5-05-12 (Εβδομαδιαία)

                          Ο λαός σε σύγχυση

  Σκεφτόμουν να μην αναφερθώ στα εκλογικά σ’ αυτό το φύλλο. Και γιατί αυτά που γράφω μικρή σχετική αξία έχουν, αλλά πιο πολύ γιατί ήθελα να αναφερθώ σε δυο επετείους που, και σημαντικές είναι και απαρατήρητες δυστυχώς περνούν. Εννοώ, την επέτειο της 22ας Απριλίου 1854 και τη σφαγή των προκρίτων του Πολυγύρου, αλλά και στη μάχη της Αγ. Αναστασίας, του Σώματος Κρητών Μακεδονομάχων του Ι. Νταφώτη, στις 2 Μαΐου 1905. Τελικά, επειδή θεωρώ τις εκλογές αυτές πολύ σημαντικές και επειδή για τις επετείους θα γράψω σε επόμενα φύλλα (με την …ανοχή της Εβδομαδιαίας), θα αναφερθώ και πάλι στις εκλογές.

  Σκέφτομαι, λοιπόν, τώρα που γράφω, πως ο λαός, ο κόσμος, που καλείται να δώσει «νωπή λαϊκή εντολή» για το μέλλον του τόπου μας, πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ακούει τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά και αντίθετα μεταξύ τους , για το τι είναι σωστό και τι πρέπει να γίνει, ώστε, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι, δε μπορεί εύκολα να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του το «δέον γενέσθαι».

  Υπάρχουν κατ’ αρχήν δυο εντελώς αντίθετες απόψεις. Από τη μια μεριά είναι η άποψη πως, στην κατάσταση χρέους που βρίσκεται η χώρα, ο μόνος τρόπος να σωθεί, είναι να δεχτούμε το, πρωτοφανές σε όγκο, δάνειο που μας δίνει, όχι μόνο το ΔΝΤ, αλλά και τα ευρωπαϊκά κράτη, με τα οποία είμαστε «εταίροι». Αυτά τα κράτη, αυτοί οι λαοί, μας δίνουν τα χρήματά τους, που σε πολλούς δεν τους περισσεύουν καθόλου, για να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά προβλήματα που έχουμε. Δεν είναι ούτε ιμπεριαλιστές, ούτε σκληροί καπιταλιστές, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εκπροσωπούν το μεγάλο κεφάλαιο, και άλλα τέτοια που τόσο εύκολα λέγονται.

  Βέβαια, για να δώσουν αυτά τα δις ευρώ, σε μια χώρα που πολλοί τη θεωρούν ήδη χρεοκοπημένη, βάζουν και τους όρους τους. Θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Αυτό είναι παράλογο; Είναι βαρβαρότητα; Είναι εκμετάλλευση; Και οι όροι που έβαλαν, με πρωτοβουλία του ΔΝΤ, είναι όντως σκληροί. Πρέπει –και γι’ αυτούς και προ παντός για μας- να καταστεί το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο. Αν όχι, και η χώρα μας θα βουλιάξει, και αυτοί θα χάσουν τα χρήματα που θα μας δανείσουν.

  Η μια άποψη, λοιπόν, λέει πως είναι ευτύχημα που μας δίνονται αυτά τα δάνεια, γιατί αλλιώς θα ήμασταν ήδη στο φούντο. Και πρέπει να κάνουμε προσπάθεια, να τα βγάλουμε πέρα. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Είναι δυνατό, είναι εφικτό, αλλά με την προϋπόθεση πως θα κάνουμε αυτά που πρέπει. Και ότι, στο χέρι μας είναι, να πιάσουμε το σωσίβιο που μας πέταξαν και να σωθούμε ή το αρνηθούμε και να βουλιάξουμε.

  Η άλλη άποψη, εντελώς αντίθετη, υποστηρίζεται από τους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς», αριστερούς και δεξιούς. Όχι, λένε. Να μην πληρώσουμε το χρέος (μονομερής διαγραφή, λέει κυρίως το ΚΚΕ), έξοδος από την (επάρατη) ΕΕ, να διώξουμε την Τρόικα, να φορολογήσουμε το μεγάλο κεφάλαιο, να περάσει ο πλούτος στο λαό –πώς θα γίνει αυτό, δε μας λένε. Με επανάσταση;

  Για το αν θα έχει η χώρα τη δυνατότητα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επιδόματα, νοσοκομεία, σχολεία κλπ, δεν μας λένε. Ή λένε ομιχλώδη και αόριστα. Θα βρούμε. Αυτό που φαίνεται ως βέβαιη καταστροφή, ως αποπομπή από την ΕΕ, ως άτακτη επιστροφή στη δραχμή, κάποιοι, πολλοί, χωρίς βέβαια να το ομολογούν, το παρουσιάζουν ως τη μόνη λύση! Και όχι μόνο αυτό: Χαρακτηρίζουν τους αντίθετους ως προδότες, ως συνεργάτες κατακτητών, ως δοσίλογους. Μιλάει ο Μαν. Γλέζος σα να έχει μια νέα σβάστικα να κατεβάσει από την Ακρόπολη!

  Επίσης, ο νεόκοπος αρχηγός, ο κ. Τσίπρας, που νομίζει πως είναι ακόμη στα μπλόκα και στις καταλήψεις, χρήζει πρωθυπουργό την Αλέκα! ή τον εαυτό του!, και όχι μόνο απαιτεί «εντολή», αλλά δηλώνει ότι αν αποτύχει δεν θα την καταθέσει αλλά θα απαιτήσει από την Βουλή –με τον εκβιασμό της παρουσίας 500.000 λαού- να του δώσει εμπιστοσύνη η Βουλή!! Το θέμα έχει χοντρύνει πολύ. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τελικά πολύ σοβαρό. Κάτι ανάλογο ακούγεται και από τον άλλο σωτήρα, τον κ. Καμμένο, δημιούργημα της «αντιμνημονιακής» ρητορείας και στάσης του κ. Σαμαρά, -που άλλαξε βέβαια άρδην, όταν οι Ευρωπαίοι φίλοι του του τράβηξαν τ’ αυτιά. Και τώρα, αυτός ο άνθρωπος, που νομίζει πως το πρόβλημα της χώρας είναι αν θα γίνει ή όχι ο ίδιος πρωθυπουργός, μας λέει, κολλημένος στις εμμονές του: «Δώστε μου τη δύναμη ενός Έθνους, για να κερδίσουμε τη μάχη της Πατρίδας»! –ενώ ούτε σε ένα ντιμπέιτ δεν τόλμησε να πάει.  Παράλληλα εξορκίζει κάθε πιθανότητα να συνεργαστεί η καλή ΝΔ με το κακό ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση συνεργασίας.

  Όλα αυτά προκαλούν μια δικαιολογημένη σύγχυση στον κόσμο και είναι πιθανό να ρίξει ψήφο την Κυριακή για την οποία θα μετανιώσει τη Δευτέρα.