12-05-12 (Εβδομαδιαία)

                           Οι εκλογές έδωσαν αδιέξοδο

  Έγιναν λοιπόν οι εκλογές της 6^ης Μαΐου. Οι εκλογές που τόσο επίμονα τις ζητούσε τώρα και πάνω από ένα χρόνο η Ν. Δημοκρατία, και ακόμη νωρίτερα κάποια άλλα μικρότερα –ή μικρομεσαία, τέλος πάντων- κόμματα. Όλοι είχαν μια ατράνταχτη λογική: «Τη λύση στο πρόβλημα θα δώσει ο λαός με νωπή λαϊκή εντολή». Ο λαός που είναι σοφός, που είναι αλάνθαστος.

  Βέβαια, κάποιοι καθόλου «ειδικοί», καθόλου σοφοί, όπως ο υποφαινόμενος, από καιρό τώρα έλεγαν πως οι εκλογές, όχι μόνο δεν θα δώσουν λύση, αλλά θα περιπλέξουν το πρόβλημα. Υπήρχε νόμιμη σύνθεση της Βουλής, που μπορούσε να δώσει λύσεις νόμιμες και ασφαλείς.

  Όμως, όλα τα εκτός ΠΑΣΟΚ κόμματα, βλέποντας την τεράστια φθορά που είχε υποστεί το τότε κυβερνών κόμμα, λόγω των μέτρων τα οποία, κάτω από την πίεση και τις συνθήκες, πήρε, θεώρησαν όλοι πως ήταν ευκαιρία να αρπάξει καθένας όσο μεγαλύτερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ γινόταν.

  Πιο πολύ σ’ αυτό απέβλεπε η ΝΔ του Σαμαρά. Παίζοντας από την εκλογή του το χαρτί του σκληρά αντιπολιτευόμενου και φέρνοντας δήθεν συνταγές σωτηρίας της χώρας, πίστευε πως θα πείσει  πως το κόμμα του και ειδικά ο ίδιος ήταν η σωτηρία της χώρας. Με τα συνήθως συμβαίνοντα, μια κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ σήμαινε  αυτόματα νίκη της ΝΔ και –κυρίως- δική του πρωθυπουργοποίηση. Γι αυτό, με περισσή αμετροέπεια και αλαζονεία, πρόβαλλε τη δική του λύση, αδιαφορώντας για το πώς θα πάρει ο λαός και τις δικές του θεαματικές τούμπες.

  Όμως, τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν ήταν τα αναμενόμενα. Ο λαός ψήφισε τελικά τιμωρητικά και στράφηκε σε κόμματα που εύκολα υπόσχονται πράγματα, που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά οδηγούν σε αλβανοποίηση της χώρας. Το μεν ΠΑΣΟΚ γνώρισε συντριβή. Όμως και η Ν. Δημοκρατία, παρ’ ότι αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αν και με «βραχεία κεφαλή», γνώρισε ανάλογη συντριβή. Τα δυο λοιπόν (πρώην) μεγάλα κόμματα πλήρωσαν τεράστιο κόστος για τη στήριξη του Μνημονίου, ενώ ο κόσμος που τα εγκατέλειψε φούσκωσε τα πανιά του κ. Τσίπρα –που ήδη πνέει σε πέλαγος επαναστατικής πολιτικής ευδαιμονίας- αλλά και του κ. Καμμένου, ο οποίος, ασήμαντος πολιτικά ως τώρα, αναδείχθηκε σε αρχηγό και πρόεδρο με υπολογίσιμο αριθμό ψηφοφόρων, και βουλευτών.

  Παράλληλα, έγινε και άλλο κακό, ίσως το μεγαλύτερο. Η «Χρυσή Αυγή», που όχι μόνο δεν κρύβει, αλλά και διακηρύσσει τα φιλοναζιστικά της πιστεύω, από 0,3% του 2009, ανέβηκε στο 7,1%!!! –δηλαδή ανέβηκε κοντά 25 φορές πάνω! Βέβαια, το παρήγορο είναι πως, αν το κόμμα αυτό είναι φιλοναζιστικό, η συντριπτική πλειοψηφία από τους ανθρώπους που το ψήφισαν δεν είναι φιλοναζιστές. Είναι άνθρωποι με προβλήματα εργασίας, ασφάλειας, μείωσης εισοδήματος κλπ, οι οποίοι, σε ένα κλίμα επιπόλαιης οργής, ψήφισαν Χ.Α. Είναι εντελώς πλασματικό αυτό το ποσοστό. Οπωσδήποτε, η παρουσία του κόμματος αυτού στη Βουλή, θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα, χωρίς να λύσει κανένα.

  Αφού σημειώσω ακόμη πως είναι κρίμα η Ντόρα και οι Οικολόγοι να μένουν εκτός Βουλής –για τον Καρατζαφέρη δε λέω, καλά να πάθει-, θέλω να σχολιάσω την εκρηκτική αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ, οργισμένοι κυρίως πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, κατέφυγαν στον συνασπισμό κομμάτων του Τσίπρα, όχι μόνο για να τιμωρήσουν το πρώην κόμμα τους, αλλά και γιατί πίστεψαν την «επαναστατική», όσο και ευχάριστα αποδεκτή άποψη πως το πρόβλημα της χώρας λύνεται εύκολα και απλά, με καταγγελία του Μνημονίου, με όσο μας βολεύει  μονομερή απομείωση του χρέους, με υπερφορολόγηση των πλούσιων και με επιβολή των δικών μας όρων στους …δανειστές μας! Ακούγονται ευχάριστα και απλά όλα αυτά, μαζί με το σύνθημα –δόλωμα για κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω και αν οι διάφοροι αριστεροί δεν τα βρίσκουν –οι μεταξύ «συντρόφων» διαφορές, δεν λύνονται ποτέ, ιδιαίτερα όταν ένας παράγοντας της Αριστεράς είναι το αρτηριοσκληρωτικό και δογματικό ΚΚΕ.

  Κάπως έτσι φτάσαμε στα αποτελέσματα των εκλογών. Στην περίφημη «νωπή λαϊκή εντολή». Και το αποτέλεσμα; Αν σκοπός των εκλογών είναι να προκύπτει κυβέρνηση και όχι απλά να καταγράφονται τα ποσοστά των  κομμάτων, κυβέρνηση δεν φαίνεται να προκύπτει. Κυρίως, γιατί είναι σε αύξουσα εξέλιξη ένας νέος διχασμός, που έντεχνα καλλιεργείται: Αυτός των δήθεν μνημονιακών και των σφόδρα αντιμνημονιακών. Οι μνημονιακοί θεωρούνται προδότες, και δοσίλογοι. Πώς θα συνυπάρξουν σε μια κυβέρνηση; Με τις δηλώσεις μετανοίας, εντός 24ώρου μάλιστα, των Βενιζέλου –Σαμαρά, στον Αλέξη Τσίπρα! Και ένταξή τους στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ;

  Θα καταλήξουμε κάπου; Μάλλον όχι. Πάμε για νέες εκλογές, με επανάληψη ίσως του αδιεξόδου.