια φορά, ιδιαίτερα βέβαια φέτος που υπάρχει παραγωγή, άρα προσφορά, οι έμποροι φαίνεται πως αποφασίζουν να «βγάλουν λάδι» τους παραγωγούς. Γιατί, όταν προσφέρεις 80 λεπτά στην πρώτη ελιά και γνωρίζεις ότι, λόγω της αυξημένης παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος είναι «τρίτες» και κάτω, τότε αποφασίζεις να δώσεις στον παραγωγό 50 λεπτά στο κιλό. Το πολύ.

   Αυτό δεν είναι έντιμο και σύμφωνο με τις σχέσεις συνεργασίας και αλληλοεκτίμησης, που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ παραγωγών και εμπόρων. Έγραφα και πέρυσι πως, αν οι έμποροι απαξιώσουν και εξευτελίσουν το προϊόν, τότε εξευτελίζουν και το δικό τους προϊόν, αυτό που προσφέρουν στο εμπόριο και χάρις στο οποίο υπάρχουν ως επιχειρηματίες. Αυτό θάπρεπε να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Όμως, οι άνθρωποι κινούνται μόνο ως ψυχροί επιχειρηματίες και, αφού μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων, το κάνουν.

  Πότε θάρθει η μέρα που όλοι οι παραγωγοί θα αποφασίσουν, έστω για μια χρονιά, να μη δώσουν ούτε κιλό στους εμπόρους. Ούτε κιλό. Να βγάλουν όλες τις ελιές λάδι. Κι ας χάσουν. Για να καταλάβουν οι έμποροι ότι αυτοί υπάρχουν χάρις σε μια παραγωγή, που με κάθε ευκαιρία, εξευτελίζουν.