Οι ευεργέτες …
Ήταν σωστό να αφιερωθεί μια μέρα στους εθνικούς ευεργέτες, στους ευγενείς αυτούς ανθρώπους, που δώρισαν στην πατρίδα μεγάλο μέρος ή και ολόκληρη την περιουσία τους, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του τόπου, αλλά και αφήνοντας δημιουργήματα στολίδια, όπως είναι για παράδειγμα το Στάδιο, το Πολυτεχνείο, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Ζάππειο και άλλα κοσμήματα της πρωτεύουσας, αλλά ανάλογα έργα και σε άλλες πόλεις∙ ή σημαντικά κινητά όπως το «Αβέρωφ» και άλλα ανάλογα αποκτήματα του έθνους.
Όμως, εκτός από τους ευεργέτες πανελλήνιου βεληνεκούς, υπάρχουν και τοπικοί ευεργέτες ή έστω απλοί δωρητές, που έχουν προσφέρει στα κοινά (στους δήμους και στις κοινότητες, στα σχολεία, στις εκκλησίες ή σε ιδρύματα) μεγάλα δώρα, σε χρήμα και σε περιουσιακά στοιχεία, έστω και αν ο κόσμος εύκολα τους ξεχνά ή ακόμη, το χειρότερο, ορισμένοι –όχι λίγοι, δυστυχώς- προσπαθούν να αρπάξουν αυτές τις δωρεές.
Το λιγότερο, λοιπόν, που έχει να κάνει η πολιτεία και γενικά το κοινωνικό σύνολο, είναι να τους αφιερώσει μια μέρα για να τους τιμήσει. Αυτό έγινε και την περασμένη Κυριακή, οπότε αναπέμφθησαν σχετικές δεήσεις στις εκκλησίες και ακούστηκαν κατάλληλοι λόγοι. Είναι βέβαια λυπηρό ότι αυτό έγινε υπό την εύγλωττη αδιαφορία του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στην επιμνημόσυνη δέηση και στην κατάθεση στεφανιού στο Ηρώον Πολυγύρου, που ακολούθησε, πέραν των πέντε επισήμων και του ιερέα, παρέστη ένας μόνον πολίτης, πράγμα που τόνιζε περισσότερο το μηδενικό ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Και, επειδή αυτός ο ένας πολίτης έτυχε να είμαι εγώ, και σε κάποια μπλογκ γράφηκαν ορισμένα που περίπου με κατέστησαν …απολογούμενο, θέλω να πω ότι, ελάχιστα φίλος του εκκλησιασμού, και παρόλον ότι είχα σοβαρή δουλειά την Κυριακή, πήγα στην εκκλησία για να τιμήσω, εκτός από τους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες, τους δικούς μας «μικρούς» τοπικούς ευεργέτες. Γιατί, ο Πολύγυρος ειδικά, εκτός από τους προ αιώνος και πλέον, ευεργέτες Φραντζή, και Τρ. Παυλίδη, έχει και σύγχρονους ευεργέτες, όπως, και κυρίως, τον Στέφανο Κότσιανο, ο οποίος με τη διαθήκη του πρόβλεπε τη δημιουργία στο σπίτι του Λαογραφικού Μουσείου, όπως επίσης και τη σύσταση Ιδρύματος βοήθειας σε μαθητές σχολείων Β/θμιας εκπαίδευσης –το οποίο Ίδρυμα, ύστερα από «θάψιμο» πολλών χρόνων, κατορθώσαμε, με μύρια όσα εμπόδια, να συσταθεί, να αναγνωριστεί και να αρχίσει να λειτουργεί, προς όφελος του τόπου, αλλά και προς τελική ανάπαυση της ψυχής του ευγενούς δωρητή, η οποία ασφαλώς δε μπορούσε να αναπαυθεί, βλέποντας την αδυναμία μας να υλοποιήσουμε την δωρεά του.
Αυτόν, λοιπόν, τον δωρητή, πριν απ’ όλα, ήθελα να τιμήσω με την παρουσία μου, τόσο στην εκκλησία, όσο και στο Ηρώον, γι’ αυτό και συνειδητά παραβρέθηκα, έστω και μόνος – η αλήθεια δεν ένιωθα και πολύ άνετα. Αυτά ως …απολογία μου, γιατί έχουμε φτάσει κάπου σ’ ένα σημείο, με την ευκολία των ανώνυμων σχολίων στα μπλογκ, να επικρίνεται κανείς από «άσπονδους φίλους», όσο αγαθές προθέσεις και αν έχει.
… και οι κλέφτες
Όμως, μιλώντας επαινετικά για τους ευεργέτες και αναλογιζόμενος στο τι συμβαίνει σήμερα στην, όπως την καταντήσαμε, ψωροκώσταινα, ήθελα να τονίσω πως, σε αντιδιαστολή με τους ευεργέτες, σήμερα στην Ελλάδα ανθούν και χαίρονται οι αντι-ευεργέτες. Αυτοί δηλαδή που, όχι μόνο δεν βάζουν χέρι στις «κασέλες με τα τάληρα» για να βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, αλλά κάνουν το εντελώς αντίθετο: Την κλέβουν με χίλιους τρόπους. Κυρίως αποφεύγοντας να πληρώνουν τους φόρους που οφείλουν. Ή εξάγοντας τα «τάληρά» τους στο εξωτερικό, είτε κρυφά και παράνομα είτε και νόμιμα, στερώντας όμως τις ελληνικές τράπεζες από το ζωτικό χρήμα που χρειάζεται η οικονομία για να κινηθεί και η χώρα για να μην εκπνεύσει.
Όλοι αυτοί, συνειδητά εγκληματούν κατά της πατρίδας, κινούμενοι επί πτωμάτων, φτάνει να κερδίζουν. Όχι εθνική συνείδηση δεν έχουν, αλλά είναι συνειδητοί καταστροφείς. Εννοώ βέβαια κυρίως τους μεγαλοφοροφυγάδες, αυτούς που η κλοπή των φόρων τους, βαρύνει πολύ στο χωρίς πάτο βαρέλι της ελληνικής οικονομίας, το οποίο η τρόικα προσπαθεί να γεμίσει με «μέτρα» χωρίς τέλος. Όμως, κοντά σ’ αυτούς είναι και οι χιλιάδες μικρο- ή μεσαιο-φοροφυγάδες, όλοι εμείς δηλαδή που, όσοι και όσο μπορούμε, φοροδιαφεύγουμε. Έτσι, η φοροδιαφυγή ανθεί και βασιλεύει και συνεχίζει να αποτελεί την κύρια αιτία της κακοδαιμονίας της ελληνικής οικονομίας.
Γι’ αυτό, η ημέρα των ευεργετών του Έθνους, καθιστά περισσότερο έντονο το θέμα των κλεφτών των εισοδημάτων του κράτους. Είναι η μέρα και η νύχτα. Είναι το φως και το σκοτάδι. Είναι το παράδειγμα προς μίμηση και το παράδειγμα προς αποφυγή. Ο καθένας μας ας τοποθετηθεί στην πλευρά που τον εκφράζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου